De solo was een muziekvraag, waar ik normaal gezien notoir slecht in ben:
Klinkt zó bijzonder Beatlesachtig dat we eerst Wings dachten (het stukje met de vervormde stem is krek uit I am the Walrus — Crabalocker fishwife, pornographic priestess / Boy, you’ve been a naughty girl / You let your knickers down — en dan Crowded House, maar het antwoord moest op -ne eindigen, waarna ik uiteindelijk dacht ergens vaag een klepel te horen bengelen (Ocean Scene of zo? Ocean iets?). En quizcollega Matthias wist meteen Ocean Colour Scene.
Wat een klucht. Ik was één van die mensen die al dagen alle mogelijk kanalen op het internet aan het verversen was, tot het uiteindelijk min of meer duidelijk was wat er gebeurd was (“dreigend gebaar” na verschillende keren gevraagd te hebben om niet gefilmd te worden, en dat zelfs op papier gezet gekregen te hebben, en dan alsnog genegeerd).
Ik kijk er naar uit dat we er uiteindelijk helemaal het fijne van zullen weten.
Het is ervan gekomen: ik heb op een vakantiedag niet beseft dat het vakantie was.
Het is vandaag een officiële verplichte brugdag, en ik ben toch wel om 9u achter mijn computer gaan zitten en voor het werk aan het werk geslaan zeker?
Ik was het opnieuw uit het oog verloren, maar we hebben deze week nóg eens een dag vakantie. En ik heb nog altijd geen dagen vakantie van mezelf opgepakt dit jaar.
We gaan daar toch eens moeten aan beginnen, denk ik.
Normaal gezien zijn we met het hele gezin samen op zondag en kijken we dan naar De Mol en daarna naar Taskmaster. Vandaag waren de twee dochters in Puurs wegens werken om geld in te zamelen om in de zomer op kamp te gaan, en dus waren ze niet op tijd thuis en was het dus vier mensen in de zetel voor De Mol in plaats van zes.
En dan kwamen ze toe als het juist eliminatie was en hebben ze moeten wachten om binnen te komen kwestie van niet gespoilerd te worden. En dan hebben ze gegeten en dan hebben we dan maar nóg eens naar De Mol gekeken, deze keer met twee dochters in plaats van met twee zoons.
Maar dan was er geen tijd meer om naar Taskmaster te kijken en dus moet dat morgen maar morgen ben ik er niet en dus weet ik nu niet wat er gaat gebeuren.
Het is lastig als de dingen niet zijn zoals ze zouden moeten zijn, jong.
Ik dacht, ik kijk eens op de interwebs naar psychologen en gelijkaardigen in de buurt. Ha, gemakkelijker gezegd dan gedaan — tienduuzd mensen in de buurt:
…maar hoe begint ge daaraan? Ik zie het zó al niet zitten om met mensen te spreken, laat staan onbekenden. Brr.
Ik moet dringend mijn keffiyeh recupereren van bij mijn maat waar het ding al een tijd ligt: tijd om duidelijk te maken wat mijn gedacht is, als ik naar het werk ga. (Okay dat ik al sinds 1989 zo’n ding rond mijn nek heb, maar nu is het vind ik meer dan ooit nodig.)
Ik heb een abonnement op de New York Times en als er twee dingen zijn die alsmaar meer opvallen, is het wel (a) de voortdurende aanvallen op Biden en (b) de meer dan kritiekloze overname van het Israëlische discours in zowat alles dat met de gebeurtenissen rond Gaza te maken heeft.
Het was dan ook opvallend dat er plots wél een artikel stond over wat iedereen met een socialemedia-account al een tijd wist: dat de zogenaamde tegenprotesten onder meer aan de UCLA straffeloos geweld konden plegen (stampen, slaan, vuurwerk in een mensenmassa gooien, traangas, dat soort dingen) terwijl de campuspolitie en later de echte politie er uren aan een stuk bij stond en niets uitvoerde.
Om dan de ochtend erna met groot machtsvertoon de geweldloze studenten op te ruimen en in de boeien te slaan.
Ik vraag mij oprecht af hoelang het nog zal duren voor er een brede consensus zal zijn over wat er de afgelopen maanden in Palestina is uitgevoerd. Hoelang het zal duren voor het soort zionisme dat we nu zien, op de schroothoop van de geschiedenis zal terechtkomen, naast zijn broertjes kolonialisme en apartheid. En wat er daar allemaal nog voor zal moeten gebeuren.
Neen, het gaat niet goed. Een paar maand vakantie, graag. Of pensioen, als dat mogelijk zou zijn. Niet dat het met het werk te maken heeft, maar ik zou graag gewoon in mijn trekzetel en/of bed willen kunnen blijven liggen.
Ik ga gedomme nog professionele hulp moeten inroepen als het zo voort gaat.
Ik ben kwaad op dit boek. Maar echt serieus kwaad.
Ik was al heel het jaar boek na boek aan het lezen aan een tempo van een dag of twee per boek, en hier heb ik verschrikkelijk lang over gedaan.
Twee verhaallijnen: eentje nu, met een koppel wetenschappers die onderzoek doen (een historicus naar een mysterieus ‘verdwenen’ dorp ergens in de middeleeuwen in Duitsland, en zijn partner die dingen doet met fysica en dergelijke). En een tweede in het verleden, in de middeleeuwen in Duitsland.
Dit boek had alleen de tweede verhaallijn moeten zijn, of misschien alleen de tweede met de eerste als epiloog, en dan zou ik het met plezier gelezen hebben en fantastisch goed gevonden hebben.
Zoals het nu is, is het een boek dat ik niemand aan zou raden. Alles, maar dan ook alles dat in de middeleeuwen gebeurt, wordt totaal gespoiled in de stukjes die zich nu afspelen. Maar serieus hé: de dramatische ontknoping wordt aangekondigd in het begin van één van de eerste stukken in het heden.
Het is bijzonder moeilijk om u de dingen aan te trekken die in het verleden gebeuren, als het als van het eerste hoofdstuk duidelijk is hoe het eindigt. Dit is géén Ash: A Secret History.
Voor wie wil weten waar het over gaat: in de middeleeuwen is een schip met aliens gestrand in een dorp in Duitsland. Ze hebben het enorme geluk dat de priester van het dorp een bijzonder geleerde en wijze mens is, die erin slaagt om de verhouding tussen aliens en aardlingen voor het grootste deel vreedzaam en constructief te houden.
Ik wou zo enorm hard dat ik het boek opnieuw voor de eerste keer kon lezen zonder die vurte spoilers, want het is enorm goed geresearched, het is bijzonder realistisch, en het zit vol menselijkheid.
Teleurstelling. Een ging vannamiddag een meeting zijn waar ik eigenlijk al een tijd naar uitkeek, maar een belangrijke protagonist in de meeting was ziek en dus is het uitgesteld.
Het moest onder meer gaan over iets dat niet 100% dringend was vorig jaar, maar dat nu eigenlijk wélel begint te nijpen. In de zin dat het volgend jaar deze tijd écht wél al in de buurt van te laat begint te zijn.
