Hey, onverwacht maar wel wijs: boek twee heeft een ander hoofdpersonage dan boek één. Het hoofdpersonage van het eerste boek is nu een (hoge) ambtenaar geworden en doet niets meer op het terrein.

Hoofdpersonage nu, Turyin Mulaghesh, was een van de nevenpersonages uit het eerste boek. Zij was na de gebeurtenissen van boek één gepromoveerd tot generaal en hield dat net lang genoeg vol (een jaar of vier) tot ze op pensioen kon gaan. Ze heeft een duister verleden, probeerde iets uit haar jeugd goed te maken in haar jaren als volwassen soldaat, en wou niets liever dan op pensioen gaan aan een tropisch strand.

Blijkt dat pensioen toch niet zo mee te vallen: ze verdrinkt haar dagen in alcohol en voelt zich behoorlijk nutteloos.

En dan blijkt dat ze eigenlijk géén recht heeft op pensioen: een administratieve fout, ze heeft een paar weken te weinig gewerkt en zal dus terugvallen op haar vorige (veel lagere) loon waarmee ze zelfs haar tropische hut niet meer zou kunnen betalen. Er is wél een oplossing: ze kan een sinecure doen, een pro forma toer van een aantal legerbasissen, en op die manier de ontbrekende tijd ophalen.

Behalve dat de sinecure geen sinecure is. Ze wordt naar Voortyashtan gestuurd, waar lang geleden Voortya, de godin van oorlog, aan de macht was. Die godin is al eeuwen en eeuwen dood, maar er lijkt toch iets vreemd aan de hand te zijn — in de marge van een project om op de plaats van de verdwenen grootstad van vroeger een nieuwe haven te bouwen.

Andermaal een uitstekend boek, met fijne personages, en van harte aangeraden. Eigenlijk zou het verhaal hier kunnen stoppen, net zoals het eigenlijk ook had kunnen stoppen na het eerste boek, maar de wereld is zo uitgebreid dat er enorm veel mee te doen is. Die dode goden die misschien niet allemaal dood zijn, dat blijft fascinerend.