Ik moet binnenkort dingen doen waar ik hoegenaamd geen zin in heb.
Da’s wat er na een half uur prutsen en trekken nog overblijft van verscheidene paragrafen die ik bij nader inzien beter niet gepost had. Het had niets met het werk te maken, niets met lichamelijke functies of andere viezigheden, niets met relaties, niets met politiek of filosofie, maar toch: best niet op tinternet zetten.
Later misschien. Als alles achter de rug is.
Maar behalve dat: ik had gisteren al het gevoel dat het weekend was, en nu is het helemaal om zeep: op het werk was er in de namiddag een drink voor het afscheid van een stuk of zeven assistenten, en daar kwamen emmers sangria en dingen aan te pas.
Ik ben uiteindelijk na één glas maar terug naar mijn bureau geslopen om verder een Virtual PC in gang te stampen, met het geklink van glazen en gezelligheid twee verdiepingen lager. ‘t Is uiteindelijk gelukt, maar tegen dan was het wel een trein of drie, vier later en was het alsof ik nog net de laatste loodjes aan het afleggen was net voor het weekend.
Zucht.
Enfin.
Ik ben een beetche moetches, ik denk ik kruip maar eens naar mijn nest.
Van zodra er geen programma’s meer zijn op BBC2, natuurlijk.
Reacties
4 reacties op “La joie!”
Het klinkt mss. allemaal elitaieir en zever enzo, maar ik heb soms de indruk dat ik het wel allemaal gezien heb. Huh, moe. Been deer , done dat. Huh. Its over . Ik zou willen dat het onweert. Kaboem.
Ga weg. Make my day
Huh, tis al over zenne , ik zag daarnet een vliegske die ik nog nooit gezien had, ha.. gelukkig.
twijfels uitgesproken over hoe mensen een virtuele persoonlijkheid soms moeilijk kunnen plaatsen tegenover de echte persoon. En ik ben uiterst voorzichtig met de dingen die ik hier schrijf, en ben blijkbaar niet de enige diezelfcensuur toepast. Je zou denken dat een weblog dan automatisch op een zekere afstand van jezelf staat en je die dingen makkelijk kan relativeren. Maar zo zit het dus blijkbaar niet in elkaar. Aanvallen op het internet komen bij momenten even hard aan als in
[…] Ik heb al eerder twijfels uitgesproken over hoe mensen een virtuele persoonlijkheid soms moeilijk kunnen plaatsen tegenover de echte persoon. En ik ben uiterst voorzichtig met de dingen die ik hier schrijf, en ben blijkbaar niet de enige die zelfcensuur toepast. Je zou denken dat een weblog dan automatisch op een zekere afstand van jezelf staat en je die dingen makkelijk kan relativeren. Maar zo zit het dus blijkbaar niet in elkaar. Aanvallen op het internet komen bij momenten even hard aan als in het echte leven. En als bepaalde dingen, waar ik in het echte leven veel problemen mee heb, kerygma binnendringen, dan voelt dat alsof iemand met lompe moddervoeten door mijn eigen huis loopt en daar dingen kapot begint te maken. […]