Zodoende. Dát was wijs. Eerst onze dingen afgezet in het hotel (geen schermen, wel vanalles geprojecteerd op de muur en het plafond, vernieuwend!):

En dan in de plensende regen met een Uber naar de plaats des oords, voorbij de security aan de ingang waar we een tijdelijke plakbadge kregen, daarna te voet een minuut of tien of zo van de security naar het eigenlijk gebouw. Dan bellen naar onze contactpersoon, die persoonlijk (van een kwartier of zo diep in het gebouw) moest afkomen om voor ons te vouchen, dan bijna al onze kleren uitdoen om door de tweede, strengere security te gaan, dan een kwartier diep in het gebouw naar het bureau van onze contactpersoon waar we de Webex gedaan hebben.

De Webex was nuttig maar (waar ik wat bang voor was) een beetje verwarrend wegens dat het niet altijd duidelijk was wie wat aan het zeggen was en alles.

Maar daarna gingen we nóg tien minuten verder het gebouww in (het terrein en het gebouw zijn immens, voor de duidelijkheid), en de mensen waar we de observatie ter plaatse gedaan hebben waren zó sympathiek! Ik zat op een bepaald moment naast Mohamed, die met veel Franse flair en joviale humor letterlijk honderden en honderden miljoen aan materiaal aan het controleren was, van over de hele wereld.

Echt zeer aangenaam.

We gingen eigenlijk rond middernacht vertrekken, maar omdat het zo wijs was (en ook omdat we één ding wilden zin gebeuren dat normaal gezien op een bepaald uur zou gebeuren maar dat dan een paar keer uitgesteld was), was het uiteindelijk na twee uur ’s nachts.

De voorbije weken hebben we dingen gezien waar we het bestaan van afwistten, maar waar maar zeer mensen van dichtbij mee te maken krijgen. En vannacht was het datzelfde maar in overtreffende trap. Gelijk die keer dat ik op veldstudie was bij Bpost in allerlei kantoren, is het ook deze keer een paradigmaschiftende ervaring geworden: er zijn heelder sectoren in het leven waar ik voor altijd anders naar ga kijken.

Hoera mijn werk!