De scène: ik zit alleen thuis—Sandra is ons geld gaan opdoen op de één of andere avondmarkt—en de kinderen zijn zonder enige vorm van protest mooi op tijd in bed gekropen.

Ik was juist Zelie en Louis gaan feliciteren omdat ze een half uur na naar boven geslonken te zijn nog altijf braaf en stil waren (positive reinforcement, een mens blijft proberen), toen de deurbel afging.

Naar het eerste gestormd, hoofd uit het venster: twee! politiemannen.

Ik naar beneden, gefoefel voor de deur, momentje ‘t is op slot ik zoek mijn sleutels!,  sleutels zoeken in mijn vestzak, een momentje hoor!, gemorrel aan de klink, ik kom af!

Onderwijl allerlei spookbeelden door het hoofd: onze jongste is uit het venster gesprongen! Sandra heeft een verkeersongeluk gehad! Onze voorgevel is op een geparkeerde kinderwagen neergestort! Ze zijn erachter gekomen dat ik soms naar blote wijven kijk op tinternet!

Maar neen: dat ze langsgekomen waren, en dat ze gezien hadden dat de stoep verlaagd was, en of onze poort wel degelijk was wat ze dachten dat het was, te weten een garagepoort, en of ik er iets op tegen had dat ze de witte auto die zich voor onze deur geparkeerd had, een PV zouden opspelden.

Want als niet-bewoner in een slegs vir bewoners zone staan, en dan nog voor een garagepoort, daar volstaat een retributie niet voor.

Ik heb ze gezegd dat ik er zowaar door aangedaan was, en dat ik er uiteraard geen probleem mee had.

Bless their little hearts.