Ja, we zijn een jaar of vijf of zo geleden eens op all-in-aan-het-zwembad-lig-week geweest, maar da’s eigenlijk gewoon hetzelfde als naar het dichtstbijzijnde hotel met zwembad gaan en dan rond dat zwembad blijven liggen.

Maar dit was de allereerste keer dat we bewust naar het buitenland gingen om er iets te gaan bekijken. Totaal onverwacht wegens totaal invlieging van het moment: een Airbnb-kamer geboekt op wandelafstand van Tower Bridge, treintiketten gekocht en hop, drie dagen Londen. 

’t Was allemaal niet bijzonder hard gepland, maar toch een beetje: het stond zeker vast dat we British Museum, Science Museum en Natural History Museum zouden bezoeken, dat er naar de winkels zou gegaan worden, en dat we naar Wicked gingen kijken, en dat we afgesproken hadden met Graham, die ik –miljaar, wat oude, oude mensen zijn wij– al in geen twintig jaar meer in meatspace gezien had. 

Zo gezegd, zo gedaan. 

Woensdag vertrokken om ergens tussen 5 en 6 ’s morgens in Gent, toegekomen rond 11u aan de plaats waar we gingen slapen, geïnstalleerd, en dan aan ons appartement een foto genomen om te bewijzen aan de juf of meester van Anna volgend jaar dat we wel degelijk in Londen waren:

(Trouwens ook mijn afkeer voor geposeerde foto’s van familie bij toeristische dingen verloren: binnen dertig jaar, wat zouden de kinderen en kleinkinderen liever hebben? Een prachtige foto van een magnifiek in beeld gebrachte Londense skyline? Of een knullige foto met een GSM van de kinderen die rare gezichten trekken? Inderdaad.)

Eten in Tesco’s gehaald (bijzonder lekkere zelfbediening-slaatjes-buffet, eigenlijk), metro naar British Museum, rondgelopen tot onze voeten kapot waren, en haha, er moest een foto van Anna zijn:

Even stilgezeten in Russel Square, afgesproken met Graham aan een shoppingcenter, gaan eten in een lokale (zeer lekkere) burgertent, naar huis; dag één gedaan! Ah, en ik heb voor het eerste in mijn hele leven een boek laten signeren. Voor Louis, op een gedeelde eerste plaats grootste Dr. Who-fan in het huis — 

Dag twee: metro naar Science Museum, uren en uren en uren en uren daar gezeten, (ik) barstende hoofdpijn opgedaan, (de kinderen) zich wreed geamuseerd en zo gelijk honderdduizend spelletjes gespeeld, en portretten laten tekenen door een robot in het zand en al. 

Een deur verder het Natural History Museum ingestapt, mond open laten vallen voor de stenenverzameling, en als ze dachten dat dat alles was, doorgestoken naar de fossielen:

Gaan zitten (Sandra en ik) en in het water spelen (de kinderen) aan het monument voor Prinses Diana in Hyde Park, zeiknat de metro genomen (beetje nipt, er was een mens ziek gevallen in een wagon waardoor het allemaal wat strop liep), Wicked gezien (fantastisch, vonden de kinderen, het boek was beter maar ik ga niet klagen, vond ik), en terug naar huis.

Derde dag: op zoek gegaan naar English Breakfast, uiteindelijk een plaats gevonden maar hun frying implements werkten niet meer waardoor we enkel in een pot water gekookte dingen zouden kunnen gekregen hebben (your guess is as good as mine), de metro naar Harrods genomen, ongeveer evenveel oh my gods gehoord en openvallende monden gezien als in de musea, eten gekocht, metro naar Forbidden Planet, brol gekocht, metro naar M&M’s Superstore, nog brol gekocht. 

En dan ben ik anderhalf uur in het station op een bank gaan zitten terwijl de kinderen en Sandra nog wat rondgelopen hebben.

Trein terug: een half uur vertraging wegens een zelfmoordenaar in Rijssel, maar uiteindelijk toch nog geluk gehad met een aansluiting in Lille-Flandres rechtstreeks naar Dampoort, en hop, om 21u33 weer thuis.

Lessen geleerd: met een minimum aan planning is dat allemaal redelijk pijnloos, met vier kinderen op citytrip gaan. En ook: ik heb op drie dagen tijd minstens 42,5 kilometer gewandeld, zegt mijn telefoon mij, en dat was er teveel. En ook: ik heb wegens gebrek aan goed bed veel te weinig geslapen (niet dat ik zó al veel overschot heb), en dat is ook niet fijn. En ook: goed dat ik mijn medicamenten meehad, of het zou een drama geweest zijn. 

Maar hey, we gaan dat nog eens doen, denk ik.