Het gedetailleerde plan was:

• opstaan om 6u15
• opkuisen wat er op te kuisen valt (onder meer: eten en drinken dat eigenlijk absoluut nog eetbaar en drinkbaar was in de vuilbak keilen, snif)
• taxi nemen naar de luchthaven (in de plaats van zoals een paar dagen geleden was beslist de trein, die achter onze deur vertrekt maar waar ik gewoon niet op of af zou raken)
• rolstoel zoeken in luchthaven en dan zien we wel.

Zo gezegd, zo gedaan. Andrea de taxichauffeur stond voor onze deur met een taxi voor zes man, we zijn nog naar het centrum centrum gereden om in een zijstraat naast het Colosseum twee Amerikaanders op te pikken (ka-ching, dat was dan twee keer 140 euro).

In de vlieghaven heeft Sandra een degelijke rolstoel gescoord, dan zijn we gaan inchecken. Gezegd dat ik hulp nodig heb om op en af het vliegtuig te raken, in de rolstoel door de expreslijn geraakt, van boven tot onder betast door een Italiaan omdat ze mij niet door de magneetdeur gingen laten gaan ah ja, en dan naar de juiste gate.

Daar toegekomen mochten we om 10u35 inchecken, maar uiteindelijk is het 11u05 geworden omdat er op de vlieger een oudere meneer uit het Antwerpse zat die slicht geworre wès. Die hulp nodig had om van het vliegtuig gehaald te worden, maar de kerel van Fiumicino die daar stond om mij er op te krijgen, die weigerde pertinent om mensen er af the halen. Dat was niet de afspraak, zei hij. En hij moest blijkbaar ook nog dringend veel entertainmentnieuws op zijn GSM inhalen.

Na veel vijven en zessen, letterlijk een half uur later, is de piloot aan komen gereden met de Antwerse meneer in een rolstoel die een steward was gaan halen. En de kerel in de rolstoel is na aankomst uit de slurf van het vliegtuig gewoon rechtgestaan en weggelopen. De kakker.

Ik mocht als eerste opstappen (nu ja, strompelen eens ik uit de rolstoel moest), en aangezien ons gezin een hele rij had kon ik gewoon kiezen waar ik ging zitten. Officieel moest ik aan het venster zitten om redenen van evacuatie, maar ik zat liever aan de gang wegens alsdat ik daar mijn linkerbeen een beetje meer plaats kon geven. Het kan zijn dat ik tegen de luchtstewardess gezegd heb dat we met zes waren en dat als er twee omkwamen dat het nog niet zó erg was. Ah ha hah, monsieur a de l’humour!

⁂

Toegekomen in Zaventem: geen persoon om mij af het vliegtuig te halen. Typisch Zaventem, zeiden het kabinepersoneel.

Uiteindelijk naar buiten beginnen strompelen op –aw– mijn —urgh— krukken — gnn — tot ik halfweg de slurf een steward tegenkwam die zelf een rolstoel gaan halen was, en tegen dat ik aan de terminal was, stond er wel degelijk iemand om te helpen, maar dan was het niet meer nodig omdat er genoeg kinderen waren om mij te duwen.

Naar Gent geraken was een dilemma: ofwel de trein pakken en dan in Gent een taxi naar huis, ofwel direct een taxi uit Zaventem naar Gent.

Zo enorm veel prijsverschil was er niet, en het is dus de taxi geworden.

⁂

Thuisgekomen: in de auto geklauterd, oudste dochter naar haar huis gevoerd, oudste zoon naar zijn huis, en dan naar de spoed van het hospitaal.

Twee uur later: korte triage door een verpleegkundige. Terug in de wachtzaal. Een half uur later, bij de dokter. “En ge zijt dus gevallen en er is iets gebroken of zo?” Euh nee, hoegenaamd niet. Ik heb iets peesachtigs want ik ben nog helemaal mobiel maar het doet enorm pijn als ik dit doe op eigen kracht maar niet als ik het zelf ondersteurn, en dat kan ik helemaal niet doen zonder pijn, maar dit kan ik op eigen kracht én zonder pijn.

Jamaar ge hebt nog geen foto’s? Tsja, communicatieprobleem blijkbaar nog eens. Hier, voorschrift voor Rx.

Drie kwartier en een bijzonder bijzonder pijnlijke roentgenfotosessie later, terug bij de dokter: ah er is niets te zien op de foto’s. Er is dus blijkbaar toch niets gebroken.

(Duh.)

Diagnose: niets gebroken. Maak zelf een afspraak bij de orthopedist voor echo’s en bij de MRI-mensen voor MRI’s. Maar die MRI’s dat kan weken of maanden duren, niet verschieten.

(Zucht.)

Ik heb platte rust en vier dafalgans per dag voorgeschreven gekregen. Tot zeker het einde van de maand.

Ah well.

Dag drie van in bed liggen en niets anders doen dan in bed liggen.

ChatGPT weet ongeveer precies wat ik heb, maar zegt dat er een MRI nodig zal zijn om het precies te diagnosticeren. Allez, dat weten dan dus voor als ik terug in België zal zijn.

Ondertussen heb ik allerlei tactieken om minder pijn te hebben, maar begint het redelijk door te wegen, altijd maar op één kant te kunnen liggen als ik lig. En niets anders dan liggen te kunnen doen.

Sandra dacht, wij hebben zo’n verzekeringachtig ding dat repatriëring doet. Ik bel die mensen, leg de situatie uit: knie werkt niet, stappen lukt niet — kan iemand mij helpen naar huis te komen?

Blijkt: nee. Ik moet in het hospitaal liggen om eventueel gerepatrieerd te kunnen worden. En het spijt me, maar ik heb geen goesting om potentieel uren te zitten wachten op een spoedafdeling om dan misschién te kunnen een beroep doen op de verzekering om ikweetniethoe naar huis te komen.

Gesproken met een Italiaanse dokter en gevraagd of die een diagnose kan stellen — neen, ook niet. Spoedafdeling is enige optie.

Ik heb dan maar de familie om een paar krukken gestuurd in de apotheek om de hoek. Nog twee nachten en een dag in bed liggen en dan taxi naar vlieghaven, vliegtuig naar België, trein naar huis en wellicht taxi of auto naar spoedafdeling in Gent.

Zucht.

Wel wijze vakantie, verder.

Ik had het mij anders voorgesteld.

Ondertussen wel al aan mijn vierde boek bezig.

En het is een goed bed en de temperatuur is OK.

Dat is ook iets.

Ik ben aangezet met een knie die licht tot veel pijn deed.

Als we ergens naartoe gingen, was ik altijd apart omdat ik de rest zou ophouden, dat genre dus. En veel blijven rusten ook terwijl andere mensen dingen deden.

Niet dat er dagelijks geen dingen waren die we samen deden, daar niet van. Gelijk dat we vanavond zijn gaan eten.

Maar dat ik bij het binnengaan van het restaurant van een dorpel ben gestuikt, met natuurlijk mijn verkeerde knie. Het deed zeer veel pijn en nu kan ik niet meer op mijn knie steunen.

Lang verhaal kort: de tocht van het resto naar huis (240 meter) heeft een half uur geduurd. Knie reddeloos om zeep, en ongelooflijk (ongelóóflijk) veel pijn. Zelfs in die mate dat ik 100% zeker naar een dokter zal gaan.

Wie mij kent, weet wat dat betekent.

Dat het serieus ernstig is.

Mijn doel van de reis was: de plaats van de lapis niger zien. Opdracht vandaag geslaagd, zei het licht teleurstellend:

Daarnaast wel Colosseum en Forum Romanum en Palatijnse Heuvel gezien, dat ook.

En voor een tweede dag op rij stikkapot. Veel wandelen met een kapotte kruisband: ik kan u dat niet aanraden.

We waren toch in Italië, dus waarom niet eens gaan kijken naar Pompeii?

Er zijn daar dagtrips voor: om 7u vertrekken en ergens ‘‘s avonds laat terugkomen. Eerst: met de airco-bus naar Napels en daar wat rondrijden om de sights te seeën.

Dan naar Pompeii zelf om er rond te lopen tot ge kapot zijt.

En dan uitgeput weer naar huis op dezelfde bus.

Appenijnen zien, ook.

Content dat ik het gezien heb, maar dus effektief helemaal kapot.

Het restaurant was ons aangeraden als de beste spaghetti carbonara van heel Rome.

Ik weet niet of ik het daar echt mee eens ben.

Meer spaghettone dan spaghetti, en dat in combinatie met (meer dan) een leksken troppo al dente, met saus die klodderig dik was, en dobbelsteengrote verkoolde guanciale: niet echt aangenaam.

Ah well, nekeer azo en nekeer anders, zeker?

Ik geraak geen trap op of af zonder doodsangsten. Kasseien zijn de hel.

Elke stap doet pijn. Zitten doet pijn. Liggen doet pijn. Elk momént doet pijn.

Om pijn op de ene plaats (linkerknie) te vermijden, gebruik ik andere dingen verkeerd, waardoor een kettingreactie in gang gezet wordt en doen ondertussen plaatsen waar ik niet van kon bevroeden dat ze bestaan, ook pijn.

Komt daarbij dat mijn rug zelfs op een perfecte dag niet meewi

Dit is de laatste keer dat ik op vakantie ga in mijn leven, denk ik.

Vandaag is een vrije dag! Dat wil zeggen dat iedereen doet waar die goesting in heeft. Anna en Zelie zijn ontiegelijk vroeg opgestaan om naar de Spaanse Trappen te gaan (de moeite niet) en naar het Pantheon (de moeite wel). Dan zijn ze naar huis gekomen om wat te rusten, en daarna weer aangezet. Winkels denk ik.

Jan heeft kleren gekocht, Sandra is onder meer langs het Forum gepasseerd, Skye is ik weet niet waar, en ik ben in mijn bed blijven liggen bekomen van gisteren.

En energie getankt voor morgen, want dan gaan we naar Pompeii!

Het is ahem blijkbaar toch niet zo evident om voor vanalles op korte termijn ingangstiketten te scoren, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn de stad ingegaan (drie kwartier wachten op een bus, dat wel — we waren beter te voet naar de metro gegaan).

Ze doen hier tegenwoordig ook allerlei werken om volgend jaar de stad wat meer presentabel te maken voor één of ander jubileum, wat bijvoorbeeld wil zeggen dat de Piazza Navona helemaal ingepakt staat. Maar hele basilieken en al, die zijn gelukkig niet ingepakt.

En de Trevifontein is ook gewoon toeristisch open.

Verder hebben we rondgelopen, ijsjes gegeten, afhaaltiramisu van de gegarandeerd beste van de stad gekocht en ‘t was een vermoeiende dag.

We wonen naast de treinsporen, wat wel leutig is. Kijk, het zicht uit het venster van de keuken:

Wat iets minder leutig is, is dat de airconditioning die niet werkt toch wel iets van een probleem is. Het is hier ‘s nachts bijna ondoenbaar om te slapen. De kinders hebben zich gewoon op de stenen vloer gelegd, maar voor mij is dat niet meteen een optie. We gaan eens proberen te zien wat het geeft als de airco de hele dag blijft draaien (een verder probleem is dat er persiennes zijn, maar dat ze 3/4 toe zijn en niet verder naar beneden geraken).

Aan de andere kant; we zijn hier lang genoeg dat we niet rap rap allerlei moeten afhaspelen, dat we kunnen uitslapen, en dat we zelfs eens een uitstap zouden kunnen doen over en weer pakweg Pompei of zo.

De planning staat dan ook hoegenaamd niet vast. Behalve dat we vandaag naar het Forum Romanum zouden gaan. Stakend openbaar vervoer vandaag helaas blijkbaar, dus wellicht te voet te doen. Een half uur zegt Google. Met mijn slechte knie wordt dat een challenge gelijk ze zeggen.