Ik was half, enfin misschien kwart, of misschien toch een béétje, aan het overwegen om misschien de dokter te bellen en te vragen of een operatie aan mijn knie écht nodig is.

Natuurlijk dat ik weet dat ik er niet onderuit moet muizen, maar toch een miniem klein beetje.

De reden: ik had het gevoel dat het beter aan het gaan was. Ik kan staan op mijn been en met één kruk wandelen. OK, het voelt nog altijd aan alsof mijn knie in de verkeerde richting zal doorplooien, maar toch: het zag er in mijn hoofd uit alsof het wel eens vanzelf zou kunnen opgelost geraken.

Wel: nee dus. Ik moest daarnet iets ophalen aan de deur beneden, en ik heb een kleine verkeerde beweging gemaakt (blijven steken met één van de twee krukken), en: no sir, I didn’t like it. Er is niets serieus aan de hand of zo, ’t is niet alsof ik door mijn knie gezakt ben, maar euh ja, een operatie zal toch echt wel nodig zijn.

Ah well.