Tiens, iemand heeft het niet zo voor Fernand Vandamme.

Mijn ervaringen met hem beperken zich tot de lessen logica en argumentatieleer in eerste kan—hilariteit gegarandeerd, en dan vooral ( niet proper, ik weet het) om zijn dictie. West-Vlaams taalparticularisme op zijn best, zoals die keer toen hij er op stond om de hele les lang Ceaucescu als persoon in zijn voorbeelden te gebruiken. Mensen die Vandamme al hebben horen spreken, weten wat ik bedoel.

Maar goed. Ongetwijfeld een sympathieke mens in het echt, maar op de universiteit heb ik er geen al te beste ervaringen mee.

Ik was echt serieus geïnteresseerd in artificiële intelligentie en expert systems en zo, en ik dacht even langs te gaan langs het seminarie om te zien of ik iets meer kon bijleren, of “iets met computers” kon doen als vrijwilliger of jobstudent of wat dan ook—we schrijven 1989.

De assistenten (of tenminste, de mensen die daar rondliepen) konden me niets zeggen, ik moest maar een afspraak maken met de professor.

Die heb ik dan maar gemaakt—de professor was tenslotte jaren een collega van mijn vader geweest—maar ik heb er hoegenaamd niet veel aan gehad. Ik denk dat ik een minuut lang op audiëntie ben geweest. Net lang genoeg om me te laten vertellen dat ik als kandidatuurstudent op geen enkele wijze ook maar iets van waarde kon betekenen. Ik voerde aan dat ik echt geïntereseerd was, en dat ik graag wou bijleren als dat het problem zou zijn, waarop ik iets te horen kreeg als “ah ja, wel, koop dan deze boeken, dat is dan x-duizend frank”.

Mja. Tot zover dus.