We zijn gaan kijken naar Xander De Rycke’s eindejaarsding in Antwerpen.

Ik vond het wel goed. Dat wil zeggen dat ik het niet uitstekend vond, en eigenlijk ook niet echt goed. Niet slecht, daar absoluut niet van, maar het kon beter. Vakmanschap, hard aan gewerkt, degelijk, maar niet wat ik ervan had gehoopt.

De review in De Morgen (“Deze ‘Houdt het voor bekeken’ hoort bij het beste dat Xander De Rycke ooit op een podium heeft gedaan“) was een beschamende leugen. Hij heeft enórm veel betere dingen gedaan. De review in De Standaard (“Xander De Rycke is in zijn eindejaarsconference weinig origineel en trapt te veel naar beneden“) was onnodig gemeen en één ster is belachelijk, maar er zat wat waarheid in.

En ik ben er ook een beetje van overtuigd dat Xander min of meer dezelfde mening had: hij heeft het namelijk min of meer letterlijk gezegd. Het is moeilijk tegen de schenen van de grote mensen te schoppen als ge zelf een grote mens zijt. De evenwichtsoefening is niet evident. U opwinden over programma’s waar geen kat naar gekeken heeft, films waar niemand van wakker ligt: het verhaal is eindig.

Volgend jaar nog één keer, in de het Sportpaleis, en dan houdt hij Houdt het voor bekeken voor bekeken. Ik koop op 6 januari 2025 om 10u ’s morgens zes kaarten. Ik ben al 18 jaar fan, ik ben ervan overtuigd dat het een feest wordt.

Xander De Rycke is gelukkig. Dat is anders dan het ooit geweest is. Hij gaat ook naar de veertig, en heeft een zoon en een voor zover ik dat kan lezen in de gazet fantastische partner.

Wat een ongelooflijk privilege om de reis tot hier –van op afstand– te mogen meegemaakt hebben. Ik kan niet wachten om te zien waar we nog naartoe gaan.