Pierken Pol Pasolini, that is.

’t Is nog eens Il Vangelo secondo Matteo op den televies. Wij hebben het plezier gehad die film verplicht op school voorgeschoteld te krijgen, als ik me niet vergis op de laatste schooldag voor de paasvkantie ergens in 1986 of zo.

Het is ongetwijfeld een meesterwerk, en Pasolini een genie, maar miljààr zo’n traag en saai ding! Ik herinner me dat ik in de tijd in slaap gevallen ben tijdens de film, en dat in de oude zaal van het college, vóór die afgebroken werd, op bijzonder oncomfortabele theaterstoelen.

Kijken dat er in die film gedaan wordt! Kijken en wachten. En tràààg! En sààài! Nee, niet aan mij het neorealisme.