Soms vraagt een mens zich af, wat als?

Ik doe dat minder en minder–gedane zaken, verdronken koeien, spilt milk, carpe diem, bygones and all that crap. Maar er zijn toch van die dingen…

Ergens een halve eeuw geleden, toen zo’n 0.01% van de mensen in België al ooit van Internet gehoord hadden, waren de drie jongens van The Reference op zoek naar iemand om hun team te vervoegen.

Er was Jo, er was Ben, er was Franky. Ik was gaan solliciteren in de living van Ben (samen met deze jongen, overigens), en ik had na een tweede gesprek het werk aangeboden gekregen. Employee number four, als het ware. Ik zou een paar dagen later langsgaan om mijn contract te bespreken, in hun nieuw bureau bij het stadhuis: ze waren er nog de dozen aan het uitpakken en het plastiek van de nieuwe tafels en stoelen aan het halen. Ik kreeg een werkje te doen terwijl mijn contract gefinaliseerd werd: uiteindelijk heb ik de eerste versie van het bestelformulier van de website van Pabo gemaakt, op een uurtje of zo.

En toen ging ik naar huis met mijn contract op zak. Een goed contract, staat het me bij. En ruimte voor groeien, dat zag men zo ook wel, bij The Reference.

Ik kan nog altijd niet uitleggen wat er toen gebeurde, en met de jaren die voorbij gaan kan ik het minder en minder begrijpen. Ik werkte toen een paar weken of maanden bij het bedrijf waar ik uiteindelijk meer dan tien jaar gebleven ben, en ik was er al een paar weken of maanden ongelukkig. Ik lag in ruzie, ik deed dingen tegen mijn zin, ik deed lange uren, en ik werd niet veel betaald–29.000 frank bruto per maand, als ik het me goed herinner.

En toch ben ik er gebleven. Ik heb ongetwijfeld een trein gemist, dat is redelijk zeker. Al was het financieel.

Maar bon, uiteindelijk heb ik op al die jaren toch ook wel veel mooie dingen meegemaakt: dat zou er nog aan mankeren. En uiteindelijk heb ik ook heel veel geleerd, weze het op een andere manier dan het wellicht anders zou gelopen zijn. Trager op veel vlakken, sneller op andere.

En ik ga niet zeggen dat het knaagt, want dat doet het al lang niet meer, maar er zijn toch redelijk wat momenten geweest dat het geknaagd heeft. Als het weer eens in de soep draaide, of als het voor het zoveelste jaar op rij zwarte sneeuw was, en als er met (mijn) verkeerde keuzes en erfenissen uit het verleden moest doorgezooid worden.

En waarom ik dit zeg? Wel. Zondigend tegen alle regels van de advertentiewereld stond gisteren deze op het weblog van Adhese:

Tèèèèrgend traag, en hoegenaamd niet to the point komend, ik verdenk ze van een poging tot controverse. Maar passons, passons. Het is een mooi liedje, en het is praktisch familie dat er werkt.

En ik weet het niet, maar ik heb er een goed gevoel bij, bij de mannen van Adhese. Ze zoeken iemand om te programmeren. Iemand die kaas gegeten heeft van Java, Struts en serverachtige dingen. Die thuis is in statistiek, visualisatie en ernstig getallenwerk.

Zonder veel valse bescheidenheid zeggen ze zelf:

If you have been following Adhese and Enchanté lately, you probably know that this could be a real opportunity for someone who wants to grow with a company (-blush-).

Get in on the ground floor, met andere woorden. Met wat geluk: een droom die waarheid wordt, en de kans om niét tien ajar aan een stuk te denken wat als?

Ze zoeken niet noodzakelijk de hyperexpert met tien jaar ervaring die veel geld verwacht te krijgen, maar wel iemand met een serieuze theoretische basis. Diploma hoeft niet, vermoed ik, maar “ik heb al eens van Excel gehoord en mijne maat heeft nen Ubuntu in gang gekregen” will definitely not cut it.

En ik kan me inbeelden dat ze de goede raad van meneer Spolsky (een en twee en drie) zullen volgen, dus bereid u maar al voor.

Mailen naar sven [at] adhese [dot] com. Was ik tien jaar jonger, ik zou het wel weten.