Serieus: gisteren komen bij de tweehonderdduizend mensen op Jon Stewart en Stephen Colbert’s Rally to Restore Sanity and/or Fear, en wat maken ze ervan op de Zevende Dag? Een “manifestatie voor meer fatsoen in de politiek”:
Op drie dagen van de tussentijdse verkiezingen in de Verenigde Staten kwamen tienduizenden de boodschap steunen, die gericht was tégen de Republikeinse partij.
NEEN GODVERDOMME. De boodschap was niét gericht tegen de Republikeinse partij, net zoals ze niet gericht was tegen de Democratische partij, of vóór deze of gene partij. Het was een oproep voor meer constructief debat, voor samenwerking, voor redelijkheid en géén zwartwitdenken. Bra-fucking-vo, Zevende Dag, om er precies dát van te maken dat het niét is.
Was het zó onnoemelijk moeilijk, beste Zevende Dag, om even op het internet te zoeken waar het precies over ging? Was het te lang voor de aandachtsspanne van de gemiddelde journalist om eventjes bijvoorbeeld de speech van Stewart te overlezen?
Hierzie, dit was die speech. Lees hem misschien eens. Er staat ook iets in over de pers. En schaam u dan diep.
I can’t control what people think this was. I can only tell you my intentions.
This was not a Rally to ridicule people of faith, or people of activism, or to look down our noses at the heartland, or passionate argument; or to suggest that times are not difficult, and that we have nothing to fear-they are and we do! But we live now in hard times, not end times. And we can have animus and not be enemies. But unfortunately, one our main tools in delineating the two…broke.
The country’s 24-hour politico pundit perpetual panic conflictinator did not cause our problems; but its existence makes solving them that much harder. The press can hold its magnifying glass up to our problems, bringing them into focus, illuminating issues here to for unseen. Or they can use that magnifying glass to light ants on fire, and then, perhaps, host a week of shows on the sudden unexpected dangerous flaming ant epidemic. If we amplify everything, we hear nothing.
There are terrorists, and racists, and Stalinists, and theocrats-but those are titles that must be earned; you must have the resume. Not being able to distinguish between real racists, and tea partiers; or real bigots and Juan Williams or Rick Sanchez is an insult! Not only to those people, but to the racists themselves who have put in the exhausting effort it takes to hate. Just as the inability to distinguish terrorists from Muslims makes us less safe, not more.
The press is our immune system, if it overreacts to everything, we actually get sicker, and perhaps eczema.
And yet with that being said, I feel good; strangely calmly good. Because the image of Americans that is reflected back to us by our political and media process is false. It is us through a fun house mirror. And not the good kind that makes you look slim in the waist and maybe taller. But the kind where you have a giant forehead, and an ass shaped like a month old pumpkin, and one eye ball.
So why would we work together. Why would you reach across the aisle to a pumpkin-assed forehead eyeball monster? If the picture of us were true, of course our inability to solve problems would actually be quite sane and reasonable. Why would you work with Marxists actively subverting our Constitution? Or racists and homophobes who see no one else’s humanity but their own?
We hear every damn day about how fragile our country is, on the brink of catastrophe, torn by polarizing hate, and how its a shame how we can’t work together to get things done.
But the truth is, we do. We work together to get things done every damn day! The only place we don’t is here [the capital building], or on cable TV. But Americans don’t live here [the capital building] or on cable TV. Where we live our values and principles form the foundation that sustains us while we get things done. Not the barriers that prevent us from getting things done. Most Americans don’t live their lives solely as democrats, republicans, liberals, or conservatives. Americans live their lives more as people that are just a little bit late for something they have to do. Often something they do not want to do, but they do it. Impossible things everyday that are only made possible through the little reasonable compromises we all make.
Look on the screen, this is where we are, this is who we are, these cars. That’s a school teacher that probably thinks his taxes are too high, he’s going to work. There’s another car, a woman with two small kids, really can’t think about anything else right now. There’s another car, swinging, I don’t even know if you can see it. The lady’s in the NRA and loves Oprah. There’s another car, an investment banker, gay, also likes Oprah. Another car is a Latino carpenter, another car, a fundamentalist vacuum salesman, atheist obstretician, Mormon JZ fan. But this is us! Every one of the cars that you see is filled with individuals of strong belief and principles they hold dear. Often principles and beliefs in direct opposition to their fellow travelers. And yet these millions of cars somehow find a way to squeeze one-by-one into a mile-long, 30-foot wide tunnel carved underneath a mighty river. Carved by people, by the way, who I’m sure had their differences.
And they do it. Concession by concession; you go, then I’ll go, you go, then I’ll go, you go, then I’ll go. Oh my god! Is that an NRA sticker on your car!? Is that an Obama sticker on your car!? Ah-well, that’s okay, you go, then I’ll go. And sure, at some point there will be a selfish jerk who zips up the shoulder and cuts in at the last minute, but that individual is rare, and he is scorned, and not hired as an analyst. Because we know, instinctively as a people, that if we are to get through the darkness, and back into the light, we have to work together. And the truth is, there will always be darkness, and sometimes the light at the end of a tunnel isn’t the promise land; sometimes its just New Jersey. But we do it anyway-together.
If you want to know why I’m here, and what I want from you, I can only assure you this. You have already given it to me; your presence was what I wanted. Sanity will always be, and has always been, in the eye of the beholder. And to see you here today, and the kind of people that you are, has restored mine.
Schaam u zeer diep, Zevende Dag.
Zeven seconden, en hopla, verder naar Leo bloederige Delcroix die mag vertellen hoe hij chocolade aan de Chinezen vertelt, en verder naar het voetbal, en dan naar de bloopers en de leutigheden. Met, oh ja, een stukje over Jon Stewart. Maar begot niets over de grond van de zaak, die hier even relevant is als daar.
En dan over naar de Angolees die de grootste mond ter wereld heeft, en naar een animatiefilmpje over politici, en die nonsens van een vrouw die een gsm zou hebben gehad in 1928.
Schaamtelijk. Serieus.
Bah.
Reacties
19 reacties op “Fuck you, Zevende Dag”
Exactly my thought.
Bedankt om dit te delen! Voor deze artikels lees ik je blog.
Bravo! Well put.
Volgens Greet De Keyser was het tegen de Tea Party. Ook niet helemaal waar.
Niet zozeer tegen de mensen die zich Tea Partiers noemen, wel tegen de manier van werken en dialogeren. Jon Stewarts eindspeech was magistraal. Ik was emotioneel ‘geroerd’. Omwille van zijn engagement. Gisteren De eerste Daily Show na 9/11 gekeken en die oprechtheid was ongezien. Mensen die Stewart haten zijn niet goed bij het hoofd.
@Beau: Ge gaat mij niet horen beweren dat Stewart en Colbert slechte bedoelingen hebben, maar het blijven tegelijk (!) toch mediageile entertainers. Die speech was vreselijk theatraal, vond ik.
But yeah, I’m a cynic.
Tja. Is dat niet een beetje een jobvereiste voor mensen die een onderhoudend programma op televisie moeten presenteren, dat ze entertainers zijn en graag in de media staan?
Er is een verschil tussen cynisch doen en van slechte wil zijn hé.
Er zijn gradaties. Van empathisch over bleiter tot drama queen.
En dat zijn de gradaties in mediageilheid, of in entertainers?
Een speech geven voor meer dan honderdduizend man is trouwens ook iets anders dan een speech geven voor een televisiecamera. Dat vraagt om meer theatraliteit.
Maar hey, ik respecteer uw “cynisme”.
Eerder in dat theatrale, dat deel uitmaakt van het entertainen. Ik kan moeilijk geloven dat het allemaal even oprecht is.
Ik zeg niet dat de boodschap verkeerd is, he. Misschien is er inderdaad ook gewoon geen andere manier om ze over te brengen.
In Amerika? Nope. En dit vind ik niet zozeer theatraal, zeker niet als ik het met Glenn Beck zijn dramashows vergelijk. Dát is mediageil en theatraal zijn. Dramaqueen & crybaby.
Misschien dat 4 jaar in Amerika mij hebben aangepast, maar John Steward zou k niet theatraal noemen ( Colbert daar en tegen, maar die speelt dan ook een typetje). De laatste 2 jaar is gewoon te gek voor woorden. Als 1 kant A zegt, dan zegt de andere kant B, gewoon omdat 1 kant A zegt. Ik zou ondertussen gewoon B zeggen, om A gedaan te krijgen. Ik ben er trouwens niet van overtuigd da het in Belgie momenteel beter is, daar kunnen ze blijkbaar ook geen compromissen sluiten en verliezen ondertussen het meest belangrijke uit het oog: de burger en zn problemen in de huidige economie.
So much for “sanity”:
http://www.washingtonexaminer.com/opinion/blogs/beltway-confidential/jon-stewart-tells-salman-rushdie-hes-fine-with-showcasing-muslim-singer-who-supported-calls-for-rushdies-death-106525143.html
Als Jon Stewart dan toch zo bezorgd is over “sanity”, waarom mag Condoleeza Rice aanschuiven voor een kritiekloos promo-praatje voor haar boek, terwijl de anti-oorlogs-organisatie Code Pink enkel in beeld komt als voorbeeld van links extremisme? Welke van de twee is verantwoordelijk voor de illegale invasie van Iraq en de daarmee samenhangende tienduizenden doden en miljoenen vluchtelingen — om van de martelingen nog maar te zwijgen?
En laten we ook niet vergeten dat Stewart enkele maanden geleden even hard meeschreeuwde toen Breitbart-acoliet James O’Keefe een compleet verzonnen aanval op Acorn inzette, maar achteraf het niet nodig vond om te vermelden dat die hele aanval een bende onzin was.
“American Taliban” van Markos Moulitsas wordt gebruikt als voorbeeld voor links extremisme, maar als Jonah Goldberg een boek met de titel “Liberal Fascism” schrijft (en hier gebruik ik “schrijft” in een zeer ruime betekenis), mag hij dat komen promoten bij Stewart. Want Jonah Goldberg is een “respectabele” mens (lees: een nietsnut die enkel een carriere heeft omdat zijn moeder hem jobs bezorgde binnen de Republikeinse media), terwijl Moulitsas een vieze blogger is (oprichter van Daily Kos).
Vandaar dat ik die hele rally maar een zielige vertoning vond. Dat ‘m verdomme eens voor zijn eigen deur veegt, en niet zichzelf prostitueert bij Bill O’Reilly.
FATALITY
@Bert: waar haalt gij dat vandaan dat The Daily Show nooit meer zou gesproken hebben over Breitbart’s opgezette dinges? Ik herinner me dat ze er redelijk wat op zijn teruggekomen ten tijde van Sherrod.
Rice was in TDS om haar boek te verkopen dat niets met de Bush-administratie te maken had. Wat zou het uitgehaald hebben om haar op dat moment keihard te confronteren met wat ze uitvrat tijdens haar ambtstermijn? Behalve ervoor zorgen dat geen mens meer naar TDS zou willen komen?
Ik heb Moulitsas’ boek niet helemaal gelezen, en ik kan me niet herinneren dat Stewart recent iets over hem of over Dailykos zei (noch, trouwens, dat er op Dailykos eigenlijk meer dan links en rechts een halve regel over die rally stond).
Maar zelfs zonder het te lezen, is het toch een voorbeeld van waar die rally over ging: natuurlijk zijn de republikeinen geen Taliban, zijn Pat Buchanan en Tom DeLay geen Bin Laden, is Rush Limbaugh niet écht de “Grand Mullah of the American Taliban”.
Ik kan echt nergens vinden dat Stewart zegt dat Moulitsas een linkse extremist is, maar wat Moulitsas doet, is precies wat Fox & Coulter en vrienden doen: demoniseren met termen die gewoonweg belachelijk zijn.
Net zoals iemand met veel recht en rede zijn beklag kan doen over Microsoft, maar van zodra die het heeft over Micro$oft Winblows, of Microshaft Internet Exploder, dan haak ik af.
En Jonah Goldberg, really? Ik herinner me dat die jaren geleden met zijn Liberal Fascism redelijk belachelijk gemaakt werd op TDS.
AFAIK heeft TDS nooit toegegeven dat ze het toen compleet fout hebben gehad. Erger nog: indertijd was er al veel kritiek op TDS omdat ze meehuilden met de wolven, terwijl elke zinnige mens meteen doorhad dat O’Keefe’s verhaal nergens op sloeg. Om nog maar te zwijgen van het feit dat Breitbart erachter zat: altijd al een teken dat er iets fouts is.
“Rice was in TDS om haar boek te verkopen dat niets met de Bush-administratie te maken had. Wat zou het uitgehaald hebben om haar op dat moment keihard te confronteren met wat ze uitvrat tijdens haar ambtstermijn?”
Waarom mag ze komen in the first place? Hebben ze nu echt zo weinig potentiële gasten dat ze iemand toelaten die mee verantwoordelijk is voor de dood van tienduizenden mensen?
Waarom krijgen Moulitsas of Code Pink nooit een uitnodiging? Waarom gelden voor hun andere normen dan voor Jonah Goldberg?
Of John Yoo (een key player in het toelaten van martelingen door Bush en co)?
Of Newt Gingrich?
Of Marc Thiessen (auteur van een waanzinnig slecht boek over de war on terror)?
Of Ken Blackwell (auteur van “The Blueprint: Obama’s Plan to Subvert the Constitution and Build an Imperial Presidency”)?
Of Bill O’Reilly?
Of Lou Dobbs?
Of Bill Kristol?
Werd Goldberg redelijk belachelijk gemaakt? De vraag is: waarom mag hij wél aanschuiven bij TDS?
Ik weet niet of er andere regels gelden. Maar ik krijg de indruk dat ge gelijk heel erg boos zijt op The Daily Show?
Dat soort gevoelens doet me altijd denken aan de ruzies tussen maoistische en trostskistische studentenverenigingen, of aan de nonsens die sommige pipo’s die zich anarchisten noemen uitkramen.
Dat navelstaart zich zo erg op het eigen grote gelijk en op het verketteren van al wie niet genoég de eigen orthodoxie aanhangt, dat het op den duur alles wat niet radikaal genoeg hun eigen kant aanhangt, erger vindt dan de “tegenstand”.
En oh ja principes en watnog, maar soms is een beetje compromis en realiteitszin ook nodig.
Hey kijk! Dat is ook waar Stewart zijn rally over ging! Over hoe RINO-gedoe de republikeinen helemaal naar de kloten geholpen heeft.
Ik vind TDS meestal behoorlijk goed, maar soms missen ze de bal enorm en trappen ze in exact dezelfde valkuilen als de “reguliere” media. En geven ze een platform aan idioten à la Goldberg, die er geen gram mee inzit dat hij belachelijk gemaakt gaat worden, want dat is onderdeel van zijn spel.
Want ondertussen is hij toch maar mooi in het liberale bastion TDS te zien geweest, heeft hij zijn flutboek gepromoot, heeft hij zichzelf bewezen als een “moedig” man (want hij heeft het aangedurfd de confrontatie aan te gaan met de liberale duivel Jon Stewart), en achteraf kan hij weer een column schrijven hoe gemeen de liberale media weer zijn geweest en hoe ze zijn woorden verdraaid hebben (een typisch rechtse klacht: altijd zijn zij slachtoffer van de oh zo linkse media), enzovoort.
En dan kan dat optreden weer bij op zijn CV, als bewijs dat hij een “serieuze” en belangrijke opiniemaker is, en niet zo’n vieze blogger. Er lopen honderden van dat soort mannetjes rond in Washington, lullo’s die nog nooit een juiste voorspelling hebben gedaan of een waardevolle bijdrage hebben geleverd aan het debat, en enkel maar dienaars zijn van de Republikeinse echoput. Objectief gezien zouden ze moeten weggelachen worden, maar in de plaats daarvan krijgen ze uitnodiging na uitnodiging en mogen ze hun opwachting maken in allerlei “serieuze” programma’s.
Maar mensen die wél correcte voorspellingen deden (bvb over wat een fiasco de Irak-oorlog wel ging worden), worden vreemd genoeg zelden of nooit uitgenodigd.
“En oh ja principes en watnog, maar soms is een beetje compromis en realiteitszin ook nodig.”
De reacties gelezen van rechtse kant op de rally? Nogmaals: false equivalency. Er zijn niet twee uitersten die evenveel lawaai maken. Er is een (extreem-)rechtse noise machine die de hele boel verziekt (ga maar eens na hoeveel Republikeinse politici zich hebben geëxcuseerd bij Rush frikking Limbaugh nadat ze iest hadden gezegd dat hem niet beviel), en er zijn een paar roependen in de woestijn aan linkse kant die nul komma nul invloed hebben.
“Over hoe RINO-gedoe de republikeinen helemaal naar de kloten geholpen heeft.”
De recente verkiezingsuitslagen gezien? Natuurlijk: ooit gaat die hele Tea Party-onzin die partij opblazen, maar nu slagen ze er nog altijd in om die gekken en extremisten mooi in te lijven in het partij-apparaat. Dat doen ze al decennia, al vanaf Nixon. Kijktip: “Boogie Man”, een documentaire over Lee Atwater, de architect van wat er zich al decennia afspeelt bij de Republikeinen.
Nogmaals: waarom geeft TDS een platform aan mensen zoals Kristol, O’Reilly, Yoo,… maar weigert Moulitsas uit te nodigen? En ja, een van diens rollen is die van polemist, maar tegelijk is hij ook iemand die waardevol journalistiek werk levert.
“Dat navelstaart zich zo erg op het eigen grote gelijk en op het verketteren van al wie niet genoég de eigen orthodoxie aanhangt”
Ben ik dat? Tiens, ik wil gewoon dat Stewart en co zich gedragen naar hun eigen regels. Ik eis helemaal niet dat TDS enkel mensen uit “mijn kerk” uitnodigt. Ik vraag me alleen af waarom rechtse extremisten wél welkom zijn (en dan vaak kritiekloos behandeld worden), maar gematigde linkse opiniemakers niet.