Ik zit zó diep een rabbit hole, ge kunt het u niet voorstellen. Ik wil een verhaal vertellen maar daar moet ik een taal voor maken en ook een alfabet en ook een backstory en ook het verhaal van de ontdekking van het verhaal en dingen over en weer tussen wetenschappers en ruzie en uiteindelijk een veel groter verhaal — en dus maak ik dingen en programmeer ik zaken en verlies ik mij het ene moment in details en het andere moment in sweeping epische verhalen en aaargh.

Maar ’t is zó wijs. En vooral: weten dat het niemand interesseert, en dat ik de enige ben (op mijn gezin en naaste collega’s na wiens oren ik eraf over zaag) die weet waar het allemaal over gaat: ha!

Niemand die weet dat dit eigenlijk heel triestig is:

Niemand die weet dat dit eigenlijk zowel triestig als een begin van veel informatie is.:

En oei ik zie dat ik nog wat kerningparen vergeten ben. En zo blijven we bezig, jazeker. 🙂