‘t Was weer een lijdensweg

‘t Was weer een lijdensweg vanmorgen met Zelie: gisteren wakker gebleven tot veel te laat, en vanmorgen dus met geen stokken uit haar bed te krijgen.

Aankleden was twintig in plaats van tien minuten. Ontbijt lukt ook al niet: ze wou absoluut een boterham met kaas, niet gewoon smeerkaas maar “andere kaas”, en die hadden we juist niet. En dan wou ze een fristi, maar die zat nog volledig ingepakt en ze kreeg het niet snel genoeg open en dus was het ook daar nog eens bleiring om. En dan wou ze een boterham met filet américain.

Zucht. Tegen dat we buiten waren, was het vijf na acht, en tegen dat ze op school was, halfnegen. En dan heb ik nog uit de tram net voor hij terug toekwam op de Korenmarkt een bus 3 en een bus 38 zien vertrekken voor mijn neus, enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik ben hier pas toegekomen om een beetje na negen.

Vanavond gaat Zelie zonder pardon om zeven uur in bed, en dan mag ze nog twee uur liggen wenen voor mijn part, ze komt er niet meer uit.

So there!