Zeg nu eens serieus: wat voor achterlijkheid is dat niet, dat scheren.

Ik had de laatste paar dagen minofmeer in bed doorgebracht, met iets tussen voedselvergiftiging (misschien) en buikgriep (wie weet), dat in alle geval de symptomen van beide had.

Afijn, ik dus in bed gebleven, en scheren was wel de laatste van mijn zorgen.

Volgt: een episode uit mijn boeiende leven. Ge zijt gewaarschuwd.

Vanmorgen was het nog niet allemaal koek en ei in mijn maag, maar hey, ik moest gaan werken, dus ik helemaal met goede moed mijn wekker op zeven uur gezet.

Zeven uur?! Zo laat!? Ha ja: er zijn maar twee kinderen thuis, ik moet maar om tien voor acht de trein halen, en dus kan ik rustig om 7u30 vertrekken.

Maar!

Toen bleek plots dat ik mijn fiets aan het station had laten staan vrijdag, en dat ik dus te voet moest gaan! Te voet gaan, da’s zeker een kwartier vroeger vertrekken, want een mens weet nooit. Oei! Snelsnel scheren en dingen, en dan nog mijn efforts invullen van vorige week want dat was er ook niet van gekomen zondag, en dan raprap op weg.

Ik dus op weg naar het station, gepakt en gezakt. Tot ik voorbij de Joremaaie ben en ik merk dat o ramp! Mijn portefeuille nog in de keuken ligt!

Een portefeuille die thuis is blijven liggen, da’s geen treinabonnement, geen busabonnemente, geen geld op zak, geen metroabonnement, geen maaltijdcheques, geen niets!

Met de fiets is het maar een minuut of wat om over en weer te gaan, maar te voet: pech. Dan geraak ik niet meer op tijd aan de trein. Op een andere dag is dat geen onoverkomelijk probleem, maar vandaag: no-can-do. Vergadering in de Koningsstraat om 9u30, da’s niet veel speelruimte om een latere trein te nemen.

Gnn. Dan maar op de trein gestapt en mijn naam en adres en geboortedatum alvast op een papier geschreven om aan de controleur te geven.

Brussel, vergadering, metro, werk, station, trein, terug thuis, en thuis: gemerkt dat ik me in mijn haast ‘s morgens vroeg maar half geschoren had.

Zucht.

Dat scheren, dat is zo smeerlapperij.