Aflevering 38 was al een jaar geleden en ik was nog maar in de loop van deze week gaan kijken of toch zeker niets gemist had en neen, maar kijk nu: aflevering 39 staat op de youtubes!
Een uur onversneden plezier:
In episode 39 of Project Binky – the one that nearly killed us – we encounter some problems with the quick and easy way of fitting a suitable dashboard. We therefore had to take matters into our own hands and learn a whole new set of skills while developing a novel way to make printed circuit boards.
Zoals wel meer: totale overkill, maar deze keer ook totaal ongehinderd door kennis van zaken. 🙂
As an international, academic, peer-reviewed and open-access journal, the Journal of Digital History (JDH) will set new standards in history publishing based on the principle of multi-layered articles.
Tog’s Paradox (also known as The Complexity Paradox or Tog’s Complexity Paradox) is an observation that products aiming to simplify a task for users tend to inspire new, more complex tasks. It’s one of the key reasons for the symptom of requirements changing after delivery in enterprise software products, and for feature creep in consumer products. Tog’s Paradox also explains why it’s futile to try to completely nail down requirements for a software product, as the product itself will have an impact on the users, causing them to demand new functions.
A constellation of puzzles suggests that the space-time continuum we seem to inhabit is not fundamental but an approximation of something deeper, and that the concept will eventually be replaced by more basic ingredients in physicists’ next recipe for reality. “People smell it,” said Vijay Balasubramanian, a physicist at the University of Pennsylvania. “And then you’re trying to see where the smell comes from.”
The Vision Pro made a big splash when it launched earlier this year, but a new report shows just how quickly interest has died down.
It’s only been out for eight months, but The Information is reporting that production is being suspended next month because of “weak demand,” with some suppliers having “already halted manufacturing components since early summer.”
In the short documentary The Conquest of Space, the Swedish director Albin Biblom uses archival footage to chronicle the nonhuman animals who paved the way for what many consider to be humans’ greatest accomplishment as a species. In particular, the film highlights the story of the first great ape launched into space in 1961, initially called just ‘Number 65’, but named ‘Ham’ by NASA scientists upon his safe return. Rendered factually and seemingly without judgment, the film makes for a fascinating slice of space exploration history, while hinting at broader truths about human-nonhuman relationships that know no national borders. The film ends with a list of all the nonhuman animals ever sent to space, a reminder that this form of experimentation continues to this day.
Ongelooflijk machtig beeld. Klik zeker door op een groter beeld — pakweg Large JPEG aan de linkerkant.
The local environment of this cluster is a close analogue of what existed in the early Universe, with very low abundances of elements heavier than hydrogen and helium. The existence of dark clouds of dense dust and the fact that the cluster is rich in ionised gas also suggest the presence of ongoing star formation processes. This cluster provides a valuable opportunity to examine star formation scenarios under dramatically different conditions from those in the solar neighbourhood.
In the more than 10,000 years the region has been settled, the bodies of those living there have changed in ways that allow the inhabitants to make the most of an atmosphere that for most humans would result in not enough oxygen being delivered via blood cells to the body’s tissues, a condition known as hypoxia.
“Adaptation to high-altitude hypoxia is fascinating because the stress is severe, experienced equally by everyone at a given altitude, and quantifiable,” anthropologist Cynthia Beall of Case Western Reserve University in the US told ScienceAlert.
“It is a beautiful example of how and why our species has so much biological variation.”
Ik heb nog objectief echt te veel vakantiedagen staan. Die moeten op dit jaar, want ik kan er maar tien naar volgend jaar overzetten.
Geen flauw idee hoe ik dat best doe, en ik blijf maar twijfelen: een groot blok aan een stuk? Of stukken van de week? Of twee blokken aan een stuk? Of nog veel langer een stuk van elke week?
Pf. Niet gemakkelijk, ook en vooral omdat er op het werk vanalles aan het veranderen is en dat het al raar genoeg is dat ik al heel de tijd van thuis werk.
Ik zal er dan toch eens een gedacht van moeten maken. Luxeproblemen hé.
Er gebeurt overal vanalles dat spannend is. Op het werk, met de kinderen, met de politiek in Gent en in Vlaanderen en in België en in de VS en in het Europees Parlement, met ons huis en de laatste ronde verbouwingen (nog niet begonnen, nee).
Ik ben er een beetje ongemakkelijk van, van de combinatie van dingen, eigenlijk.
Alleen al in de Verenigde Staten gonsde het internet vandaag over Trump dat er gefilmd bewijs zou zijn dat hij aan een minderjarige zou gepoteld hebben. En verscheen dit in The Atlantic:
Er was op het werk iets dat niet werkte, maanden aan een stuk, en ineens werkt het wel. En in de release notes zie ik nergens dat het aangepast of verbeterd zou zijn. Ik vind dat vies, ik. Want iets dat ineens zonder reden begint te werken, dat is in mijn boek ook iets dat ineens en zonder reden kan stoppen met werken. Grr.
Daarnaast is er ook achter mijn rug iets bijgekomen in WordPress. Er zijn nu naast kolommen en groups en stacks en rows blijkbaar ook native grids.
Die dingen bestonden al een hele tijd als plugins of modules of toevoegsels aan Gutenberg, en al sinds ergens vorig jaar in beta, maar zitten er nu blijkbaar zomaar écht in. Eindelijk. Dat wil zeggen dat ik bijvoorbeeld iets als dit kan maken:
Dit is een titel
En hier staat wat tekst. Een paar zinnen of zo, kwestie van op te vullen.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst. Omdat het de dingen aanschouwelijker maakt.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder om de dingen wat voller te zetten.
En als ik daar een vierde blokje aan toevoeg, komt dat gewoon proper op de volgende lijn (your mileage may vary op een telefoon).
Dit is een titel
En hier staat wat tekst. Een paar zinnen of zo, kwestie van op te vullen.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst. Omdat het de dingen aanschouwelijker maakt.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder om de dingen wat voller te zetten.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij om de doos vol te krijgen.
En als ik dat op één rij wil krijgen, dan kan ik zeggen dat die doosjes wat minder breed moeten zijn, of ik kan expliciet zeggen dat er vier op een rij moeten staan ongeacht de breedte:
Dit is een titel
En hier staat wat tekst. Een paar zinnen of zo, kwestie van op te vullen.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst. Omdat het de dingen aanschouwelijker maakt.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder om de dingen wat voller te zetten.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij om de doos vol te krijgen.
En het maakt niet uit hoeveel doosjes er in een grid staan, ik kan ze allemaal verschuiven en verplaatsen — wat het onderhouden van pakweg een lijst met personeelsleden of zo een stuk aangenamer maakt dan een opeenvolging van kolommen, waar dan moeilijk geschoven kan worden zonder het allemaal kapot te maken.
Dit is een titel
En hier staat wat tekst.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij.
Dit is een titel
En hier staat wat tekst.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij.
Dit is een titel
En hier staat wat tekst.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij.
En schuiverdeschuif:
Dit is een titel
En hier staat wat tekst.
Dit is een titel
En hier staat wat tekst.
Dit is een titel
En hier staat wat tekst.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst.
Dit is nog een titel
En hier staat wat andere tekst.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder.
Andermaal een hoofding
Met nog wat tekst eronder.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij.
Ziet ’t is nummer 4
Met ook wat tekst erbij.
Allemaal niet zeer wereldschokkend, maar ik ben altijd blij als er dingen in een tool gestoken worden die vermijden dat er tools bij moeten gezocht worden, en als het er proper in gestoken is en niet met haken en ogen.
Why is it so hard for mass media, corporations, and millions of Americans to address the threat of Trumpism?
Traditionally, the interviewer strikes the “reasonable person” pose and treats the interviewee as similarly reasonable—just two reasonable people having a discussion, in which the interviewer tries to get the interviewee to address things they might not be comfortable discussing. But if the person being interviewed is not reasonable and has no barriers to the number or scope of their lies, this dynamic can’t work.
I’m torn. Both Galadriel and Sauron say the other is a threat to Middle-earth. One has to be wrong, so whom am I to trust? Should I trust the Dark Lord who attempted to topple the White City of Gondor, dominate all life, and attempt to stay in power for eternity? Or do I trust the Elf Queen representing the coalition of Men and Elves who defeated Sauron when he tried to enslave the Free Peoples… but could maybe do more meet-and-greets?
Ticket sales and critical reception de damned. Megalopolis had me fascinated and engaged in ways unlike other movies, as if watching a new form. It has me excited about unexplored potentials in the medium. And if it captures your heart, the optimism towards humanity its story contains can leave an impression. Cautious positivity about what we are capable of as a species, welcome in times that too often feel doom-laden.
Yes, I see something beautiful and profound in Megalopolis, and think it is likely a masterpiece. Only the test of time can say. For this viewer, the movie’s flaws (which are mostly risks) are blown out the water by its original qualities.
Thanks to stunning reconstitutions with computer-generated images, this film takes us on a journey to discover Rome, the greatest and most exceptional city of the ancient world. It unveils the secrets of Roman architecture and reveals the incredible talent of its builders. Using recent film footage of Rome as it is today and the ruins that are still visible, together with significant post-production work, the city’s most iconic monuments come back to life including the Pantheon and its majestic dome, the largest in the world at the time. A model of excellence, innovations, and eternity, here is Rome, as you have never seen it before.
Chernobyl Accident – the Physics Clearly Explained: a simulation and visualization of the Chernobyl disaster, breaking down the physics behind the accident. It explains nuclear fission, focusing on Uranium-235 and how reactors maintain a controlled chain reaction using control rods and moderators like graphite. The RBMK reactor’s dangerous positive void coefficient is highlighted, showing how overheating increases reactivity.
Various animal species can make a priori decisions about the passability of openings, based on their own size knowledge. So far no one has tested the ability for self-representation in cats. We hypothesized that cats may rely on their size awareness when they have to negotiate small openings. Companion cats (N = 30) were tested with incrementally decreasing sized openings, which were either the same height, or the same width. Cats approached and entered even the narrowest openings, but they slowed down before reaching, and while passing through the shortest ones. Because of their specific anatomical features and cautious locomotory strategy, cats readily opt for the trial-and-error method to negotiate narrow apertures, but they seemingly rely on their body-size representing capacity in the case of uncomfortably short openings. Ecologically valid methodologies can provide answers in the future as to whether cats would rely on their body awareness in other challenging spatial tasks.
What Hollywood should do, but probably won’t, is tell the real story of Matchbox, because it’s the tale of the rise and fall of the greatest toy-car empire in the world. It’s a story of postwar resilience, of a company holding out against hard times and fighting off market change. There are plucky East-End Londoners getting away with schemes on the side, a public-transit system sponsored by a toy-car factory, and, at the heart of things, a skilled and slightly rebellious engineer.
Here’s the real story of how Matchbox grew to become the largest toy car maker in the world, yet ended up being owned by its old rival, Mattel.
“Today, a historic wrong has been righted, and the catacomb of the tempestuous Batibat will again be unsealed,” wrote Alito, laying out a scathing repudiation of Pell v. Bangungot, the highly publicized case that originally entombed the grotesque monster’s sulfurous form in a specially made osmium vault. “Contemporaneous accounts provide no evidence the Founding Fathers envisioned a role for the federal government in vanquishing this unholy entity from the face of the earth.”
Despite the huge variation in how autistic people experience the condition, they can be divided into just four subgroups, according to a preprint. The people in these groups—who share similar traits and life outcomes—carry gene variants that implicate distinct biological pathways, the researchers found.
Each group is associated with specific genetic variants that influence gene expression at different stages of development, the investigation revealed. The work includes genetic and phenotypic data from more than 5,000 autistic children.
Ze zit al een tijdje in de hoek van de badkamer net op ooghoogte naast het toilet tussen de venster en de muur. Rond haar allemaal lijken van motten, en dat ze er verdorie nog lang mag blijven hangen van mij.
Een paar dagen geleden is ze verveld, kijk, haar vorig vel hangt nog in haar web:
Ik heb een boek gekocht dat ik eigenlijk wel grappig vond om te lezen. Self-published of toch bijna, een parallelle geschiedenis van wat als er iemand die gelijk niet zot was aan het hoofd van Duitsland had gestaan in 1941?
Het kort raamverhaaltje is dat een wetenschapper in de verre toekomst een experiment doet dat een heel stapel parallelle universums blijkt te beïnvloeden.
Specifiek hier sterft Hitler in een vliegtuigcrash en wordt een professor geschiedenis uit 1982, Heinrich Schloss, teruggekatapulteerd in het lichaam van de leider van de NSDAP die even geleden Martin Bormann had vermoord, Heinrich Schloss.
Schloss zit dus ergens hoog in het nazipatheon, en probeert Hess, Himmler, Göring, Ribbentrop e tutti quanti in het gareel te houden, én de VS uit de oorlog te houden, én ervoor te zorgen dat er geen holocaust komt.
’t Is degelijk geschreven, het leest vlot, het is niet totaal van de pot gerukt, het is spannend, ik heb er uiteraard geld voor betaald, en toch ga ik het illegaal downloaden.
Want dat self-published of toch bijna stéékt. Godverdomme Partieleiter moeten lezen telkens het hoofdpersonage aangesproken wordt (375 keer!!!) in de plaats van Parteileiter, dat heeft mijn hoofd geen goed gedaan.
Ik heb een stapel — een stapel — comics op mijn computer staan, het overgrootste deel van jaren geleden toen Marvel Ultimate en dergelijke nog niet bestonden. Ik lees al graag eens comic op mijn telefoon. Ik doe dat al jaren aan een stuk door gewoon naar een shared drive te gaan en daar het cbz- of cbrbestand open te doen.
Dat heeft altijd gewerkt. Dat werkt een paar dagen geleden nog, omdat ik het toen nog eens gedaan had.
Maar gisterenmorgen zeer vroeg toen ik wakker werd en ik dacht, ik lees mijn issue van Hellboy uit voor ik uit mijn bed kruip, werkte het niet meer. Ah ja, denk ik dan, de computer zal aan het herstarten zijn of zo, no worries.
Maar dan zat ik aan de computer en dacht ik, ik ga nog eens kijken zie, en werkte het nog altijd niet. Hm. De computer was wel herstart wegens update, maar hm. Folders staan nog shared, raar.
Telefoon eens herstart. Geen verandering. Ik heb het niet nodig hé, maar het steeks wel tegen dat het niet meer werkt. De rest van de dag uit het oog verloren.
Vanmorgen: aha! eens kijken? Nope: nog altijd niets. Logisch, er is niets veranderd aan mijn computer of aan mijn computer sinds gisteren.
En dan was de werkdag gedaan en heb er ik toch maar werk van gemaakt om te kijken wat en hoe. Lang verhaal kort: ik heb mijn netwerk gewoon opengezet. Dat is niet bijzonder veilig, nee, maar er staan ook overal wachtwoorden op en al. En het is alleen mijn privénetwerk, niet voor heel de wereld.
Geen idee of het vroeger open stond en dat de windows update het toe had gezet, of dat er iets ander veranderd is, maar ik steek het daar in ieder geval op. Nu werkt het weer, én het is vele keer sneller. Weird.
Voilà zie, besloten. Van zodra ze te koop zijn in Belgie, koop ik er zo een:
Want ’t is natuurlijk hetzelfde als altijd: nog niet hier te koop. Grr.
En dan zou ik ook graag zo’n machakleur-kleine kleine Kindle willen hebben.
Eerlijk: ik ben enorm content, nog altijd, van mijn Kindle Oasis. Veruit de beste Kindle die ik ooit heb gehad. Snel, asymmetrisch formaat maakt hem aangenamer in de hand, knoppen aan de zijkant om te bladeren zijn vele keren beter dan op het scherm te moeten tappen, verlichting is fantastisch, waterdicht — een groot gemak. En ik heb ook nog een Kindle Paperwhite waar ik content van ben een Kindle Scribe waar ik content van ben.
Maar een Kindle in kleur: ik moet dat gewoon hebben.
In the late 20th century, Japan was known for its minimalism: its Zen arts, its tidy and ordered cities, its refined foods and fashions. But Tsuzuki peeled away this façade to reveal a more complicated side to his nation. And Tokyo was the perfect setting for this exfoliation. Like the interiors he photographed, it remains visually overwhelming – even cluttered. Outside, enormous animated advertisements compete for attention against a jigsaw puzzle of metal, glass, concrete and plastic. In the sprawling residential districts that radiate from the city centre, compact homes are packed in formations as dense as transistors on a semiconductor chip, while confusing geometries of power lines spiderweb the skies above.
What can artificial intelligence bring to archaeology? Maurizio Forte introduces recent work dedicated to reconstructing ancient landscapes, and weighs some of the risks and rewards.
The Silk Road has long been seen as a conduit for exotic goods travelling both east and west. But taking a wider perspective reveals how extraordinary objects and ideas were moving much more widely, as Sue Brunning and Luk Yu-ping told Matthew Symonds.
The water cycle involves more than just the water that circulates between the atmosphere, oceans, and surface waters. It extends deep into Earth’s interior as the oceanic crust subducts, or slides, under adjoining plates of crust and sinks into the mantle, carrying water with it. Schmandt et al. combined seismological observations beneath North America with geodynamical modeling and high-pressure and -temperature melting experiments. They conclude that the mantle transition zone—410 to 660 km below Earth’s surface—acts as a large reservoir of water.
Scientists made the findings at the time after studying earthquakes and discovering that seismometers were picking up shockwaves under the surface of the Earth.
From that, they were able to establish that the water was being held in the rock known as ringwoodite.
If the rock contained just 1 per cent water, it would mean that there is three times more water under the surface of the Earth than there is in the oceans on the surface.
Though they live only a few hours before dividing, bacteria can anticipate the approach of cold weather and prepare for it. The discovery suggests that seasonal tracking is fundamental to life.
Sears has opened the doors to its vast archival collection and invited the public to peek inside. More than 100 years of stories, product and brand histories, photographs, catalog images and more are now available online.
From 1908–1940, Sears, Roebuck and Co. sold about 70,000 – 75,000 homes through their mail-order Modern Homes program. Over that time Sears designed 447 different housing styles, from the elaborate multistory Ivanhoe, with its elegant French doors and art glass windows, to the simpler Goldenrod, which served as a quaint, three-room and no-bath cottage for summer vacationers. (An outhouse could be purchased separately for Goldenrod and similar cottage dwellers.) Customers could choose a house to suit their individual tastes and budgets.
While previous expeditions to the area have documented large mounds and monuments throughout the area, the enormity and complexity of this find exceeded expectations with the discovery of thousands of houses, complex roads, plazas, ceremonial sites, and drainage canals. More than 6,000 rectangular earthen platforms, which were likely homes and communal buildings, are connected by a vast and sophisticated road network connecting 15 urban centers, surrounded by terraced agricultural fields.
The famed vessel, which sank in 1915 after becoming stuck in pack ice, was discovered in 2022 resting at a depth of 3km below what Shackleton called “the worst portion of the worst sea in the world”.
The images, compiled from thousands of detailed 3D scans of the wreckage, show how little it has altered or decayed in the century since, with the ship’s rigging, helm and woodwork all remarkably preserved under the icy waters.
A new proof about prime numbers illuminates the subtle relationship between addition and multiplication — and raises hopes for progress on the famous abc conjecture.
One morning last November, the mathematician Hector Pasten finally solved the problem that had been dogging him for more than a decade by using a time-tested productivity hack: procrastination.
Ik was op de klantenzone van het hospitaal omdat ik een afspraak moest maken, en dan bedacht ik ineens dat er misschien wel resultaten van mijn MRI zouden online kunnen staan.
En inderdaad: ’t is een flapscheur van mijn laterale meniscus en dat de flap verplaatst is naar mijn posterieure hoorn. En dan nog wat gevolgen voor het kraakbeen en al.
Spannend! Gaat de dokter besluiten te opereren? Of gaat hij alsnog zeggen dat ik het wat rustigeraan moet doen nog een paar maand en dan zien we wel?
