Medische details, ik bespaar ze u. Enfin, ik doe mijn best om niet elke dag te klagen, en dat is gegeven de omstandigheden heel flink van mij, vind ik.

Maar er zijn nog al die andere zaken waar ik eigenlijk liever niet over schrijf. Als het slecht is, dan is het vaak leutig om mij druk te maken, maar eigenlijk wil ik iedereen zoveel mogelijk te vriend houden.

Zelfs die mensen van onlangs op café, die jazz aan het maken waren, wil ik eigenlijk te vriend houden.

Nu ja, jazz aan het maken. Ze hadden een drumstel en een piano en een bas en een saxofoon, ze speelden eerst wat samen, deden dan om beurten een eindeloze sessie onsamenhangend gepriegel, speelden nog wat “samen”, deden dan wéér elk om beurt een potje zoek-de-noot, en eindigden wat onbestemd, om dan meteen opnieuw te beginnen met een volgende muzikale masturbatie.

De man die in de saxofoon blies – ik vermoed dat ik hem, zuiver op definitie afgaand, “saxofonist” zou moeten noemen, maar het is niet omdat mijn kat over de piano loopt dat ze plots pianist geworden is – had er het ergst van. Hij deed dat typisch irritante piep… tuut… BRRRTT vrt vrt pieeeeep piep tuut BLAART piiiiiep… pietuutrtBZRT dat voor interessant moet doorgaan.

De meneer die ze een contrabas in de handen geduwd hadden en de meneer die ze een drumstel hadden aangeboden, waren lang niet zo irritant. De bas-mens had een partituur voor de neus, en hij had zijn twee handen nodig om geluid uit het insrument te martelen: we wisten dat hij het opgaf telkens hij op het einde van een blad geraakt was. De kerel achter het hoopje drums had nooit veel inspiratie tijdens zijn solo’s, die dan ook snel af waren.

Maar die saxofoonbepotelaar! UREN aan een stuk deed hij over één solo. En dan was het vijf seconden stil, tien seconden, twaalf… BRTZZZ piep! piep tuut! blurt blurt PIEP en was hij weer vertrokken voor een eeuwigheid.

Serieus: ik houd van jazz. Maar er zijn toch ook wel prutsers op de markt.