De vliegtuigtickets zijn al besteld van ergens in mei, het appartement is geboekt begin juni, de huiszitting en katverzorging is geregeld. Ik moet nog eens een plannetje maken van wat we allemaal gaan doen, maar daar is nog tijd voor in de loop van morgen. We gaan er het beste van maken, wie weet is het de allerlaatste keer dat we alle zes op vakantie naar het buitenland gaan samen!
’t Is Italië en kijk, de miserie begint al — dit was de conversatie op de Whatsapps daarnet:
Ik heb bewijs dat ik vanaf zondag heb gereserveerd. Te hopen dat die mens zijn appartement niet dubbel geboekt heeft. :/
Ik ben na maanden nog altijd heel hard verliefd op ChatGPT. Er gaat geen dag voorbij dat ik het niet gebruik, en voor de stomste dingen eerst.
Het blijft uiteraard maar wat het is, en garbage in is garbage out, en als de juiste vragen niet gesteld worden en er wordt niet bijgestuurd en ge weet eigenlijk niet wat er uitkomt, loopt het gegarandeerd in het honderd.
Maar! Als ge de juiste vragen stelt en op de juiste manier bijstuurt en ge begrijpt wat er dan uitkomt, is het vaak magisch.
Ik heb een uitgebreide database waar ook relaties uit te halen zijn. Ik had een simpel scriptje dat de data in een jsonfile stak, en ik wist dat ik met D3 een visualisatie kon maken. Jazeker, ik had dat met de hand kunnen doen, en met veel zoeken en alles, maar waarom zou ik?
Een idee in uw hoofd hebben, dat duidelijk kunnen uitleggen, en hopla daar staat uw ding. Hoe beter uitgelegd, hoe beter het er uitkomt. En als het niet precies goed is, is een tip voldoende:
En kijk, daar komt dan iets als dit uit — een visualisatie van een paar duizend mensen, verbonden met elkaar als ze bij samengewerkt hebben en de grootte van de bol het aantal zaken waar ze aan werkten. En als ik op iemand klik, filtert het op aantal mensen binnen een instelbaar grote ‘degrees of separation’:
Mijn telefoon van op het werk heeft geen data meer. Ik heb data nodig om op reis te gaan. En om op mijn gemak naar het interwebs te gaan overdag als er geen wifi in de buurt is, gedomme, met tien gigabyte ga ik niet ver lopen dedju.
Ik was al in stress, wegens geen goesting om naar de winkel te gaan, en niet zeker hoe ik dat ging aanpakken met de telefoonnummers en of ik mijn oud zou houden of niet, en of er plaats is voor twee simkaarten in mijn telefoon, en yada yada.
…nergens voor nodig dus.
Ik ben gewoon naar de website geweest (van Base, de rest van het gezin heeft dat ook en dat zag er niet te duur uit), ik heb een abonnementsformule gekozen, Itsme, QR-code gescand, en hopladiejee ik heb nu een SIM en een eSIM. Hij kent mijn tweede telefoonnummer nog niet, maar ik vermoed dat dat er dan uiteindelijk ook wel zal in geraken:
Vele vele keren gemakkelijker dan dat ik dacht dat het ging zijn. En niets van twee werkdagen wachten of niets, ’t was op een minuut gepiept.
Er was gepland om vandaag de hele dag samen te werken lichamelijk aanwezig op het werk met een heel team.
De eerste mens die ik vanmorgen zag bij het binnenkomen, wist te zeggen dat er geen water is in het gebouw. Niet in de watermachine, niet in de koffiemachine, niet in de kraan, niet in de wc’s.
Ik ben een eenvoudige mens: ik zie een stemtest, ik doe die stemtest. En ha kijk nu: ’t is niet alsof het bijzonder verrassend is.
Ik ben bijzonder benieuwd naar hoe het allemaal zal aflopen in Gent met de gemeenteraadsverkiezingen. Wat een idee ook, dat de socialisten en de liberalen als één partij opkomen.
Ze zijn vaak zeer aangenaam, de kruiswoordraadsels van de New York Times, maar dat van deze zondag vond ik echt kak.
Ik heb mij suf gezocht achter de manier om de cijfers in te vullen, omdat ik mijn browser op night mode gezet had en het er dus zo uitzag:
Ja, daar tussen de vakjes staan blauwe ×-tekentjes. Dus als er pakweg 18 moest ingevuld worden volgens de clue, was dat niet 1 8, maar bijvoorbeeld 2 9 of 9 2 — wegens 2×9 of 9×2, dus. Grrr.
En dan had ik uiteindelijk alles juist, en heb ik wel tien keer alle letters nagelezen tot ik in twee afkortingen een V zag die eigenlijk een C moest zijn.
Tenzij ik me zeer zwaar vergis, heb ik nog nooit mijn eigen GSM-abonnement gehad. Al van zo lang ik me kan herinneren, was het mijn werk dat mijn telefoon betaalde.
Op mijn huidige werk ook. Een zeer royaal abonnement, zelfs: ik mag niet minder dan vijftig euro per maand opdoen! (Het is ingewikkelder dan dat, ’t is met een verschil tussen werk en gemengd gebruik, en voordeel in natura en bundel te kiezen en allerlei, maar ’t punt is: er is een gezamenlijk pakket, en tot 50 euro per maand wordt terugbetaald.)
Gisteravond laat (enfin ’t is te zeggen vanmorgen vroeg) lag ik in mijn bed, en zoals ik altijd doe om in slaap te vallen, had ik YouTube op iets wetenschappelijks staan. YouTube staat op autoplay, en meestal kijk ik een half uur of zo, val ik dan in slaap, en word ik een paar uur later wakker om mijn telefoon af te zetten.
Vanmorgen (enfin ’t is te zeggen rond de middag) werd ik wakker en ik had twee boodschappen:
Whut? U zegt? Hoezo?
…ah. Blijkbaar had de wifi een blip en was de telefoon op 4 of 5G overgeschakeld en om de één of andere reden daar blijven op staan. En heb ik mijn volledige maandabonnement op maximaal een paar uur opgedaan. Op de fucking eerste dag van de maand waar ik naar het buitenland moet gaan en data nodig heb.
Want ah ja, klein detail: we hebben op het werk sinds kort een abonnement dat blijkbaar zestig euro per maand kost voor tien gigabyte data. Dat er op geen tijd door is als YouTube iets op hoge resolutie afspeelt.
Ik heb geen flauw idee hoe het mogelijk is dat een groepsabonnement waar mogelijk vele honderden mensen van gebruikmaken zo enorm veel geld kan kosten voor zo enorm weinig data.
⁂
Ik zal dan dus maar zelf een abonnement gaan kopen zeker?
Pff.
Bij ons thuis heeft de rest van het gezin Base, en het stomme is: het abonnement aan 15 euro biedt al meer dan dubbel de data die ik op mijn werk heb voor 50 euro.
Geen idee wie de onderhandelingen gedaan heeft met Proximus, en wellicht dat het allemaal vééééél complexer is dan ik denk, maar ik stel mij toch vragen. 🙂
Yep, ik heb precies gedaan wat er typisch kan gebeuren: ik dacht dat ik begreep hoe het in mekaar zat, die Gutenberg-dinges, en ineens werd het allemaal gelijk moeilijker dan het eigenlijk zou moeten zijn, en dus kon het dacht ik niet anders zijn dan dat ik iets verkeerd aan het doen was.
Normaal gezien is het in zo’n gevallen bijna per definitie niet de schuld van de gebruiker: als er zaken verkeerd gaan, is het de schuld van de UX. En ja, in veel gevallen is dat inderdaad zo, dat de designer het maar beter had moeten designen als een gewone gebruiker het helemaal kan kapotmaken.
Behalve dat het een leksken complexer wordt als het ding zelf ook (noodgedwongen) complex is.
In dit geval: in templates kan het lettertype van vanalles aangepast worden. Ik wil de titel in één lettertype en de broodtekst in een ander. Er zijn templates voor de homepagina, zoekresultaatpagina’s, detailpagina’s van posts en van pages, enzoverder enzovoorts. Dingen op één plaats wijzigen, wijzigt ze soms op andere plaatsen: wanneer het dingen zijn die hergebruikt worden zoals headers en footers en andere blokken die gesynchroniseerd worden.
Maar sommige dingen worden niet gesynchroniseerd en die moeten dan op meer dan één plaats aangepast worden.
Ik was daar links en rechts aan begonnen, maar hoe langer ik bezig was, hoe meer louche het allemaal leek: no way dat het zo stom in mekaar zit dat ik hier eens diep in de structuur moet gaan en dan weer wat hoger om allerlei te veranderen — terwijl er eigenlijk maar één font voor body is, een andere font voor headers, en een keuze tussen de twee voor buttons en captions en dergelijke, ongeacht waar die voorkomen en hoe diep in welke structuur ze ook zitten.
En jawel: er is gewoon een onderdeel “styles” in het algemene overzicht van de site editor, waar typografie kan ingesteld worden. Wat ik gedaan heb, en dan overal waar ik iets manueel had ingesteld, heb ik al die wijzigingen weer afgezet en op “default” gezet. Waardoor ik op veel meer plaatsen dan ik dacht alles nu op de juiste fonts heb staan.
Er is verdorie zelfs een stijlboek, waar alles in één keer kan getest worden:
Ik ben een grote fan van Gutenberg, de ondertussen al lang niet meer zo nieuwe editor van WordPress. Ik ben er al ettelijk veel jaren een grote fan van, al van toen bijna iedereen er rabiaat anti-fan van was.
Het was al jaren duidelijk dat Gutenberg the way to go was voor WordPress (en hopelijk ook voor Drupal, zelfs al hinkt Drupal Gutenberg helaas wat meer achter dan ik had gehoopt). Met de jaren en maanden worden er alsmaar meer gaten gedicht, en wordt het alsmaar meer gebruiksvriendelijk — ook al is dat in voortdurend conflict met de alsmaar groeiende functionaliteit.
Ik heb vandaag besloten om mijn weblog nog eens van theme te veranderen. Dat was ondertussen al denk ik vijf jaar geleden. Door de jaren heen:
20022003200420052006200720082009201020112012201320142015201620172018201920202021202220232024Nu, ongeveerNu, iets later
(Hebben die screenshots mij verschrikkelijk veel meer tijd gekost dan het de moeite was? ’t Zou kunnen, ’t zou kunnen.)
Ik ben niet content over hoe ik het nu veranderd heb — body text is Inter, dat heeft een lelijke italiek, ik denk dat de titel groter en/of vetter moet, de breedte van de tekst is te breed, ik zou eigenlijk weer zo’n beeld bovenaan willen op de homepagina, enfin, allerlei — maar ik ga er dan nog eens naar kijken als ik wat goesting heb.
Want dat is tegelijkertijd het grote gemak en de grote frustratie met Gutenberg: de hele layout van de hele website, alle mogelijke paginatypes en headers en footers en watnog, dat kan allemaal in Gutenberg zelf gedaan worden. Behalve dat sommige dingen niet werken zoals verwacht. En dat er sommige dingen niét kunnen.
Dingen zoals “toon tags als er tags zijn, en toon geen tags als er geen zijn”: dat kan met een prefix op tags, maar die prefix is enkel tekst, kan geen icoon zijn. Én die tekst is niet wijzigbaar van kleur. Dingen zoals “toon een featured image met de titel in het wit erover als er een featured image is, maar toon de titel in het zwart en geen achtergrond als er geen featured image is”: daar slaag ik voor het moment niet echt in.
Vandaar dat het maar zal zijn als ik weer wat goesting heb. Werken met Gutenberg is wijs. Vechten met Gutenberg is hoegenaamd niet wijs.
Update iets later: ik heb de header veranderd naar wit op zwart, de fonts veranderd naar IBM Plex en Baskerville, en hier en daar nog wat geprutst. Maar nu ben ik het écht even beu. 🙂
Ik had dus onlangs nieuwe schoenen gekocht (een paar te veel, zelfs). Ik heb mijn oude schoenen nog niet weggesmeten, en vandaag heb ik ze naast mijn nieuwe schoenen gezet. Mijn nieuwe schoenen zijn dezelfde schoenen als mijn oude schoenen, helemaal bewust: ik ben naar de winkel gegaan voor de vorige en dat waren de enige die een beetje comfortabel aanvoelden.
De schoenen daarvoor had ik niet zelf gekocht: ik had gewoon tegen Sandra gezegd dat ik zwarte schoenen met een velcro ding nodig had van ongeveer maat 43 en ze was met een paar thuisgekomen dat helemaal OK was.
Blijkt! Dat mijn oude oude schoenen ook nog niet weggesmeten geraakt waren. En kijk nu:
Yep, ik heb al ongeveer een jaar of zeven acht dezelfde soort schoenen aan.
We zijn gisteren voor mijn verjaardag gaan eten (bij The Mistress nog eens) met bijna het hele gezin. En binnenkort gaan we op vakantie met het hele gezin.
Ik weet niet hoe normaal dat is, dat vier kinderen tussen 18 en 25 jaar oud nog met hun ouders weg willen, maar hey, bij ons dus wel. 🙂
Vandaag de balans van het verblijf betaald en miljaar al dat geld. En nog niet duidelijk hoe we het daar allemaal gaan plannen en of er lokaal vervoer gehuurd wordt of niet. We zien wel zeker?
Er was dacht ik iets in gang gestoken dat fijne resultaten zou kunnen gegeven hebben, maar uiteindelijk denk ik dat het allemaal toch niet zal verlopen gelijk gehoopt had kunnen worden dat het zou verlopen.
Ah well.
Ik ben te oud geworden om mij nog zwaar op te winden over dingen die onvermijdelijk lijken verkeerd te lopen. We zullen wel zien hoe het gaat, en dan zien we wel hoe het verder verloopt.
