Een stokje, van Henk. De instructies (denk ik, begrijpend lezen op dit uur van de dag is niet mijn sterkste punt): twee vervolgen breien aan een verhaaltje. In de geest van improvisatiedinges, dus niet te hard nadenken, vermoed ik?

Deel één: een vervolg volgens de regels van de kunst. Eén of twee zinnen toevoegen aan het verhaal, verder bouwend op wat er al gezegd werd, en het tegelijk een zekere wending gevend.

Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Ze doet tevergeefs haar best om de gelukzalige grijnslach van haar gezicht te houden. Niet goedkoop, zo’n anderhalf uur in het herenhuis elke derde vrijdag van de maand, maar wél elke eurocent waard.

Deel twee: een vervolg niet volgens de regels van de kunst. Anything goes, euh, denk ik.

Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Helaas: in Venetië geven de voordeuren uit op water, en moet het toch lukken dat Petra haar zwembrevet niet op zak heeft zeker? Plons! zegt het water, en Ulp! zegt Petra, en daarna ook nog even (broebel), en dan wordt het heel, héél erg stil, daar op het kanaal vóór het palazzo.

Meer informatie en uitleg alhier. En ik geef het stokje door aan… Peter, Tessa en An.