En stop met grinniken, en denk maar niet dat ik het niet gezien heb. Nee maar. Viezerds.

Zaden van tropische vruchten! Daar gaat het over. En dat ze niet mogen weggegooid worden, want uit de meeste van die zaden kan ginderachter een nieuwe plant groeien. En als die zaden naar de arme mensen gestuurd worden, en ze geraken geplant (de zaadjes, niet de mensen), krijgen ze (de mensen, niet de zaadjes) wie weet wel op den duur vers fruit op hun bord.

Jawel: gedaan met witty repartee in de zin van “smijt die meloen niet weg! denkt aan de arme kindjes!” “ah ja? awel, ik zal hem in een envelop steken en opsturen!”

En omdat “de arme mensen” en “ginderachter” toch wel een zeer algemeen concept zijn: concreet!

Het was onlangs nog op de televisie: in het zuidwesten van Algerije leven er al dertig jaar Sahrawi in vluchtelingenkampen in de woestijn. Kommer en kwel, een conflict dat al een halve eeuwigheid aansleept en dat er geen einde in zicht is. UNICEF Algérie had er al een programma van kindervaccinaties lopen, maar sinds 2006 hebben ze ook een project opgezet om kleine familietuinen en schooltuinen aan te leggen. 

Willem Van Cotthem—of beter, Professor Doctor Van Cotthem, erehoogleraar van de Universiteit Gent— is wetenschappelijk raadgever voor UNICEF ter plaatse, en vatte het plan op om zoveel mogelijk zaden van allerlei tropische vruchten in te zamelen. En dat die dan in die familie– en schooltuinen gezaaid zullen worden, vanaf februari 2008. De hoop en verwachting is dat het fruit een belangrijke aanvulling van het dagelijks voedsel in de kampen wordt.

In het lente- en zomerseizoen (van februari tot augustus), waarin het te heet wordt voor de kweek van groenten, kunnen er toch allerlei tropische vruchten geteeld worden, zoals meloenen, watermeloenen, pompoenen, paprika’s, avocado’s, papaja’s, eierplanten (aubergines), passievruchten… Maar! die zaden zijn ginderachter veel te duur in de handel.

En dus doet Professor Willem een beroep op ons allen. Hij vraagt geen financiële steun, maar niet meer dan dat we hem af en toe de zaden (pitten) in de vruchten die we zelf wel eens eten op zouden sturen. Hoe meer zaden, hoe liever: het gaat om enkele duizenden familietuintjes.

Spoel de zaden even in water, giet ze door een zeefje, laat ze drogen op een bord (ze kleven aan papier!) en steek ze in een envelop. Duid aan wat er precies in de envelop zit (Cavaillon-, Galia- of Charentaismeloenen, rode, gele of groene paprika, enzovoort) en doe de envelop op de post naar:

Prof. Dr. Willem Van Cotthem
Beeweg 36
B-9080 Zaffelare
+32 9 356 86 16
e-mail : [email protected]

En de professor brengt persoonlijk zelf de zaden naar de kampen. Hij moest daar toch in de buurt zijn.

Kijk: ik weet niet hoe het met u zit, maar als ouder vind ik dit een fantastisch iets om naar de eerste schooldag mee te gaan: bevattelijk zelfs voor zeer jonge kinderen, ze kunnen nog iets bijleren over fruit en over politiek (naar keuze, afhankelijk van de leeftijd, en/of), ze worden aangezet om fruit te eten, en zo doen we ook nog eens iets nuttigs met al dat tropisch gedoe dat veel te veel kilometers heeft afgelegd tot in ons land. En het is zo concreet ook: zaadjes, opsturen, planten, fruit, mensen geholpen. Met dingen die wij in de vuilbak zouden gooien.

Wacht, sta me toe de professor aan het woord te laten:

Dank zij uw steun kan dit project uitgroeien tot een wereldwijd initiatief, omdat alle burgers in de rijkere, ontwikkelde landen, jong en oud, van senioren tot kinderen er kunnen aan meewerken.  Hoe klein ook het pakje zaden dat toegezonden wordt, het zal altijd rechtstreeks leiden tot een verbetering van de levensstandaard van de armsten, zonder enige organisatorische of administratieve hinderpalen.  De Chinezen zeggen: “Geef die man geen vis, maar leer hem vissen!”. Hier is het net zo: “Stuur die mensen geen voedsel, maar leer ze zelf tuinieren!”.

U doet toch ook mee?

Meer inlichtingen vindt men op de Zaden voor leven-website.