Tiens. Vreemd. Ik zit thuis, Sandra is met Maija—ze is even in België—op schok, de kinderen zitten in bed, ik heb niets te doen, en toch: ik voel mij precies helemaal leeg.
Lassitude. Futloos. Bleh.
‘t Is te hopen dat het betert, dedju.
Reacties zijn gesloten.
Da’s gewoon de donderdag blues. Bijna het eind van de werkweek, ge hebt al vier dagen goed doorgewerkt, maar het weekend is nog een dag verwijderd en de motor sputtert eventjes.
Beteren? Niets mis mee, af en toe voelen dat het niet altijd even snel gaat.