’t Verjaardagsfeestje van Zelie is afgelopen, en ’t was wel wijs.

We hebben immens geluk gahad met het weer: vanmorgen regende het, dan is het weer even opgeklaard, maar tegen twee uur was het aan het stortregenen. En het begon om drie uur. Tegen halfvier is het helemaal opgeklaard, en de zon is blijven schijnen totdat alle mensen weggingen.

Beter dan dat kan het niet gepast zijn.

Ik had vanmorgen nog stapels sandwichen zitten smeren (een stuk of honderd met kaas, hesp en salami in opdracht van Sandra), en Els had er met Gandahesp en mosterd en zalm en Boursin gemaakt—in totaal zeker bij de tweehonderd. Uiteraard is daar zowat twee derden van over, dus we weten wat gegeten de volgende dagen.

Het springkasteel was fantastisch, vond ik zelf: een grote koe, wel vijf meter op vijf, met een dak erop!

Ik denk dat alle kindjes zich min of meer wel goed geamuseerd hebben, zelfs al was er geen georganiseerd vermaak of zo.

En da’s wel het belangrijkste.

Na afloop wou Zelie blijven slapen bij mijn ouders, zijn wij dus met Louis en Jan naar huis gegaan, maar tegen dat we weer thuis waren (mijn zetel! mijn pijnstillers!) wou ze alweer bij on slapen. En is mijn vader ze dus komen brengen.

Heh. En nu: een paar dagen recupereren 🙂