Ik heb mij vandaag de hele dag zwaar zitten nerveus maken over allerlei kleinigheden.

Bij allerlei officiële instanties langsgeweest. Belastingen, ziekenfondsen, stadhuizen, bij Zelie op school. The devil is in the details, zeggen ze, en verdorie gelijk hebben ze.

Arial is niet Helvetica is niet Futura. Garamond is niet Times New Roman is niet Georgia. Verdana is niet Trebuchet. En Comic Sans is géén van al die lettertypes.

Bordeaux is geen kleur tenzij er een pantonewaarde aan gegeven is. En hoedanook, bordeaux is geen sienna is geen donkerbruin is geen paars.

Papiertjes die nét te groot zijn om in het plastiekje te passen, of papiertjes die nét te klein zijn en maar wat lodderen in het plastiekje, moeten weg en opnieuw gemaakt worden. En ook aanelkaar geschrevenwoorden of andere tyfpouten zijn fouten en moeten opnieuw gemaakt worden.

Als één verdieping een toilet voor dames en één voor heren heeft, en een ander één voor vrouwen en één voor mannen, wat zegt dat dan? Als één uitgang "exit" heet, een andere gewoon "uitgang" en een derde "uit", is daar wel over nagedacht?

En is het een goed idee om iedere persoon met een printer zijn eigen papieren en aankondigingen te laten maken? En is het wel verantwoord de clipart van Office te laten staan op die mensen hun computers? En diezelfde mensen een kleurenprinter in de handen te duwen?

De wereld is losgeslagen meneer. Mensen hebben teveel keuze meneer. Mensen worden te vrij gelaten meneer. Was ik chef in sommige van die plaatsen, ik gaf boetes op het loon voor elke overtreding. Het zou wel gedaan zijn met "rechte aanhalingstekens" waar er verdorie “echte aanhalingstekens” moeten staan—of godbetert mintekens in plaats van – dedju – gedachtenstrepen.