Yep. Ik treed mijn madam bij.
Als ik één van de onze iets of iemand zie pesten, is het hun beste dag niet.
Weinig of niets kan mij bozer krijgen dan dat. En dan maakt het me niet uit of het aan de staart van de poes trekken is, of lachen met de bril van een kindje op straat, of zo maar om geen reden mieren staan doodstampen, of als Zelie lacht met Louis die een woord nog niet goed uitspreekt.
Ik denk dat alleen nultolerantie tegen pesten werkt bij kinderen. Er is geen “om te lachen” pesten. Er is geen “och is hij is maar wat ondeugend” of “allez, hij meent dat niet zo”. En kom niet af met de stelling dat pesters in de grond ook maar onzekere kindjes zijn: kan wel, maar dat ze dat op een andere manier oplossen.
Mijn reactie, zelf gepest geweest zijnde, is heel erg slecht: als ik van die typische etters zie die andere kinderen aan het pesten zijn—en vergis u niet, de typische etters haal je er zo uit, die hebben een heel arsenaal aan technieken as opposed to de occasionele pesters—dan geef ik ze een koekje van eigen deeg. Ik weet, vrees ik, namelijk bijzonder goed wat kinderen kwetst. Ik heb zowat elke kleinerende opmerking opgeslagen, samen met de smeerlappen die ze geuit hebben—this one’s for you, Tim uit het tweede leerjaar toen ik in het eerste zat. En voor u, Van Herpe uit de eerste latijnse c. Niet volwassen van mij, nee. Maar als ze al zo ver zijn dat ze doorgewinterd zijn, dan vind ik dat ze ook maar eens mogen voelen hoe het is om gepest te worden door iemand waar ze niets tegen kunnen inbrengen, de klootzakskes.
Maar goed, nog geheel naast de pesten-issue: dieren en kinderen zijn in mijn opinie meestal geen goeie combinatie.
Het ergste vind ik die eigenaars van honden die op straat rondlopen en idiotieën tegen kinderen zeggen als “streelt hem maar eens, ‘t is nen braven, hij doet echt niets hoor, hij ziet zó graag kinderen.
Of zoals een koppel onlangs nog zei toen Sandra vroeg om hun hond op restaurant wat minder in de buurt van onze kinderen te laten lopen: “ge moet er niet mee inzitten hoor, hij is nogmaar zes maand oud”. O ja? Zes maand oud? Ruim goed opgevoed dus, kent helemaal de grenzen en zo, zal helemaal niet onverwacht reageren of zo?
Nee: dieren zijn onberekenbaar. Zelfs de meest getrainde pakweg blindengeleidehond die alleen maar met kinderen werkt, zal op een niet-voorzienbare wijze reageren als een kind bijvoorbeeld scherpe potloden in zijn oren stampt. Ver gezocht? Was het niet precies dat wat er onlangs nog gebeurd was met een hond die het gezicht van een kind afgebeten had?
Honden, katten, parkieten, marmotten, dwergkonijnen: géén speelgoed. Met respect te behandelen. (Jonge) kinderen in de buurt ervan: geen goed idee. En pesten: nultolerantie.
Enfin ja, da’s mijn gedacht natuurlijk. 🙂
Reacties
17 reacties op “‘t Is nen braven hoor”
[…] Helemaal, maar dan ook helemaal eens met Michel. […]
Een erg gevoelig onderwerp, maar uiteindelijk ga ik helemaal akkoord. Pesten heeft ook een aantal van mijn schoolgaande jaren beïnvloed en dat alles behalve op een positieve manier.
Het fenomeen valt nooit helemaal uit te roeien, maar je kan inderdaad toch maar het goede voorbeeld aan je kinderen geven.
Ik heb nu zelf bijna een maand mijn Labrador. En ik probeer zoveel mogelijk te vermijden dat mijn hond teveel gestreeld wordt door vreemde kinderen. Door dat te doen, zorg ik ervoor dat hij later niet bij het minste naar kinderen zou lopen, welke op hun beurt dan misschien iets fouts zouden kunnen doen tegen die hond die dan op zijn beurt zou aanvallen. Maar als een moeder met haar twee kinderen in het park zit, en die moeder komt met haar twee kinderen naar mij, dan is’t haar eigen keus van met haar kinderen naar mijn hond te komen.
Maar natuurlijk, moesten er mensen vragen van mijn hond te verplaatsen en alles, zal ik dat zeker en vast doen. Én mijn hond is de liefste ter wereld, hij wil alleen wel eens bijten, om te spelen.
Groot gelijk, Michel.
grotendeels akkoord! vooral wat die etterende pestkopjes betreft…
en soms wordt er gewoon gepest uit onbegrip…en is er een taak voor de leraar/lerares die met wat duiding omdat de kinderen die ene of die andere raar vinden om de een of andere reden wat uit te klaren. dat helpt natuurlijk niet in alle geval.
honden en kinderen: de hond is redelijk voorspelbaar (pavlov bewees het) wat neit voorspelbaar is, is wanneer een hond een vervelend kind op zijn beurt vervelend gaat vinden en net zoals hij doet bij andere honden als hij ze uit zijn buurt wil: happen!
en ja het is altij de hon die het gedaan heeft terijwl de fout meestla bij die ettertejs van kinderen ligt die hem voor de zoveelste keer ene pluk haar uit zijn pels getrokken hebben.
Ik vind dat een zeer wijze ingesteldheid.
Ik treed Lordy CMS bij: als je een dier “onberekenbaar” vindt omdat het een kind te stekken krijgt nadat het potloden door het dier z’n oren boort, dan ligt dat NIET aan het dier, maar aan het kind. En dan is het hoogstwaarschijnlijk een geval van “the kid had it coming”.
Maar, zoals bij veel dingen is het moeilijk om hier ergens een algemene lijn te trekken.
Bij de weg, Michel: hoe gaan uw bloedjes om met de residente kat?
Heel voorzichtig, en vanop afstand. Ze weten dat ze gevaarlijk is.
De oudste twee weten duidelijk dat ze ze niet moeten plagen, de derde is er bang van, en de vierde wordt er met de hand ver van gehouden.
Maar uw kinderen strelen dus die kat nooit ofwa?
De oudste twee quasi nooit, en als ze het doen, dan zeer voorzichtig.
De jongste twee nooit zonder supervisie.
Hmpf, hier lopen er ook twee katten rond en iedereen streelt die dus gewoon zonder iets. Tja, verschillen hé.
Onze kat is een zeer lieve en in zekere zin zouden de kinderen eraan mogen komen, MAAR ze krabt. Niet, met echt de nadruk op NIET, omdat ze vals is, maar als je haar aait en je stopt wil ze je tegenhouden … met haar klauwen uit. Anders klauwt ze nooit.
We hebben dat altijd geprobeerd af te leren, maar het is (duidelijk) nooit gelukt.
Gevolg: we hebben onze kinderen geleerd er zo weinig mogelijk tot niet aan te komen. Jan doet het alleen als je erbij bent én ze rustig ligt te slapen (als ze mobiel is blijft hij er meters vandaan), de oudsten doen het uit gewoonte eigenlijk niet.
Zeer veilig op die manier.
Als ze krabt is het natuurlijk wel normaal dat ze een beetje afstandig moeten zijn.
Als er een kind potloden in mijn oor stampt dan reageer ik zoals een agressieve hond. Zo’n kind moet lappen krijgen.
If it doesn’t kill them, it makes them stronger :p
Hear, hear! Michel. Moest ik mijn kleine later erop betrappen, het zal hun beste dag niet zijn.
Anderzijds, wat zeg je als ze zelf worden gepest? Ik ben zelf ook jaren slachtoffer geweest. Moet ik dan zeggen “Ach ja, klopt er dan op want anders houdt het nooit op”? Of moet ik eens met de ouders van die andere gaan klappen ophet gevaar af dat zij vervallen in platitudes als “‘t was maar om te lachen”?
‘t is soms kiezen tussen pest en cholera als het op pesten aankomt.
Gaan spreken met de bevoegde diensten, jazeker. Eerste met de ouders, en dan escaleren. Leraars, CLB, directie.