Mensen aan wie ik zoniet dagelijks dan wel zeer vaak denk, maar die ik in geen jaren meer gezien heb. In willekeurige volgorde.

Jan Van Herreweghen. Leraar Engels en Nederlands in het derde jaar Latijn-Wiskunde, dat ik trouwens twee keer gedaan heb. Beste leraar die ik ooit gehad heb. Vorig jaar (of het jaar daarvoor?) overleden. Ik heb het pas maanden na dato geweten, anders was ik zeker naar zijn begrafenis geweest.

Marnix Verhofstadt. Mijn beste vriend op de lagere school. Hij is na het vijfde leerjaar elders gaan studeren, en we zijn min of meer in contact gebleven tot ergens in 84-85. We hebben elkaar toevallig opnieuw gezien zo’n tien jaar geleden en we zijn een dag naar Walibi geweest, maar daarna nooit meer gezien. Ik herinner me dat hij een tijd in Italië gezeten had, en eigenlijk, Lieve heeft zijn oudere zus goed gekend, dus misschien kan ik via daar nog contact opnemen.

Koen Van Overberghe. We zijn elkaar tegenkomen op een preselectie in Brussel voor een zitting van het European Youth Parliament in ik-weet-niet-meer-welk-land. Ik heb hem jaren erna denk ik dagelijks gesproken en/of gezien. Ik denk niet dat hij ooit geweten heeft hoeveel ik naar hem opkeek: hij was (is, vermoed ik 🙂 briljant, als hij zijn hoofd op iets zette dan ging hij ervoor zonder iets hem te laten stoppen en wat hij wou, lukte hem ook. Een fijn mens, een peperkoeken hart, én een uitstekende programmeur. We zijn elkaar bijna vijf jaar geleden tegengekomen in de FNAC na zo’n vier jaar niet zonder contact, en hij heeft hier vorig jaar een commentaar gepost, maar voor de rest is hij in de natuur verdwenen.

Michaël Vanslembrouck. Waarmee ik jaren heb opgetrokken op school, van het eerste tot het derde jaar. Hij had een Commodore 64, Ron had een ZX Spectrum, en ik had geen computer. Michaël was zó intelligent en zó creatief dat ik me niet kan inbeelden dat hij nu nergens potten aan het breken is, als (software-)architect of ingenieur of visionair denker. Dankzij hem heb ik Zork leren kennen, en daarvoor alleen al blijft hij in mijn hoofd leven. Laatste keer dat ik hem gezien heb, moet zo’n zeventien jaar geleden zijn, op de tram. Ron en ik waren aan het lachen met Prince, en hij vond (met recht en rede) dat we kleine kinderen waren.

Katrien. Van toen ik geschiedenis studeerde. Ze kwam zo ongeveer de eerste dag naast mij zitten en we kwamen direkt overeen. We hebben een jaar samen opgetrokken. Zij is afgestudeerd op een proefschrift bij Monique Van Melkebeek, ik ben beginnen werken. Ik houd mezelf voor dat het een vriendin voor het leven had kunnen worden, was ik maar blijven studeren. We hebben elkaar nog één keer gezien, in de gauwte na een concert in de Vooruit, zes jaar geleden.

Eva Van Hoorde, ook tegengekomen op zo’n EYP-ding. Zij is rechten gaan studeren, ik zat daar ook. Te zitten. Zij deed alles wat ik had moeten doen, voornamelijk studeren dan. En uiteraard had zij gelijk, en had ik meer moeten studeren. We zien elkaar om de vijf jaar of zo, toevallig op straat.

…ach, en dat is nog maar het begin. Frank Cambie, Patrick Ernzer, Anthony Herrel, Philip Vrijens, John Naughten, Marleen Devoldere, Filip Van Rysseghem, William Barker, Michiel De Sitter, Dirk Gillis, al die tientallen mensen die ik ooit zoveel zag en nu niet meer, ‘t is een miserie. Euh ja: that includes Bruno en Tessa natuurlijk ook, ja.

En op een paar na na hebben ze geen van allen ook maar iets van sporen op het internet. Hadden ze maar allemaal een weblog dan kon ik een commentaar achterlaten–neen dus.

Maar: ze zijn dus wel voortdurend in mijn gedachten. En ooit (ooit) ga ik ze allemaal uitnodigen.

Of neen: consider yourselves invited. Ik zit de komende maanden elke dag thuis. Kom gerust langs. We drinken er een op wat geweest is en niet meer terugkomt. Breng uw kinderen mee, en ze kunnen met de onze spelen.

En dan drinken we op de toekomst, en zeggen we dat we dit meer moeten doen, en dat het toch ongehoord is dat het zo lang geduurd heeft, en dat het niet meer mag gebeuren, en wanneer spreken we nog eens af?