In Phonogram schreef Kieron Gillen over hoe mensen interageren met kunst (in casu muziek), hoe kunst ze inspireert, verandert en uiteindelijk vernietigt. Het ging niet echt over kunstenaars, behalve dan als concepten in het hoofd van de ‘consument’. The Wicked + The Divine kijkt naar de andere kant: het gaat voornamelijk over de mensen die kunst maken, en meer specifiek over het traject dat ze afleggen, de keuzes, compromissen en zooi die ze onderweg maken, de mensen die ze tegenkomen, en hoe ze elkaar helpen of net kapotmaken.
Als Phonogram Kieron Gillen was die probeerde te achterhalen waarom hij zo van kunst houdt, is The Wicked + The Divine een tien jaar oudere Gillen die wil weten waarom hij kunst maakt, en waar het hem gebracht heeft.
Oh, en voor het verhaaltje: elke 90 jaar worden twaalf goden in mensen geïncarneerd. Ze worden geliefd. Ze worden gehaat. Ze sterven twee jaar later. Ze hebben er niet zelf voor gekozen, ze hebben wel de herinneringen van hun vorige incarnaties, maar ze nemen ook de bagage mee van de mensen die ze nu zijn (of beter: waren).
Weinig of geen expositie, ’t is zowat allemaal door de lezer in te vullen. Bijna klinisch getekend, maar wel zeer mooi (Kieron & McKelvie, dat zijn ook de mensen van Young Avengers!). Het is een ongoing, wat wil zeggen dat het niet gedaan is en gewoon verder gaat, maar het heeft wel degelijk een begin, een midden en een einde, verzekert Gillen ons. As we speak moet nummer 15 uitkomen; The Faust Act (spot de woordspeling, maat) is nummer 1-5, deel 2 (6-10) kwam ook net uit. Ik weet wat gelezen.