Ik moet morgen op controle bij het ziekenfonds. Kwestie dat ze zeker willen zijn dat ik geen comedie speel, vermoed ik.

Het stond me bij dat het te doen was in de buurt van Sint-Pietersstation, maar ’t is gelukkig hier heel erg dicht in de buurt (straat uit, Vrijdagmarkt over, Serpentstraat in, straat over, Werregatsteeg door (en nog eens kijken wat er van nieuwe graffiti bijgekomen zijn), en daar dan een paar huizen verder in de Hoogpoort.

Dus kan ik er naartoe gaan met de fiets, en hoef ik geen mirakels te doen op het openbaar vervoer: tram en a fortiori bus zijn namelijk voor het moment voor mij zowat de meest ongemakkelijke vervoersmiddelen, wegens alsdat ik de schokken niet kan anticiperen.

Het was vandaag trouwens weer zwaar op de kinesitherapie. De oefeningen zijn eigenlijk niet echt moeilijk, maar toch. Ik doe ondertussen al een tijd elke dag een half uur fietsen en drie keer rugoefeningen met zo’n speciale elastiek, en ’t doet verdorie geen deugd.

Ik heb niet de indruk dat mijn spieren geatrofieerd zijn of zo, of dat ik er stijf van word, ’t is gewoon dat het, eum, verkeerd voelt. ’t Is moeilijk te omschrijven, maar het voelt aan alsof ik zeer strak vastgegespt zit in een optrekkende sportwagen, en dat er twee of drie rubik’s cubes tussen mijn rug en de rugleuning van de zetel zitten.

Dat, en natuurlijk het quasi-voortdurende gevoel van lage rugpijn alsof ik net met gestrekte benen een muurtje van drie stenen hoog en een kilometer lang gemetseld heb.

Ah well. Als ik met mijn rugoefeningen binnenkort onze kleinste weer kan uit zijn bed heffen, zal ik al content zijn.