We zijn grote amateurs van De Nieuwe Snaar, hier ten huize.

Of ik zou moeten zegen: hier ten autoën, want in de auto staat De Nieuwe Snaar altijd op, en de kinderen kunnen de liedjes van de twee CD’s die in de auto liggen helemaal van buiten van begin tot einde meezingen.

In de auto liggen nu Helden uit 2006 (begint met wie zou je willen wezen als je niet was wie je bent en als je wist wie je zou wezen wie zou je willen zijn, en dat ze dat dus ook zonder muziek in koor allemaal samen kunnen scanderen als we op straat lopen) en De Vierde Maat uit 2000, waarvan vooral De duivelse dans en De Heilige Miss België succesnummers zijn (en Illusies, en De oude zanger, en…).

Maar we hebben ze dus wel allemaal, de CD’s van De Nieuwe Snaar. Sommige zelfs dubbel! En ‘t is aan één van die dubbels dat ik plots zie dat ze daar gewoon bandwerk doen. Een lopende band. Zonder enige inspiratie of spontaneïteit, routineus altijd hetzelfde.

Kijk maar:

Een gesigneerd exemplaar van De Omloop. Uh huh. Fijn voor Sandra dat Jan én Kris én Geert én Walter getekend hebben, en dat het op haar naam staat.

Maar kijk eens hier! Wat zie ik hier? Een tweede exemplaar van De Omloop, dat zeker twee jaar later gehandtekend is:

“Voor Sandra” staat op dezelfde plaats, ook geschreven door Jan, die daarmee duidelijk de teugels in handen heeft. En Kris heeft op precies dezelfde plaats gesigneerd! En Geert en Walter ook! Geert en Walter zelfs allebei, net zoals twee jaar daarvoor, in een andere richting dan Jan en Kris!

Awoert! Bandwerk! Ongeïnspireerd!