Ik heb het boek (Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West) gekocht ergens bijna onmiddellijk nadat het uitkwam. In mijn hoofd is het één van de eerste boeken die ik kocht (in hardcover!) toen ik op kot zat in Gent en niet meer thuis woonde, omdat ik de omslag en het concept wijs vond. Ik heb het om ik weet niet welke reden niet meteen gelezen en het is járen op de stapel “ooit eens lezen” blijven liggen.

En dan ben ik er twintig jaar geleden alsnog aan begonnen, en had ik er dit over genoteerd na afloop:

Ongelooflijk aangrijpend, vond ik. Ik heb het gerekt en gerekt, dat het toch maar niet te snel uit zou zijn.

En dan zijn we tien jaar geleden naar Londen gegaan met ons gezessen en naar de Wicked-musical gaan kijken.

We zijn vanavond naar de Wicked-film (deel 1) gaan kijken. Ja, goed hé. Zoals onze oudste zei: niet noodzakelijk een film waar iemand die niet voor musicals is naartoe moet gestuurd worden, want ’t is echt wel een musical-musical, in de zin van in het midden van een conversatie beginnen zingen en al.

Maar de moeite. (Ik ben het eens met de kritiek op het einde, dat Defying gravity best niét voortdurend was onderbroken en zoals in de musical in het theater een alsmaar meer crescendogaand iets zou gebleven zijn.)

(En ook wel grappig dat Kristin Chenoweth en Adele Dazeem ook in de film voorkwamen, ik had daar helemaal nog niets van gehoord.)