Ik heb ooit iemand gekend, eum, laten we hem K. noemen. Ik zeg “gekend”, ik bedoel eigenlijk “ooit mee op school gezeten” en ook wel “heeft op een andere school gezeten met iemand die ik wel echt ken”. En o ja, uiteindelijk is hij getrouwd met iemand in mijn familie, E.

Gisteren dus K. gezien in de Colruyt. Enfin, gezien, eigenlijk vooral gehoord. Van bij de slager was iemand te horen, drie rayons verder bij de drank, stentoriaans in de GSM aan het spreken. Met sonore bas was hij bezig over de beurs, over Innogenetics, over economische tijgers, enfin ik heb niet echt heel erg geluisterd, maar het ging in ieder geval over geldzaken. Over heel veel geld. En over heel belangrijke zaken. Op een zaterdagnamiddag in de Colruyt. 

Ik liep er voorbij terwijl ik op zoek was naar goeie whisky, en ik had hem direkt herkend. Ik vermoed dat hij mij ook direkt herkend had. Ik heb niets gezegd. Hij is blijven in de GSM blaffen. Ik zou mij kunnen vergissen, maar hij deed het net nóg iets luider dan voordien.

Ah, the humanity of it all.