Het was alweer een tijdje geleden, maar ik ben echt ziek en ik was al een beetje vergeten hoe lastig dat wel is.

Ik kroop vroeg in mijn bed wegens totaal om zeep, maar omdat mijn neus verstopt is en ik heel de tijd moet hoesten, is dat ook geen goed plan.

Dus zit ik nu te vegeteren voor de computer. Met een druipneus en een hoest. Blegh.

Ik moest op een bepaald moment zo hard lachen met Shaun of the Dead dat ik ervan begon te hoesten.

Dat ging gelijk niet echt over, en kijk: nu zit ik met een hoest en hoofdpijn en oorpijn en koorts.

Een groot gemak, eens een valling krijgen zo juist voor de zomer. Quiz alvast met pijn in het hart afgezegd wegens alsdat ik mij niet zo goed voel. 🙁

Normaal gezien keken we zondag allemaal samen naar tv, maar sinds Mol en Taskmaster gedaan zijn, kiezen we dan maar iets anders om naar te kijken.

Jongste dochter moest studeren, oudste dochter en vrouw zijn gaan wandelen, jongste zoon was bij maten, dus we waren nog met twee over. Bleek dat mijn oudste zoon C’est arrivé près de chez vous nog niet gezien had. Dat is bij dezen geremedieerd. En dan hebben we het nog eens doorgespoeld met Shaun of the Dead.

En dan fruitsla gegeten en in bed gekropen en het weekend was alweer voorbij.

Het is begot bijna juli. Ik kan daar moeilijk mijn hoofd rond plooien.

Ik voel mij ook redelijk zeer slecht. Dit geheel terzijde.

Mary Gentle
Orion Paperbacks, 2000, 1113 blz.

Ik denk dat het de vierde keer is dat ik dit boek lees. De laatste keer was geleden van 2015, en ik wist de grote lijnen van het verhaal nog, maar ik was genoeg vergeten om keer op keer aangenaam verrast te zijn.

En het einde blijft echt serieus een van de betere eindes van een boek ooit.

De raamvertelling — iemand die manuscripten vertaalt die in real time in onze wereld lijken te veranderen van historisch naar fantasie, terwijl tegelijkertijd gerelateerde archeologische vondsten de meest fantastische en mythologische aspecten van de manuscripten lijken te ondersteunen — was bij het herlezen niet zo boeiend meer om lezen. Aangezien ik de grote lijnen en het einde kende, deden die intermezzo’s in de vorm van mails tussen alsmaar meer verbijsterde wetenschappers niet veel meer dan het verhaal nodeloos onderbreken.

Maar behalve dat: wat een heerlijk boek.

Eén probleem: hij maakt een zoemend geluid als het stil is in de keuken. Geen enkel probleem als er iets in de keuken gedaan wordt of als er meer dan één persoon is in de keuken, maar het stoort mij als ik er alleen zit zonder ander geluid. Hij zal moeten verhuizen naar de achterkeuken, vrees ik.

(Nu staat hij aan de tafel wegens dat er in de achterkeuken geen plaats is omdat de opening tussen de kasten juiiiiissssst te klein is, maar dan zullen de kasten maar moeten vervangen worden.)

Heerlijk om zien, how Hikaru gewoon op dezelfde manier Levy melkt als Levy andere mensen.

(En uiteraard: go Levy!)

Binnen twee dagen hebben we een nieuwe diepvries! (En ook een nieuwe ijskast.)

(Of eigenlijk: twéé nieuwe diepvriezers en twéé nieuwe ijskast, want het zijn twee kasten naast mekaar met telkens vanboven frigo en vanonder diepvries.)

Spannend. Ik vraag mij af wat we er eerst gaan insteken. Misschien wel een pot vanille-ijs of zo, gewoon omdat het terug kan.

(Jaja, de verkiezingen, bleh. Iedereen razend enthousiast over hoe meesterlijk de campagne van De Wever was, en hoe fantastisch dat N-VA nog altijd de grootste partij is — zelfs al is dat maar een zucht meer dan Vlaams Belang — maar niemand die er een probleem van maakt dat als Van Grieken ook maar een klein beetje minder unforced errors had begaan, ze los over N-VA waren gegaan en iedereen over de taktische blunders van De Wever zou gesproken hebben.)

Maar behalve dat: tweede plaats in de quiz! Het waren weer eens vragen die ons min of meer lagen, veel verder moet het niet gezocht worden.

Allez hop. Het was eerst in het buurtcentrum Sluizeken-Tolhuis-Ham, en daarna was het in het schooltje in Afsnee te doen.

Idyllische taferelen in Afsnee, met muziek en gezelligheid alom. Niet zozeer in centrum Gent, waar het gewoon binnen en weer buiten was en niets ambiance. Het is ooit anders geweest, maar misschien wel dat het de gemeenteraadsverkiezingen zijn die in mijn hoofd bleven plakken.

En dan nu bang afwachten, zeker? Ik zit alvast voor de tv met de zapper over en weer te gaan van VRT naar VTM.

Terry Pratchett (auteur), Indira Varma, Peter Serafinowicz (voetnoten) en Bill Nighy (DEATH)
Penguin Audio, 2022, 9h 53m

Het is allemaal Shakespeare (maar dan vooral Macbeth) door de Discworldmangel gehaald!

Magrat Garlick als maiden, Nanny Ogg als mother en dus Granny Weatherwax als (nu ja) crone: beste triumviraat ooit. Een koning die vermoord wordt, een erfgenaam die weggemoffeld wordt in een groep acteurs, de geest van de koning die zijn uiterste best doet om zijn moordenaar te pesten, het koninkrijk zelf dat rebelleert tegen de nieuwe koning, de Dood die helemaal in de war is door een theaterdolk die mensen blijkbaar niet dooddoet — heerlijk, heerlijk boek.

Indira Varma is een fantastische lezer, ook.

We hebben een nieuwe frigo gekocht, hoezee!

Enfin ’t is te zeggen: we hebben een nieuwe frigo gekocht en een nieuwe diepvriezer en dan nog een nieuwe frigo en nog een nieuwe diepvriezer, wegens dat we dan iets met twee deuren hebben, met bovenaan frigo en onderaan diepvries.

Om de ondertussen al eeuwen kapotte diepvries te vervangen: helemaal niéts van overgebleven eten kunnen invriezen is echt niet leutig. En nooit diepvrieserwten in huis hebben ook niet. En geen gerief om fond van te trekken kunnen hamsteren is ook ambetant.

Maar kijk: binnenkort hebben we nieuwe toestellen in huis.

Die zullen staan op de plaats waar een kast stond, in de veranda. En de kast is naar de meubelrestaurateur om ze weer in staat van degelijke werking te krijgen, met sloten die op en toe kunnen en zo.

Ook daar is het wachten op bericht.

Spannend wel.

Ik slaap een nacht 3 uur en dan slaap ik een nacht 8 uur. ’t Is al een tijdje consistent zo, en niet eens met een week/weekendpatroon.

Dat is allemaal niet goed voor de gezondheid, denk ik dan.

Maar hey, ’t is niet alsof ik niet genoeg beweeg of zo — ’t is nu al maanden dat ik elke dag ettelijke kilometers doe per dag, en kweetniethoeveel stappen.

Schrijft Bart Eeckhout in De Morgen:

De studenten die een deel van de campus van de UGent bezet houden om de verschrikking van de oorlog in Gaza aan te klagen, hebben een gigantische kans gemist om als morele overwinnaar het conflict te beëindigen en hun kampement op te breken. Dat organisaties terugschrikken voor het vergelijk en zich laten verleiden door de radicaliteit van het ‘jusquaboutisme’ – alleen de totale overwinning telt – is niet zo uitzonderlijk: ook professionele vakbonden of partijen, links en rechts, krijgen er weleens mee af te rekenen. Maar in dit geval lag het eerbare compromis echt wel voor het grijpen.

Ja, dus.

Ik vind dat pijnlijk. En alle begrip dat de klimaatmensen er ook aan meededen aan de bezetting, maar garanties voor klimaatneutraalheid van de UGent tegen 2030 en eisen over voorzieningen in homes en vegetarisch eten in de resto’s op één lijn zetten met de situatie in Palestina, en weigeren ook maar een duimbreed toe te geven?

Dom, dom, dom.