Een pak van mijn hart, enfin nog niet helemaal, maar toch al een beetje. We zijn daarjuist met Zelie naar het hospitaal geweest om een echografie te laten doen.

Ze zegt al heel lang van tijd tot tijd dat ze buikpijn heeft. Nu is dat normaal gezien niet echt een probleem, het heeft meestal wel iets te maken met te veel of te weinig eten of drinken, maar heel soms lijkt het echt alsof ze zware krampen of zo heeft in haar buik.

We panikeren niet echt rap, maar op den duur begint een mens wel de vreemdste gedachten te hebben (appendicitis, darmperforatie, darmkanker, complete scène inclusief clini-clown en dochter van vier met kaal hoofd, ekkes). Dus: de hele batterij testen erop losgelaten. Bloed afgenomen, daar moeten we nog resultaten van krijgen, en daarjuist een echo laten nemen.

We hebben meer dan drie kwartier moeten in de wachtzaal zitten, maar bon, na vijf minuten onderzoek had de dokter appendicitis al uit-geruled. Nog een paar minuten later had hij een reden voor plotse buikpijn gevonden: licht gezwollen lymfedinges, consistent met een kleine langdurende infectie, die  voor pijnscheuten zou kunnen gezorgd hebben.

We zijn nog niet het bos uit, maar toch al een beetje verder. Ik zal pas helemaal gerust zijn als we de resultaten van de bloedanalyse hebben, maar ’t was vandaag toch al een opluchting.