Komaan mensen, il faut vraiment pas pousser bobonne dans les orties hé.
Op Canvas zitten een dame van Childfocus en een dokter kinderpsychiater te vertellen dat het gevaar er altijd zal zijn, en dat de kinderen er voor gewaarschuwd moeten worden maar dat we nooit meer kunnen doen dan de risico’s iets minder groot te maken, en…
Hey, ik heb een uitstekende tip voor ouders die niet graag hun kinderen ontvoerd zien worden.
Tip #1: zorg ervoor dat u niet om twee uur ‘s nachts stiepelzat op café zit terwijl uw kinderen van 10 en 7 op straat aan het spelen zijn.
Zeveraars.
Reacties
22 reacties op “Angstpsychose”
hear hear
True.
Precies wat ik dacht. ‘t Is erg dat ik mensen zo op hun uiterlijk veroordeel, maar toen ik de ouders in kwestie zag, had ik mijn besluit al klaar.
Overigens even opmerken dat ik “o tempora o mores” toch wel de betere tag vind.
En die geweldig slimme dokter kinderpsychiater wist ook te vertellen dat de gevaren nu ook ‘anders’ zijn geworden: Tinternet bijvoorbeeld, waar kinderen met stoute mijnheren in contact komen, brrr, sidder en beef!
(Ik dacht dat ik het kreeg.)
Opvoeding…
En het mens zat ook voortdurend te knikken als de andere iets zei en stilletjes instemmend te “mmm”-en… Echt vreselijk. Afgeleid dat je daarvan geraakt. 🙂
+1
Dat ja als iemand een portefeuille op tafel in een café laat liggen zegt “de gelegenheid maakt de dief, akoord. In dit geval vind ik dat toch wat te streng.
+5: insightful
Blij dat er nog zo denken. Ik dacht al dat ik ouderwets was.
Mededogen. Ook ouderwets.
Al het mededogen van de wereld, en het kan inderdaad overal gebeuren, zelfs met de meest oplettende ouders in de meest publieke van alle ruimtes op klaarlichte dag.
Niémand verdient wat er gebeurd is, en de ouders zullen het al moeilijk genoeg hebben.
Maar als het mij zou overkomen: het zou me mijn verdere leven achtervolgen. Wat als ik niet stomdronken op café had gezeten? Wat als ik mijn kinderen minstens in het oog had proberen houden? Wat als ik de kinderen om pakweg middernacht in bed gestoken had?
Ik zeg niet dat ze geen mededogen verdienen, maar dat ontslaat ze niet van een deel verantwoordelijkheid. Verpletterende verantwoordelijkheid, wat mij betreft.
Kinderen om twee uur ‘s nachts laten spelen op straat terwijl je jezelf de vernieling in zuipt, is niet hetzelfde als een portefeuille op een cafétoog laten liggen.
Zelie is zeven. Dat haalt voor mij de zaken wel zo’n beetje uit de sfeer van het abstracte “nadenken over”.
[…] Ik loop al een hele voormiddag hierover te denken. En wat ik me eigenlijk afvraag: zullen Stacy en Nathalie sneller vergeten worden dan Julie en Melissa, en An en Eefje, en die vele anderen, door hun afkomst? […]
in de zevende dag zaten er toch een stel cerebralisten (ahum), die zowat neerkeken op mensen die nat deze tip zouden geven, want op café zitten om 2 uur ‘s nachts zou die kinderen toch ook wat cultuur bijbrengen en dat moet och allemaal gerelativeerd worden enzo…..
tot het “hun” kinderen zijn die iets overkomen ja …
1. Het blijkt wel duidelijk dat de meisjes in hun nieuw samengesteld gezin behoorlijk verwijderd waren van de ideale leefomgeving zoals pakweg Tiny die kent in de onvergetelijke reeks (overigens eens een heel leuke column van Gerda Dendooven over gehoord, bij die tekenaar kan je je ook wat vragen stellen, maar soit).
Dat is echter de helaasheid van de realiteit in heel wat gezinnen. Alles wat kan worden gedaan om de leefomgeving van kinderen idealer te maken : graag !
Maar dat was één zaak.
2. Tussen hun leefomgeving en het feit dat ze ontvoerd, misbruikt en vermoord worden is er voor mij op geen enkele wijze ook maar enige causaliteit.
Ik heb het zeer moeilijk met de commentaren waarin verwezen wordt naar hun triestig leven (en dat viel wellicht best mee, alleen kunnen wij middle class-ertjes met min of meer aan de norm beantwoordende ouders ons dat niet inbeelden)en hun overlijden vervolgens als één of ander logisch gevolg daarvan wordt gezien…
Het gaat me te ver de zaken zo te beschouwen alsof die ouders dat uiterst droevige einde met hun gedrag in de hand hebben gewerkt.
Het had inderdaad niet kunnen gebeuren als
– de kinderen al in bed lagen
– of de ouders constant toekeken
Maar god, hoeveel situaties zijn er dan niet waarin hetzelfde kan gebeuren en hetzelfde kan worden gezegd.
3. Perverten – helaas vaak onverbeterlijk – zijn erop geslepen bepaalde situaties uit te buiten, dat kan zijn dat kinderen ergens alleen spelen (laat of vroeg), dat ze alleen naar school fietsen, dat ze onder hun hoede zijn als scoutsleider….noem maar op. Ze (of hij of zij) hebben hier een bepaalde situatie uitgebuit die inderdaad vermeden had kunnen worden, maar alle situaties kunnen in die zin vermeden worden (mocht Sabine Dardenne niet alleen naar school fietsen, mochten Julie en Mélissa niet even op wandel ?….). Het komt niet zeer prettig over, maar het is ook geen misdrijf om je kinderen op een braderij te laten spelen terwijl je zelf op café zit, ook al is het laat. Het risico op “feiten” is wellicht dan zelfs niet echt groter dan wanneer ze elke dag alleen naar school fietsen etc.
4. Wat helpt, is kinderen weerbaar maken. Je toezicht kan nooit absoluut zijn (mag dat ook niet zijn – de kinderen moeten opgroeien), er zullen altijd perverten zijn.
5. Was ik één van de ouders, ik zou me levenslang schuldig voelen, dat is weer iets anders. Dat je wellicht sowieso hebt. (Het is vandaag – laatste schooldag – 23 jaar geleden dat mijn leraar huilend voor de klas stond omdat een klasgenootje en haar broer in een verkeersongeluk om het leven waren gekomen, moeder aan het stuur en verkeerstechnisch in fout).
Je kan je inderdaad niet voorstellen dat je daarmee moet voortleven.
Reden te meer voor mij om die ouders vanuit mededogen te benaderen.
Ik vind het ook heel erg voor de ouders, vrienden en zo, heeeel erg. En niemand verdient zoiets mee te maken. Ook akkoord dat je je kinderen niet altijd kunt beschermen, en dat dit zelfs niet aangewezen is (groei naar zelfstandigheid en zo), maar toch was mijn eerste reactie niet ‘dat is erg’, maar ‘wat deden die op dat uur op café’. Zelf papa/mens voel ik mee met hen (voor zover dat mogelijk is), maar soms stel ik me toch vragen bij de manier waarop kinderen opgevoed worden (en onafhankelijk van dit feit, als ik kinderen op café zie na middernacht, ben ik sowieso al wat verontwaardigt).
Oei… verontwaardigd… (ik ga direct te voet naar Scherpenheuvel).
@Eva: helemaal mee eens. Met bijna alles wat je zegt.
Ik heb trouwens nergens een oorzakelijk verband gelegd tussen leefomgeving en wat er gebeurd is. Zoals ik elders zei: mocht de moeder zich aan het bezatten geweest zijn in de country club terwijl de kinderen op de parking aan het spelen waren om twee uur ‘s nachts, het zou voor mij *precies* hetzelfde geweest zijn.
…en daarnaast, à propos nothing much:
*rent snel weg*
ben nog het meest geschokt door die *rent snel weg*
Jij ?
Ik vind vooral die “hebt g’al eens een uil gezien” intrigerend.
Geen idee wat daar eigenlijk mee geïmpliceerd wordt. 🙂
“Kinderen om twee uur ’s nachts laten spelen op straat terwijl je jezelf de vernieling in zuipt”
Ik heb het er ook moeilijk mee. En wat erbij komt is een opgeschoten 8-jarige dochter. Gisteren op de schooltrip, vroeg ze me om een krant te kopen – voor op de trein. Ik kocht er een met grote foto’s, waardoor ik veel van het gevraagde voorlezen kon vermijden. Maar later op de dag moest ik er toch aan denken, hoe kwetsbaar ze zijn, toen ik de haar met klasgenootjes in kliekjes op de dijk zag stappen.
De vraag “hoe kon dit gebeuren?” vult dochter zelf in met: “het is toch niet normaal dat ze nog zo laat op straat liepen, hé?” En wees gerust, ze loopt wel eens mee op de Gentse Feesten, als het al donker is, maar tenminste één van haar ouders zal nuchter zijn.