— Papa, hoe oud ben jij?

— Ik ben drieëndertig.

— En wat gebeurt er als jij vierendertig bent?

— Dan krijg ik een nieuw bed. En dan mag ik in mijn eigen bedje slapen, en moet ik niet meer met mama in één bed slapen.

— En als je dan vijfendertig bent?

— Dan mag ik mijn eigen kamer hebben, helemaal voor mij alleen.

— En wat krijg je als je achtendertig bent?

— Dan krijg ik een nieuw land cadeau. En dan mag ik koning zijn van mijn eigen land, en dan maak ik jou eerste minister.

— En als je negenendertig geworden bent?

— Dan mag ik verhuizen naar de maan. Dan heb ik heel de maan voor mij alleen.

— …en als je tien-en-dert.. nee, als jij veertig bent?

— Dan word jij twaalf jaar oud, en mag jij naar de grote grote school.

— Ja! Dat vind ik fijn, want dan kan ik nieuwe vriendjes maken.

— Zijn jouw vriendjes van nu niet goed soms?

— Jawel, maar als ik groot ben dan mag ik niet meer naar de kleine school gaan toch?

— En wat zou je nog allemaal willen doen op de grote school?

— Leren schrijven. En leren lezen. En ik denk dat hij roze zalf op zijn gezicht gedaan heeft en ingewreven. Of misschien zijn het kroetjes. Of misschien zijn het allemaal stekeltjes van een ontsteking. Denk jij dat ook? Mijn benen plakken een klein beetje aan elkaar. Omdat ik zo weinig plaats heb voor mijn benen.

[ter verduidelijking: ze lag naast mij in de zetel, en op één of andere jeugdserie op Ketnet kwam er juist iemand in beeld met littekens van brandwonden in het gezicht]

Plots: “Jamaar, kan jij wel binnen in de maan? En waar ga jij dan eten? Wat moet je dan doen?”

En dan, met een zeker finaliteit: “Nu ga ik naar boven. Pipi doen.”

The attention span of a gnat, I tell you.