Ik denk dat ik niet meer mee doe

Lang lang geleden was ik jaren aan een stuk algemeen directeur van een bedrijf. Ik heb daar enorm veel van geleerd, en nog wel het meest dat dat op dat moment een afgrijselijk slechte beslissing was, die ik nooit had moeten nemen.

Nog naast de halveliterflessen Maalox die ik aan de lopende band dronk, was het mijn absolute viscerale afkeer van alles wat met bedrijven of economie te maken had, dat mij dat duidelijk maakte: op den duur werd ik lichamelijk ongemakkelijk als ik voorbij Kanaal Z zapte, als ik zelfs maar het logo van Trends zag, of als ik een half woord van Paul D’Hoore hoorde.

*
*     *

Ik ben al sinds altijd geïnteresseerd in het nieuws. Het moet denk ik begonnen zijn bij mijn grootouders thuis: daar moest iedereen religieus stil zijn als het radionieuws was. Jaren en jaren aan een stuk keek ik elke dag trouw naar het journaal, en was geen zondag compleet zonder Zevende dag.

Nu niet meer. Het sluimerde al een hele tijd, maar het nekschot is finaal gegeven met de inzet van het leger in Antwerpen en Brussel, “in het kader van de terreuraanslagen”. Ik zou er Adama kunnen bijhalen, uit de tweede aflevering van Battlestar Galactica, nu ook alweer tien jaar geleden:

…maar zo ver moet het niet eens gezocht worden. Het hoofdkwartier van Charlie Hebdo werd zwaar bewaakt, de hoofdredacteur had een eigen escorte, en nog zijn ze erin geslaagd om er een slachting aan te richten. En dan, even later, als ondertussen heel Parijs een belegde stad was, hermetisch afgesloten door ikweetniethoeveel ordediensten, zijn een paar onverlaten er nog in geslaagd om doodleutig een Joodse winkel binnen te stappen en een gijzeling te doen.

Natúúrlijk helpt het geen moer, het leger in Antwerpen deployen. Een gemotiveerde terrorist geraakt overal binnen. Een gemotiveerde terrorist bindt zijn dochter van vier een bomgordel aan, brengt ze naar de crèche, en gsm’t zestig kleuters dood. Een gemotiveerde terrorist dumpt een plastiekzak vol gif in een kinderzwembad. Een gemotiveerde terrorist rijdt met een terreinwagen in op een drukke winkelstraat.

Niets helpt daartegen — om nog te zwijgen van de gemotiveerde terrorist die een Qassam-achtige raket in elkaar knutselt en vanachter een struik in het park op de hoek een spijkerbom dropt op een speelplaats, of in het midden van een muziekoptreden. Of die een witte bestelwagen vol kunstmest doet ontploffen, om maar iets te zeggen.

En niemand stelt zich daar blijkbaar vragen bij, in de media. Niemand heeft de ballen om dat allemaal in twijfel te trekken. Schaduwgevechten over Kris Peeters die Stimorol gaat kopen in Antwerpen om te tonen dat het toch veilig is en de Gouwleider van Midden-Brabant die dag na dag herhaalt en insisteert dat néé, het is niét veilig, we zitten in een Alarmfase die in de hoofdstad Midden-Brabant trouwens altijd op zéker-terroristische-aanval-vandaag-en-anders-morgen staat.

Oh, en dan hebben we het nog niet over het shoot first, ask questions later-beleid, over het there is no alternative-verhaal, over basis-geklooi met onze rechten en onze democratie waar enkel hier en daar een Walter Zinzen voorzichtige kanttekeningen bij durft te plaatsen.

Neen, ik doe niet meer mee.

De laatste nieuwsuitzending die ik zag, had mensen die “ter plaatse” stonden. Niet omdat dat een meerwaarde gaf, niet omdat ze meer te weten kwamen, maar blijkbaar omdat ze dan toch konden gezegd hebben dat ze “ter plaatse” hadden gestaan.

Een beetje zoals een oorlogsjournalist die met zo’n beige vissersvest en een wijsvinger in zijn linkeroor op het balkon van een hotel in Tunis verslag staat te doen over de gebeurtenissen in het binnenland van Libië: totaal nutteloos.

Ik kijk niet meer naar het nieuws. Ik weiger me te laten opfokken in een opbod van angstcultuur en debilisering.

14 reacties op “Ik denk dat ik niet meer mee doe”

  1. Ergens hoop ik stiekem dat die soldaten nooit meer van straat gehaald worden, onafhankelijk van het ‘dreigingsniveau’. Misschien dat mensen dan gaan inzien waar ze voor gestemd hebben … Langs de andere kant, dan zou ik te veel vertrouwen hebben in dat mensen iets zouden inzien …

  2. ik ben sinds charle hebdo gestopt met het lezen van de ‘lezers’commentaren bij de artikels van kranten op facebook. Ik bedacht me dat dat wellicht zo erg zou zijn dat ik er letterlijk ziek van zou worden. En dat doet deugd, niet meer geconfronteerd worden met dat deel van de samenleving0.

  3. Heel af en toe vind ik bevestigende dingen zo zalig. Je hebt het over de media en in twee derde van de commentaren op je artikel gaat het over mensen en hun politieke keuze.
    Ach, ik snap je helemaal. Ik schafte eerst “het nieuws” af, daarna Ter Zake wegens te en ten laatste leste ook Reyers Laat. Mijn krant, die nochtans af en toe redelijk haar best doet lees ik ook al niet meer. Met de titels weet ik doorgaans al genoeg.

  4. De angst is nog niet de helft van het verhaal, het is vooral de constante verontwaardiging van alles en iedereen over alles en iedereen. Het is zoals de loudness war maar dan met informatie. Ik vind bv The Guardian, de absolute shit als het op journalistiek aankomt, maar behalve uitstekende journalistiek geven ze mij ook het brandend zuur en een depressie.

  5. Het is gek: ik doe vaak niet mee, maar bij zoiets lees ik wél graag alle opiniestukken. Wat denkt de ene, wat vindt de andere en hoe kan ik daarover nu mijn eigen gedacht denken? Verder laat ik me daar niet opjutten tot een onveiligheidsgevoel: ik laat het nieuws snel genoeg weer voor wat het is, alle details hoef ik niet te kennen. Niet dat het mij niet kan schelen, niet dat ik niet betrokken wil zijn. Mij valt hoogstens te verwijten dat ik een beetje rust in mijn kop wil. Toch?

  6. Beste Michel, ik lees je blog al jaren maar ben geen snelle reageerder. Na deze post moet het me echter van het hart: ik ben zo ontzettend blij dat er nog mensen zijn die het huidige beleid geen blik meer waardig willen gunnen, hun gezond verstand willen blijven gebruiken én een kritische media verwachten. Dankuwel!!

  7. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik werk nu toevallig op één van die ‘gevoelige plaatsen’, en ik ben toch blij met die mannen in het groen beneden. Of het helpt? Je geraakt nu in ieder geval moeilijker binnen en de interventie zal veel sneller zijn. Zijn aanslagen op andere plaatsen nog mogelijk? Natuurlijk, maar symboliek speelt hier ook een rol. Een aanslag op bijvoorbeeld het parlement of een rechtbank heeft meer prestige dan een aanslag op een supermarkt of een school. Je moet het een terrorist dus ook niet te gemakkelijk maken.

  8. En wat de overkill in de media betreft: tsjah, de media. Voor het overige ben ik het eens met Zinzen’s analyse, maar dat is, meen ik, een andere discussie.

  9. Hopla, een aanslag met zuur aan een supermarkt in Antwerpen en de supermarkt wist dat ze een potentieel doelwit was en er liepen overal para’s rond in de stad.
    Het bewijs is er: de aanwezigheid van het leger “voor een veilig gevoel” is net zo nuttig als een lek inlegkruisje: het kost veel geld en het dient tot niets.

Reacties zijn gesloten.