Richard Matheson
Tor, 1975, 316 blz.

Wacht, ik haal er even de blurb bij:

Somewhere in Time is the powerful story of a love that transcends time and space, written by one of the Grand Masters of modern fantasy.

Matheson’s classic novel tells the moving, romantic story of a modern man whose love for a woman he has never met draws him back in time to a luxury hotel in San Diego in 1896, where he finds his soul mate in the form of a celebrated actress of the previous century. Somewhere in Time won the World Fantasy Award for Best Novel, and the 1980 movie version, starring Christopher Reeve and Jane Seymour, remains a cult classic whose fans continue to hold yearly conventions to this day.

Ik had mij voorgenomen om een paar boeken over tijdreizen te lezen, en van de boeken over het thema die ik nog niet gelezen had (ik moest al een eind naar beneden scrollen), stond dit relatief hoog, en meer dan de blurb hierboven had ik niet nodig.

Het begint relatief OK, met een raamvertelselken van de broer van het hoofdpersonage, dat te horen krijgt dat hij ongeneeslijk ziek is en besluit de wereld in te trekken in plaats van in een hospitaalbed te gaan liggen. Hij komt toevalligerwijs terecht in een hotel, waar hij verliefd wordt op een vrouw in een foto.

De manier om naar het verleden te reizen blijkt zelfhypnose te zijn. Tja.

En dan komt hij toe in het verleden, ziet de vrouw in kwestie op het strand, en blijkt dat een zigeuneres haar voorspeld had dat ze op het strand haar ware geliefde zou tegenkomen. Tja.

Ze spenderen een namiddag en een nacht samen, en ik geloof geen halve regel dat dit echte mensen zijn: zij is de meest perfecte vrouw ooit, hij is een creep met het uitzicht van een mannelijk model. Ik vond het allemaal zeer vies.

Haar leven verandert helemaal na deze ontmoeting, weet hij. Van gewoon actrice wordt ze superster, maar ze trekt zich wel terug van menselijk contact.

Na die ene nacht wordt hij ontvoerd, wat niet zo erg blijkt te zijn, maar dan ziet hij plots een muntstuk van zijn eigen tijd, en hopla katapult terug.

Einde verhaal.

Wat een kul. Matheson zelf vond het blijkbaar wél goed. I am Legend it ain’t.