Een tijdje geleden kreeg ik een telefoon van de Mannen Van De Reclameregie. Of het me zou interesseren om naar de introductie van een fototoestel te komen.

Ha! Dat zijn dezelfde mannen die me zo’n Canon HF10–camera in de pollen geduwd hebben, dus het kon maar over één toestel gaan: de nieuwe Canon 5D Mark II.

Eenentwintig megapixels, 50–25600 ISO, zelfreinigende sensor, etcetera, etcetera. Meer dan u ooit wou weten over de technische specs alhier en bijvoorbeeld alhier.

We gaan daar heel eerlijk in zijn: ik ben een Nikon-mens. Per toeval, eigenlijk: ik had geen geld om een Canon 300D te kopen in 2002, en een jaar later was de Nikon D70 beter dan den 300D. Eens een mens in één systeem lenzen begint te kopen, dan wordt het moeilijk om over te schakelen: alle Nikonlenzen werken op alle Nikons en alle Canonlenzen werken op alle Canons, maar ze werken niet met elkaar.

Om mij te doen overschakelen op Canon, zou een fototoestel dan ook uitzonderlijk goed moeten zijn—ik heb hier een kapitaal aan Nikonmateriaal liggen.  

Ik ben sinds 2004 nooit echt in de verleiding geweest om een Canon te kopen… tot nu dus. Want niet alleen is die Canon 5D Mark II een heel (héél) erg goed fototoestel, het is ook een degelijke HD videocamera.

Iedereen en zijn meetje hebben ondertussen het filmpje van Vincent Laforet al gezien, maar voor de goede orde: klik hier en houd uw onderkin vast, alles daar is met nauwelijks postproductie gemaakt met een fototoestel.

Afijn. Het meesterplan: vanavond in Anderlecht, samen met allemaal echte fotografen waarvan de voornaam alleen al genoeg is om te weten over wie het gaat—Pieter, Bert, Ake, Artur, Bruno, Ine…—zo’n toestel gaan bepotelen in het echt.

Exclusief, want er zijn er dus maar een paar voor heel Europa, en we waren blijkbaar echt bij de aller-aller-eersten. Het ding is nog niet eens officieel uit; en zelfs de software is nog in beta.

Het gaf wel grappige taferelen, al die fotografen op een hoop. Een donkere kamer vol lelijke nerds die elkaar aan het fotograferen en filmen en besnuffelen zijn, terwijl op de achtergrond Het Mooiste Meisje Ter Wereld (Lea De Nesle, die er in het echt veel mooier uitziet dan op foto – go figure) staat mooi te wezen en te wachten op gefotografeerd worden, bijvoorbeeld.

Of de verschillende mechanismen om aan gefotografeerdworden te ontsnappen—deze is altijd een goeie:

…maar goed. De hands-on test. Ik vrees dat ik niet assertief genoeg was om het toestel (ik dacht dat er maar één was voor iedereen samen) uit de handen van een echte fotograaf te rukken: daar staat dan zo’n doorgewinterde professionele Canon-fotograaf een koppel doorgewinterde professionele modellen met professionele belichting in een professionele studio te trekken, en dan zou ik zo’n felbegeerd toestel in mijn handen krijgen, en niet eens weten hoe ik het moet bedienen wegens nog nooit een Canon van dichtbij gezien hebben… nee dus.

Ik heb dus niet van dichtbij kunnen nakijken of de HD video (echte 1080p!) al dan niet jellocam doet, en of het al dan niet mogelijk is om macro-films te schieten. Dat was eigenlijk het voornaamste dat ik wou weten. Maar alla, het zal er nog wel eens van komen, en ik zal het wel lezen bij de echte fotografen die er waren.

Het was, op het jammere maar niet te vermijden feit dat er niet voor iedereen een toestel was, voor de rest ongelooflijk machtig: twee professionele studio’s, twee professioneel opgemaakte modellen met heelder rekken kledij, eten, drinken… en vooral: een voorraadkelder vol lenzen.

Primes, zooms, breedhoek, tilt/shift, vanalles. Van het moment dat ik zag dat er meer dan een paar lenzen stonden, moest ik er maar één in mijn klauwen krijgen: de Canon MP-E 65mm.

Hier, kijk: porno voor macrofotografen. MPE aan 1x vergroting:

MP-E aan 4x (hij gaat nog tot 5x):

Ik had er geen 5D Mark II, en dus heb ik die lens maar op het eerste het beste losliggende fototoestel gevezen: een Canon EOS-1Ds Mark III. Ook geen slechte machine, me dunkt.

Kijk, dit is een foto van mijn vinger:

Euh, voor de duidelijkheid: dat is dus géén stukje van een foto hé. Dat is niet-gecropt. Het origineel is een beeld van 5616×3744 pixels.

Ik ben naar de parking gegaan, ik heb mij daar het eerste beest gevangen dat ik zag lopen, het binnen op een tafellaken gezet, en ik heb een paar foto’s genomen:

Een pissebed, dus. Hierboven aan f/16 (met relatief veel scherptediepte, maar met ook heel veel diffractie-onscherpte), en hieronder een focus stack van vijf uit de losse hand getrokken foto’s aan f/2.8 (schijfjes van telkens 0.048 millimeter diep, waarbij het beest op vier centimeter van de voorkant van de lens zit).

Denk daar even over na: een foto op 5x aan f/2.8, daar is een vlak van minder dan een half tiende van een millimeter scherp, en al de rest is onscherp. Machtig!

Ik ga er geen doeken om winden: ik ben er kapot van. Niet de het fototoestel op zichzelf, maar de MP-E 65mm is wat me zou overhalen om een Canon 5D Mark II te kopen.

Ja, die lens is zo goed.

Aaargh! Misschien komt er nog een gelijkaardige Nikon-lens uit? Aaargh! Want anders moet ik toch bijna dat geld uitgeven? Toch?

Zie ook
Bruno, Pieter, Ake, Karel, Serge