Als er iets wel van gekomen is, deze vakantie, is het wel van het lezen. Haja, op trager-dan-modemsnelheid internet op de telefoon na geen verbinding met de buitenwereld, en geen televisie — wat doet een mens dan?

Proper bijhouden wat ik lees en wat ik ervan vond, da’s maar één van de dingen die ik mij al een tijd voorneem te zullen doen en die ik dan keer op keer blijk niet vol te houden. Ergens in de loop van de vakantie ben ik het toch maar beginnen doen: het werd zo’n ritueel van lezen, Evernote opendoen, toevoegen aan het lijstje, volgende lezen.

Without further ado dan maar!

Boeken

A Dance With Dragons, George R.R. Martin. 1040 blz / 22109 Kindle locations.

Het is allemaal een beetje in één geschoven, de hele reeks van A Song of Ice and Fire, vrees ik: ik had deel één al gelezen, jaren geleden, en toen heb ik de televisieserie gezien, en toen heb ik deel één tot en met vier herlezen, en net toen deel vier uit was, heb ik deel vijf gelezen. Deel vier en vijf waren oorspronkelijk opgevat als één boek, en met ze zo meteen na mekaar te lezen, zitten ze ook zo in mijn hoofd.

Ik heb de indruk dat het allemaal wat sneller had kunnen gaan, met wat minder geëmmer hier en wat meer detail daar, maar ik ga niet klagen. Het ging uiteindelijk vooruit; niet zo goed als in het begin, maar een mens krijgt toch de indruk dat de stage helemaal geset is voor een zekere conclusie.

The Inheritance of Rome. A History of Europe from 400 to 1000 , Chris Wickham. 651 blz / 15804 locations.

Oh zeer zeker. Mij aangeraden door Martin Wisse, en helemaal mijn soort boek. Ik vond het, in tegenstelling tot Martin, noch droog noch moeilijk om door te raken: het ideale boek om aan het strand te lezen, met mijn voeten in het water en mijn hoofd bij de Merovingers, bij de Karolingers, bij de Abassieden, bij de Byzantijnen. Wickham start met een grondige stand van zaken in het Romeinse Rijk anno 400, en gaat dan van onderwerp tot onderwerp en van regio tot regio tot in 1000. Hij valt noch in de val van het onze schooltijd (“de val van Rome! alles is nu anders!”), maar hij is toch ook redelijk ferm tegen de reactie op die oude moralistische kijk (“alles is toch min of meer hetzelfde gebleven, met de Midellandse Zee in het midden en met religie en cultuur en zo”).

Aanrader.

Comics

Y: The Last Man, Brian K. Vaughan en Pia Guerra. 60 nummers (september 2002 – maart 2008), verzameld in vijf hardcovers: een twee drie vier vijf.

Yorick Brown en zijn aap Ampersand worden wakker op een Aarde met alleen maar vrouwen. Van het ene op het andere moment zijn alle mannelijk beesten — paarden, honden, katten, apen, vogels, mannen — doodgestuikt. Hu? Waarom? Hoe? Wat? Wat nu?

Fijne reeks, goed geschreven, goed getekend, zonder dode momenten, en met een fijn einde: wat moet een mens meer hebben.

DMZ, Brian Wood (woord), Riccardo Burchielli, Kristian Donaldson, Brian Wood (beeld). 67 van de 72 nummers tot nog toe verschenen (november 2005 – …); verzameld in 1: On the Ground | 2: Body of a Journalist | 3: Public Works | 4: Friendly Fire | 5: The Hidden War | 6: Blood in the Game | 7: War Powers | 8: Hearts and Minds | 9: M.I.A. | 10: Collective Punishment (deel 11 en 12 moeten nog komen).

Het zou kunnen gebeuren: burgeroorlog in de VS; aan de ene kant de “echte Verenigde Staten” en aan de andere kant de “Free States”, die meer een decentraal idee zijn dan een territorium. Manhattan bevindt zich op één van de fronten tussen de partijen en is in zijn geheel een grote gedemilitariseerde zone. In principe, want er zijn voortdurend schermutselingen, en er is ook binnen Manhattan zelf vanalles aan de gang. Een geplande evacuatie is catastrofaal afgelopen, en het resultaat is dat er een klein half miljoen mensen nog vast zit. In een oorlog, met bendes, met miserie — zoals Wood het zelf zei: “Think equal parts Escape from New York, Fallujah, and New Orleans right after Katrina”.

Het verhaal wordt vooral verteld door de ogen van Matty Roth, een stagiair-journalist die half per ongeluk zowat de officiële spreekbuis van de DMZ wordt.  

Niet eenvoudig om lezen, zowel qua aandachtsspanne (oude nummers herlezen is duizend dingen ontdekken) als qua onderwerp (géén happy ends of zwatwitpersonages, ahem), maar wél de moeite waard.

Northlanders, Brian Wood (woord), Davide Gianfelice, Ryan Kelly e.a. (beeld). 42 nummers tot nog toe verschenen (februari 2008 – …); verzameld in tot nog toe 1: Sven The Returned | 2: The Cross + The Hammer | 3: Blood in the Snow | 4: The Plague Widow | 5: Metal.

Oh yes indeedy. Brian Wood en zijn uitstekend schrijven, gecombineerd met bij wijlen magische tekeningen (en kleuren! Dave McCaig is een tovenaar!), op een saus van meer dan degelijke research: finger lickin’ good.

Er zijn langere reeksen (4-8 nummers) afgewisseld met korte verhalen (1-2 nummers), sommige verhalen hebben met elkaar te maken (Sven de ex-Varangische wacht uit nummer 1-8 komt terug in nummer 20), sommige verhalen zijn verhalend, er is er één dat enkel over The Art of Single Combat gaat, er zit een soort anno 1000 CSI-seriemoordenaar-verhaal tussen — ze hebben gemeenschappelijk dat ze allemaal tussen ca. 800 en 1000 gebeuren, dat ze allemaal met/over/rond Vikings gaan, en dat ik er niet één kan bedenken waarvan ik dacht “nee, niet echt”.

Helaas: Vertigo heeft de reeks gecanceled, nummer 50 (maart 2012) zal het laatste zijn. Erg aangeraden ondertussen.

Lovecraft, Hans Rodionoff (scenario), Keith Giffen (schrijver), Enrique Breccia (beeld). 144 blz.

De Lovecraftkenners steigeren (Jamaar, The Dunwich Horror was in 1924 nog helemaal niet geschreven! Hela, Lovecraft leerde zijn vrouw helemaal niet zo kennen!) maar euh: de premisse van het verhaal is dat Lovecraft de Necronomicon erfde van zijn vader, die er gek door geworden was, en dat hij wel degelijk de onspreekbare akeligheden in onze wereld zag. En zo.

Breccia’s stijl is perfect voor het verhaal.

=== Ik had hieronder zo ongeveer bij elke comic meer en meer geschreven, met links naar vanalles en nog wat, en reviews en allerlei. De hele dag in de zetel zitten recupereren, en zo ongeveer tien uur aan een stuk geschreven, hoe gaat dat dan? HA! Afbeeldingen bij elke review zetten, daar moet mijn blogging-ding (Ecto, het trekt op niets maar het is het beste dat er is voor Mac, voor zover ik weet) niet o van weten, blijkbaar. En dan doet het wel autosaves en zo, maar: als één upload van een beeld mislukt (gedefinieerd als “het duurt langer dan ik verwacht”), dan smijt het ding alles na die ene afbeelding gewoon rechtstreeks in de vuilbak. En, for good measure, doet het meteen nog eens een save van de post. Zodat alles reddeloos verloren is. En hoe weet ik dat? Omdat ik het net heb kunnen reproduceren, drie keer na mekaar, met een paar posten waarin ik heel grote beelden gezet heb. GNYAAAAARRRGH.

In de rapte, dan maar. ===

Hawks of Outremer
Michael Alan Nelson (tekst) – Damian Couceiro (beeld) – Juan Manuel Tumburús (kleur)
2010, 110 blz

Robert E. Howard: ik lees dat graag. Hack clash smijt stamp uit de jaren 1930, en toch nog leesbaar, in tegenstelling tot veel pulp van die periode. Howard deed niet echt mee aan cowboy met witte hoed goed, cowboy met zwarte hoed slecht: zijn helden hebben hoeken af, en ‘t is lang niet altijd allemaal duidelijk.

Hawks of Outremer is van vóór Conan, maar hoofdpersonage Cormac FitzGeoffrey is wel redelijk zwaar een voorspiegeling van Conan. Niet in een mythisch land twaalf eeuwen geleden maar in de periode van de Derde Kruistocht, geen Cimmeriaan maar een half-Noorman half-Celtische krijger.

Het verhaal doet er niet echt heel erg hard toe: Cormac is op weg naar Antiochië, komt te weten dat zijn maat Gerard doodgeslegen is wegens wellicht een vrouwenhistorie, en besluit (hoe zoudt ge zelf zijn) wraak te nemen.

Cormac moet het helemaal op zijn alleen doen, wegens dat er net een fragiel bestand tussen Saracenen en Europeanen was en dat het niet de bedoeling was dat één dode de oorlog zou doen opflakkeren. Cue moord en doodslag, zonder ommezien of aflaten, tot zelfs in de tent van hoofdsaraceen Saladin.

Een avonturenboek voor scholieren, maar ook geestig voor ouders van scholieren.

The League of Extraordinary Gentlemen
Alan Moore (tekst) – Kevin O’Neill (beeld) – Benedict Dimagmaliw (kleur)
Vol. 1: 6 nummers, 213 blz. (maart – september 1999)
Vol. 2: 6 nummers, 198 blz. (september 2002 – november 2003)
The Black Dossier: 208 blz. (2007)
Vol. 3: 2 nummers tot nog toe (een twee), 144 blz. (mei 2009, july 2011)

Bon, OK, goed. We kunnen het er eens over zijn dat Alan Moore een genie is, iedereen takkoord? League of Extraordinary Gentlemen pepert het ons nog eens allemaal goed in. Het concept: superhelden-avant-la-lettre, teams van mensen die wij kennen als personages uit boeken. De comics zelf zijn telkens helemaal in de periode ingebed, met hilarische credits vooraan, pagina’s vol reclame achteraan (deels echt, deels onderdeel of voorafspiegelingen van het verhaal), en telkens ook een niet-comic gedeelte met een verhaal (ook in de stijl van de tijd, met dezelfde en ook andere personages).

In Vol. 1 bestaat het team uit Mina Harker (Dracula), Nemo (Jules Verne), Quatermain (Mines of Solomon, decidedly niet echt Richard Chamberlain-achtig in deze versie), Dr. Jekyll (en ook Hyde, dus) en de onzichtbare man (Wells). Ze worden aangenomen door M (die niet Mycroft Holmes is in Vol. 1, ha!), er worden dingen gedaan met cavoriet (het ding waarmee de mensen in Wells’ The First Men in the Moon naar de maan gaan), en de schlechterik van dienst is Fu Manchu.

Vol. 2 doet een War of the Worlds: begint begot op Mars met John Carter, doet dan de invasie van Wells over compleet met tripods en alles, en ‘t is aan de League om ertegen te vechten. Dr. Moreau komt er ook in voor en via hem ook (egad!) de personages van The Wind in the Willows.

The Black Dossier is een intermezzo: Mina Harker en Quatermain in 1958, na het einde van een Big Brother-stijl regering, achtervolgd door geheimagenten. Het verhaal is niet veel meer dan een excuus om het Black Dossier voor te stellen, een verzameling van allerlei verhalen, artikels, illustraties, strips, 3D-dinges (compleet met 3D-bril) en (oorspronkelijk bedoeld maar uiteindelijk niet mogen zijn) muziek.

We zien dat er al eeuwen Leagues of Gentlemen zijn, komen te weten dat er ook onsterfelijken bij zitten (Orlando, nu eens man, dan eens vrouw bijvoorbeeld), afijn: intrigerend alleman.

Vintage Alan Moore: als het goed is, is het zeer goed, maar als het minder goed is… ahem. Het hele einde van het verhaaltje van Black Dossier is mij toch wel net iets te veel van het goede.

Vol. 3 is weer terug naar het verhaal van Vol. 2, maar dan wel met meer ambitie. Het moet uit drie boeken gaan bestaan: deel één speelt zich af in 1910 met onder meer een Jack The Ripper dinges erin (en de dochter van Nemo!). Deel twee speelt zich af tussen hippies en occultisten in 1969 (net uitgekomen, ik moet het nog lezen); deel drie zal zich in 2009 afspelen.

Euh ja, aangeraden, natuurlijk.

Dragon Age
Orson Scott Card en Aaron Johnston (tekst) – Anthony J. Tan en Jason P. Martin (beeld) – Paul Treino en Mossa Andres Jones (kleur)
6 nummers, 165 blz. (maart – november 2010)

Aan de ene kant: Orson Scott Card is een goede schrijver. Zelfs al had hij alleen maar Ender’s World geschreven. En Dragon Age is een uitstekend spel.

Aan de andere kant: Orson Scott Card is een rechtse homofoob en Dragon Age is notoir niét homofoob. En comics van games zijn vaak toch maar bleh.

Résultat des courses: gho ja. Een standaard verhaaltje van kindje dat zijn echte ouders niet kent en voorbestemd is voor Grote Dingen.

Snel gelezen, blijft aan geen ribben plakken.

Chew
John Layman (tekst) – Rob Guillory (beeld) – Lisa Gonzales (kleur)
20 nummers tot nog toe (juni 2009 – …) – verzameld een twee drie

Speelt zich af in een wereld waar kip wereldwijd wegens besmettelijke ziekte verboden is (maar underground quasi-drugsgewijs verhandeld wordt).

Johnny Chew is agent bij de redelijk machtig geworden Food and Drug Administration; hij is een cibopaat, ‘t is te zeggen: als hij iets eet, weet hij waar dat eten vandaan komt. Eet hij een appel, weet hij of de boom besproeid was met insecticiden en wie die appel geplukt heeft. Eet hij een biefstuk, weet hij hoe de koe aan haar einde geraakt is. Eet hij een zelfs bijna helemaal gerot stuk lijk, weet hij hoe die mens een lijk geworden is.

Ahem ja.

Schoon getekend, wijze verhalen, grappig: heel erg aangeraden.

iZombie
Chris Roberson (tekst) – Michael Allred (beeld) – Laura Allred (kleur)
16 nummers tot nog toe (juli 2010 – …) 1-5 verzameld

Gwen is een zombie, enfin ‘t is te zeggen niet écht een zombie maar wel een dode mevrouw. Ze moet zo ongeveer elke maand hersenen eten of ze verliest geheugen; als ze hersenen eet, krijgt ze wensen en verzuchtingen en stukken persoonlijkheid en herinneringen door.

En dan gaat ze aan de slag: de wensen in vervulling brengen, moorden oplossen, tralala. Met haar vriendjes Scott de weerterriën en Ellie de naïeve jaren-1960-geest, en met vampiers, en mummies en dingen.

Niet dat het slecht is, verre van, maar ik vraag me af hoe lang ze het kunnen trekken met personages die niet echt veel evolutie doormaken, en die niet echt van hun ene stadje weg kunnen raken.

Niet dat dat Joss Whedon ooit tegengehouden heeft natuurlijk, dus voor hetzelfde geld wordt het een echte klassieker.

Mystery Society
Steve Niles (tekst) – Fiona Staples (beeld)
5 nummers, 120 blz (mei – oktober 2010) verzameld

Ach ja. Het voelt aan alsof het speciaal geschreven is om er een film van te kunnen maken: The Avengers meet special effects, of zo. Een beetje teveel tongue in cheek voor mij, te vrijblijvend, te ongeloofwaardig: dan is er plots het brein van Jules Verne in een robot dat één van de hoofdpersonages blijkt te zijn, en dan is er een paar pagina’s later al een vliegtuig dat blijkt helemaal aangepast te zijn aan dat personage, en dan zegt mijn brein dat suspension of disbelief maar zo ver gaat en niet veel verder.

Met wat meer dan vijf nummers zou dit misschien wel beter uitgedraaid zijn. Zoals het nu is, heeft het niet veel om het lijf.

Fables
Bill Willingham (tekst) – Mark Buckingham,  Lan Medina, Craig Hamilton, Steve Leialoha (beeld)
107 nummers (2002 – …)

Haja, Fables is één van die kleppers natuurlijk. Stapels personages: Sneeuwwitje en Roodkapje en de Grote Boze Wolf, en Pinokkio, en de Schone Slaapster, Belle en het Beest, de drie biggetjes, de Heks van het peperkoeken huisje, Baba Yaga, mannetjes van Lilliput, reuzen, en allerlei en allerlei.

Het concept: al die sprookjesfiguren bestaan echt, in hun respectievelijke werelden, met poorten tussen de werelden. “Onze” Aarde is maar één van de mogelijke werelden, met ook hier en daar poorten naar de sprookjeswerelden. Op een bepaald moment worden de werelden één voor één veroverd door “The Adversary”, en vluchten een hele resem sprookjesfiguren naar onze wereld.

De personages die voor menselijk kunnen doorgaan, wonen ondertussen al een paar honderd jaar in New York. De niet-menselijke vluchtelingen (de drie biggetjes bijvoorbeeld, en reuzen en zo), wonen op The Farm, op den buiten.

Personages met diepgang en evolutie en zo, maar de reeks heeft toch serieus zwakke momenten ook. Er is één personage, Jack, dat gelukkig een eigen spin-off gekregen heeft, want als die er veel langer in gezeten had, zou ik gewoon gestopt zijn met lezen. Zó irritant, ja. Er is ook ergens een cross-over tussen een paar series, en dat trekt absoluut op niets.

En dan is er hier en daar het radicaal pro-Israël-standpunt van de auteur dat om de hoek komt kijken.

Maar voor de rest valt het allemaal wel mee. Geen meesterwerk, maar wel erg degelijk.

Kull
Arvid Nelson en David Lapham (tekst) – Gabriel Guzman, Will Conrad, Mariano Taibo (beeld) – José Villarrubia, Dan Jackson (kleur)
10 nummers (november 2008 – februari 2011)

Kull is een voorloper van Conan. Meer aan de Elric van Melniboné- dan aan de Conan-kant, maar toch nog met veel hakken en slaan. En bakken minder Weltschmerz. Niet mijn favoriet Robert E. Howard-personage, en de comic zegt me ook niet echt zo enorm veel.

Interessant in de zin dat het toont wat comics vroeger waren, vermoed ik, maar niet echt van deze tijd.

Solomon Kane
Scott Allie (tekst) – Mario Guevara (beeld) – Dave Stewart (kleur)
15 nummers (september 2008 – juli 2011)

…Solomon Kane, daarentegen, vind ik wél een wijs personage. De comic brengt de wereld ook helemaal zoals ik hem mij voorstelde: claustrofobisch donker, grimmig, niet zo fijn om in te vertoeven. Niet dat het meteen om extatisch over te worden is, maar ‘t zijn wel twee fijne verhaaltjes voor tussendoor.

The Books of Magic
John Ney Rieber (tekst, 1-50) en Peter Gross (tekst, 51-75) – Peter Gross, John Bolton, Scott Hampton, Paul Johnson Temujin (beeld)
75 nummers (mei 1995 – augustus 2000)

Timothy Hunter krijgt bezoek van een vreemdeling die hem zegt dat hij de grootste tovenaar ter wereld kan worden. Hij komt te weten dat zijn ouders niet zijn ouders zijn, hij heeft een uil als gezelschap/huisdier: klinkt ergens vaag bekend in de oren?

Ha, behalve dat Neil Gaiman dit ettelijke jaren vóór Harry Potter bedacht, dus.

‘t Is een klassieker, The Books of Magic, en er zijn verschillende reeksen en spin-offs en annuals, maar ik ben er toch niet zo enorm hard van weg. Bij de credits stond dat Neil Gaiman de scripts als consultant na las, maar ik vrees dat hij de schrijvers veel te veel vrijheid heeft gelaten.

Het begint erg goed, en dan verliest Rieber gaandeweg de, euh, weg. Het lijkt alsof hij meer ideeën heeft dan hij op een maand in een boekje kan proppen, hij begint dingen die nooit bevredigend afgewerkt worden, het culmineert ergens rond nummer 37 of zo met een reeks van 11 nummers die eigenlijk op zeer weinig trekken.

Hij probeert het allemaal nog recht te trekken, maar tegen nummer 50 zijn zowel de editor als de schrijver ervandoor. En tot overmaat van ramp: tegen dan is het meest interessante personage van de comic, die het hele ding tot leven deed komen, er virtueel uitgeschreven.

Daarna neemt PEter Gross naast het tekenen ook het schrijven over, en het moet gezegd: het wordt beter. Zelfs al heeft hij moeten beloven om dat ene personage niet meer terug te doen komen (waarom? geen flauw idee). De laatste 25 nummers zijn geschreven met een plan in het achterhoofd, en komen tot min of meer een afgerond geheel.

Er is nog vervolg, maar ik heb het nog niet gelezen. Misschien doe ik dat dan later wel eens: nu is de kater nog te groot.

Batman: Year One
Frank Miller (tekst) – David Mazzucchelli (beeld) – Richmond Lewis (kleur)
96 blz (1988)

Ha kijk: ongekwalificeerde aanrader. Geen opmerkingen. Frank Miller geeft het Batman-universum een schop in zijn gat, en het resultaat is fantastisch goed. Mispak u niet aan de jaren-1980-tekeningen: dit is een meesterwerk.

The Couriers
Brian Wood (tekst) – Rob G. (beeld)
3 nummers (2003 – 2005)

Moustafa en Special zijn koeriers in een New York van de nabije toekomst. Enfin, koeriers, ze zijn iets tussen huurmoordenaar en pakjesleveraar.

Heel erg van zijn tijd, dit. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen: bijna al verouderd.

Channel Zero
Brian Wood (tekst en beeld)
144 blz. (2000)

Channel Zero: Jennie One
Brian Wood (tekst) – Becky Cloonan (beeld)
72 blz. (2003)

Channel Zero speelt zich in dezelfde tijdlijn als The Couriers af, maar is een eind tijdlozer. Niet dat het ook niet meteen zal te duiden zijn van wanneer het was en in wat voor tijdsgeest het geschreven is, maar het is gewoon veel volwassener.

In een wereld die niet eens zo ver van de onze is verwijderd, wordt de mensheid in slapa gesust door televisie en entertainment, terwijl de Verenigde Staten onder een extreem-Christelijke president een soort super-Patriot Act stemt, en Midden-Amerika zowat binnenvalt.

Jennie probeert er iets aan te doen, door in te breken in de televisieuitzendingen.

Het heeft iets weg van ernstige luisterliedjes van lang geleden: ongetwijfeld heel erg gemeend op het moment zelf (Boudewijn De Groot geeft een lijstje van zijn eerstewereldproblemen), maar, goh, zo met mijn bijna 41 jaar uit mijn trekzetel bekeken: doe keer normaal gasten.

Elke generatie zal, vermoed ik, wel zijn eigen “de wereld is om zeep en NU moet er iets aan gedaan worden”-werkstukken maken, om dan twintig jaar later vrolijk zelf de wereld om zeep te halen voor de volgende generatie, zeker?

Desalniettemin: aangeraden, Channel Zero.

The Megas
Jonathan Mostow (scenario) – Jonathan Mostow en John Harrison (tekst) – Peter Rubin (beeld) – S. Periaswamy (kleur)
4 nummers (februari – juni 2008)

Hierzie. Het gevoel dat ik had bij Mystery Society is hier gewoon het geval: dit is geschreven als een script, en dan in een comic gegoten, en nu zou het naar het schijnt weer verfilmd worden.

Premisse: de Verenigde Staten worden al 200 jaar geregeerd door een kaste van aristocraten. Genetisch van de gewone mensen verschillende aristocraten, vermoed ik: het wordt aangegeven met lichtgevend wit haar in de comic, maar ik vermoed dat ze intelligenter zouden kunnen zijn, of meer risico’s duren nemen, of iets in die zin.

Stof voor mooie dingen natuurlijk: aristocratie en verval, verboden liefdes, allerlei. Iemand zou daar dringend eens een kwaliteitstelevisieserie over moeten ma… sorry? hoezo? ah, juist, Kings is ondertussen al een hele tijd afgevoerd. Dank u om er mij aan te herinneren.

Hopen op die Megas-serie dus maar?

A Contract with God and Other Tenement Stories
Will Eisner (tekst en beeld)
196 blz. (1978)

De Oscars van de comics zijn de Eisners. ‘t Is niet moeilijk te raden waarom: Eisner was een beest. Contract with God wordt wel eens de eerste Graphic Novel genoemd, en we kunnen nog lang discussiëren of dat al dan niet het geval is. Wat er ook van weze, dit is een tijdloos meesterwerk.

Eisner heeft het in vier verhalen over de (Joodse) inwoners van een gebouw in de Bronx. Lees dit in de jaren 1970, 2010 of 2070: het blijft even overeind.

Superman: True Brit
Kim “Howard” Johnson, John Cleese (tekst) – John Byrne en Mark Farmer (beeld) – Alex Bleyaert (kleur)
94 blz. (2004)

Superman als hij zou neergestort zijn in het Verenigd Koninkrijk.

Urgh. Het enige écht slechte dat ik deze vakantie gelezen heb. Maar ‘t is dan ook meteen heel erg slecht. Kim Johnson en John Cleese doen een slechte parodie van een slechte parodie van een slechte parodie van derdeknoopsgatdingen die zelfs in 1978 al beschamend passé zouden geleken hebben.

Afvoeren, en wel snel.

The Five Fists of Science
Matt Fraction (tekst) – Steven Sanders (beeld)
112 blz. (2006)

Misschien dat ik nog altijd kwaad was wegens True Brit, maar ik vond hier ook niet echt veel aan.

Concept: steampunk (zucht, ondertussen eigenlijk toch wel). Mark Twain en Nikola Tesla vatten het plan op om wereldvrede te bewerkstelligen door aan alle grootmachten van het moment superwapens (in casu een reuzengrote robot) te verkopen. De slechteriken van dienst zijn J.P. Morgan, Edison en Carnegie. Jawel: wetenschappers versus kapitaal-en-occultisme, geeuw.

Oh ja: Bertha von Süttner wordt wat opgeleukt, jonger gemaakt en er als excuus-Truus bijgesleurd. Ik vermoed dat de auteurs zullen gedacht hebben dat een hele comic met alleen maar mannen een beetje overdreven was, maar ik kan me een paar dagen na datum niet meer herinneren van Bertha precies bijdroeg aan het boek.

Laat gerust links liggen. Het leven van Nikola Tesla was in het echt al fascinerend genoeg.

Weird Worlds
6 nummers (maart – augustus 2011)
Lobo: Kevin Vanhook (tekst) – Jerry Oroway (beeld) – Pete Pantazis (kleur)
Garbage Man: Aaron Lopresti (tekst) –  Aaron Lopresti en Matt Ryan (beeld) – Dave McCaig (kleur)
Tanga: Kevin Maguire (tekst en beeld) – Rosemary Cheetham (kleur)

Oei, oei. Nog een boek waar ik niet van weg was. Ik begon zowaar wat te wanhopen over mijn keuzes.

In elk nummer drie verhalen. Lobo is zo’n personage dat niet veel meer doet dan vechten. Beeld u een eendimensionale Wolverine in, maar dan niet grappig. Garbage Man is eigenlijk gewoon Swamp Thing, maar er is al een Swamp Thing: ik zie het punt niet echt.

Tanga, het derde personage, is het enige echt nieuwe. Het is niet duidelijk welke krachten ze heeft, waar ze vandaan komt, wat ze wil doen. Okay, ik ben geïntrigeerd. Opdracht één geslaagd. De volgende opdracht: hou mij vast, en doe mij terugkomen. Helaas, na 60 bladzijden: niet echt. Daarvoor gebeurde er echt te weinig.

Grappige gezichtsuitdrukkingen, van die Tanga, dat wel. Maar niet gegrepen, niet geboeid.

Twilight Guardian
Troy Hickman (tekst) – Sid Kotian (beeld) – Bill Farmer (kleur)
4 nummers (januari – april 2011)

Wel gegrepen, wel geboeid door dit. Van het begin: het hoofdpersonage is een meisje dat ‘s nachts een masker en een hoodie aandoet, en een paar straten in haar buurt op en neer wandelt. De superheld als OCD-slachtoffer: hier een poes in een boom, daar slecht geïsoleerde kerstverlichting.

Ze verzamelt comics, en op een conventie spreekt ze af met andere, gelijkaardige, even low profile “superhelden”. Ze lossen misdaden op (genre handelaar verliest comic, zou hij gestolen zijn? oh nee, kijk, de comic zat gewoon verkeerd geklasseerd), en dan gaat ze weer naar huis.

En wordt ze alsnog een held(in).

Het zou kunnen verder gaan, maar voor mij is het goed zo: een mooi vignetje. Prachtig getekend — en in elk nummer staat er een telkens zeer geslaagde pastiche van een oude comic.

Superman’s Metropolis (1996)
Batman: Nosferatu (1999)
Wonder Woman: The Blue Amazon (2003)
Ted McKeever, Jean-Marc Lofficier, Randy Lofficier, Roy Thomas (tekst) – Ted McKeever (beeld)
199 blz

Wohohohow. Ook in het Elseworlds-idee zoals True Brit, maar een wereld van verschil.

Concept: Duits expressionisme. Deel één is een vertaling van Fritz Lang’s Metropolis: Clarc Kent-son is de (geadopteerde, blijkt later) zoon van de baas van Metropolis, Lois Lane vecht voor de rechten van de onderdrukte werkers, Lutor is de krankzinnige wetenschapper die een robot bouwt naar de beeltenis van Lane. Lane vindt dat Clarc, als Superman, de Messias van de werkers moet worden.

Deel twee is een mashup van Das Kabinet des Dr Caligari en Nosferatu, eine Symphonie des Grauens. De werkers zijn bevrijd, Metropolis wordt bestuurd door Lois en Clarc. Slechterik van dienst is Dr. Arkham, de baas van het zothuis (voor wie Lutor een cyborg bouwde, de “Laughing Man”). Bruss Wayne-son ontdekt allerlei shenanigans, wordt in de diepte gesmeten en wordt Nosferatu (Batman!). Cue gevecht tussen Superman en Nosferatu; uiteindelijk komen ze tot een vergelijk — Superman beschermt de bovenwereld, Nosferatu de onderwereld.

In deel drie, met inspiratie van Der blauwe Engel en Dr. Mabuse, der Spieler, blijkt Diana, de Blauwe Amazone, van de “Hemel” afkomstig te zijn, vanwaar Metropolis even later aangevallen wordt. Diana wort Wonder Woman, de slechteriken uit de Hemel worden verstaan, alles is weer peis en vree, en we weten op het einde van de drie boeken waar we precies zijn en wat er precies eigenlijk allemaal gebeurd is.

De tekenstijl is expressionistisch en zal niet naar iedereens zin zijn. En ik heb die oude films allemaal staan en allemaal gezien en allemaal graag gezien, het kan zijn dat ik bevooroordeeld was, maar: hugely satisfying, vond ik.

Sigil
Mike Carey (tekst) – Leonard Kirk (beeld)
4 nummers (mei – augustus 2011)

Samantha Rey is 16, en kan plots blijkbaar door de tijd reizen. Mooi getekend, herkenbare situaties (enfin ja), piraten, wat science fiction, beetje Buffy-achtige dinges hier en daar: iets voor schoolkinderen.

Ik vond het ook wel wijs hoor, maar ik zou niet uit mijn weg gaan om het te kopen.

Tenzij dit meer blijkt te zijn dan een scholierenserie, en ze de hele Sigilverse heropstarten, natuurlijk. Ha!

The Strange Case of Mr. Hyde
Cole Haddon (tekst) – M. S. Corley (beeld) – Jim Campbell (kleur)
4 nummers (april – juli 2011)

Kijk zie, ‘t is nog eens Victoriana. Er zijn Jack The Ripper-achtige toestanden aan de gang (Spring-heeled Jack, die Dear Boss-brief), en een jonge politiekerel moet op onderzoek. Hij roept, tegen zijn zin, de hulp in van Dr. Jekyll.

Jekyll zit na een faliekant in een moord afgelopen experiment (twee keer raden wat dát zou kunnen geweest zijn, eh heh heh) in de gevangenis, uiteindelijk mag hij mee op onderzoek, gebruiken ze alsnog zijn elixir, en helemaal uiteindelijk vinden ze wat de moorden precies waren.

Beetje clichématig allemaal, maar wel genietbaar.

*
*       *

Euh, was dat het? Nee, niet echt. Dat zijn de dingen die ik volledig gelezen heb. Waarmee ik bedoel: met volle aandacht en zonder diagonaal te lezen. Ik heb bijvoorbeeld ook een resem superheldendingen gelezen, en Indiaanse zaken genre The Tall Tales of Vishnu Sharma, maar dat was maar halfslachtig lezen.

En oh ja: ik was op de laatste dag van de vakantie begonnen met Sandman, en daar ben ik nog altijd mee bezig. Aan een veel trager tempo nu, wegens internet en dingen te doen, natuurlijk.

Sandman blijft trouwens ook meer dan honderd procent overeind, ter info.

Samengevat:

Y: The Last Man ****
DMZ *** 1/2
Northlanders ****
Lovecraft ***
Hawks of Outremer ** 1/2
The League of Extraordinary Gentlemen *** 1/2
Dragon Age **
Chew ****
I, Zombie ***
Mystery Society ** 1/2
Fables ***
Kull **
Solomon Kane ** 1/2
The Books of Magic ** 1/2 met stukken ****
Batman: Year One ****
The Couriers ** 1/2
Channel Zero / Jennie One ***
The Megas ** 1/2
A Contract with God and Other Tenement Stories ****
Superman – True Brit *
Five Fists of Science **
Weird Worlds (Lobo, Tanga, Garbage Man) * 1/2
Twilight Guardian *** 1/2
Superman’s Metropolis, Batman: Nosferatu, Wonder Woman: The Blue Amazon ***
Sigil ** 1/2
The Strange Case of Mr. Hyde ** 1/2