Ik heb Indochine nooit beluisterd, laat staan goed gevonden. Het waren het verkeerde soort mensen die Indochine goed vonden, op school. Van die mensen die ofwel met blote—beikes—voeten in Docksides zaten, of veel te veel zeikkleurige Burlingtons hadden, en veel te vieze strategisch gescheurde peperdure spermajeans en gel in hun haar en zo.

…maar tegenwoordig doet dit filmpje (overigens bijzonder goed, en bekijk het zéker in HD op Flickr zelf) de ronde van de internetten:

…en wat hoor ik daar? Een liedje over Bob Morane! En die tekst: talk about blast from the past!

Mijn vader had er niets beters op gevonden dan ons te leren Frans lezen met Jules Verne. Van die prachtige hardcovers, het staat me bij dat ze iets groter dan pocketformaat waren, blauw of rood, ik zou het niet meer weten.

Begonnen met Voyage au centre de la terre, herinner ik me. Ik zat met mijn voeten in een voetbad met Dettol, in de badkamer, en mijn vader zei dat ik beter wat goeie boeken zou lezen in plaats van direkt pulp. Ik ben met wat tegenzin beginnen lezen, maar ik heb doorgelezen tot mijn voeten er gelijk die meneer op de reclame van John Saey uitzagen.

En toen de rest van wat we staan hadden — ik herinner me levendig De la terre à la lune, uiteraard, en Vingt mille lieues sous la mer (ik was toen al gefascineerd door die ene mens die alles in taxonomieën stak), en Le tour du monde en 80 jours, en L’île mystérieuse (Nemo sterft!), en Michel Strogoff (ik voelde me ernstig bekocht, geen duikboten of bovennatuurlijke dingen — maar wél tranen met tuiten natuurlijk als ze hem blind maken en alles).

…maar het mocht niet baten, dat half-verbod op pulp lezen. Want de zolder stond nu eenmaal vól pulp, en zeg nu zelf: kiezen tussen echte literatuur geschikt voor kinderen — pakweg Seul au monde Sans Famille (wel wijs, maar miljaaaarrrr zo triestig) en een boek van het hele schap vol John Carter en Tarzanboeken, of het hele schap vol gele Bob Moranes?

Ha!

Edgar Rice Burroughs gaf iets meer leesplezier, maar daar stond tegenover dat er niet zoveel boeken van waren. Henri Vernes daarentegen schreef sneller dan zijn schaduw, denk ik.

En al was het plot min of meer telkens wel ongeveer hetzelfde, en waren Bob Morane, Bill Ballantine, L’Ombre Jaune en anderen nauwelijks meer dan bordkarton (met bijhorende epitheta — “vêtu d’un costume noir au col de clergyman” voor Ming bijvoorbeeld), ze lazen als een trein en het waren er véél.

Ik was het allemaal een beetje vergeten, eigenlijk. Tot dus dat filmpje van hierboven, en de tekst van het liedje, dat een cover is van een liedje van Indochine:

Egaré dans la vallée infernale
Le héros s’appelle Bob Morane
A la recherche de l’Ombre Jaune
Le bandit s’appelle Mister Kali Jones
Avec l’ami Bill Ballantine
Sauvé de justesse des crocodiles
Stop au trafic des Caraïbes
Escale dans l’opération Nadawieb.

Le cœur tendre dans le lit de Miss Clark
Prisonnière du Sultan de Jarawak
En pleine terreur à Manicouagan
Isolé dans la jungle birmane
Emprisonnant les flibustiers
L’ennemi est démasqué
On a volé le collier de Civa
Le Maharadjah en répondra.

Et soudain surgit face au vent
Le vrai héros de tous les temps
Bob Morane contre tout chacal
L’aventurier contre tout guerrier
Bob Morane contre tout chacal
L’aventurier contre tout guerrier

Dérivant à bord du sampan
L’aventurier au parfum d’Ylalang
Son surnom, Samouraï du Soleil
En démantelant le gang de l’Archipel
L’otage des guerriers du Doc Xhatan
Il s’en sortira toujours à temps
Tel l’aventurier solitaire
Bob Morane est le roi de la Terre.

Et soudain surgit face au vent
Le vrai héros de tous les temps
Bob Morane contre tout chacal
L’aventurier contre tout guerrier
Bob Morane contre tout chacal
L’aventurier contre tout guerrier

Ah, sweet memories.