Svengali

Niets zo geestig als lachen met mensen die zichzelf veel te serieus nemen. En die denken andere mensen te kunnen manipuleren.

Ik heb nogal wat leraars gekend die daar last van hadden. En een bepaalde soort kunstenaars annex hun minders [iemand met een halve houten pizza springs to mind, en ook wel een dame uit het brusselse met een fototoestel en een loft vol waslijnen met mislukte foto’s erop genepen].

In het onderwijs waren het vaak de mensen die zich het meest “hip” of “in” of “student-vriendelijk-inspraak-achtig” voordeden, die het er meest last van hadden. Het syndroom dat ze het eigenlijk allemaal beter wisten dan al de rest, en zéker dan de studenten, maar pas op, alle feedback is welkom hé. Het soort onderwijzers die denken dat ze universeel populair zijn, maar eigenlijk achter hun rug zoniet gehaat of veracht dan toch zeker meelijwekkend of zwaar belachelijk gevonden worden—en al zeker van buiten uit bekeken.

En in de kunstwereld herinner ik me dat veel van die gasten ongelooflijk neer konden kijken op het klootjesvolk. Het vulgus pecum, de hoi polloi, de unwashed masses, enfin, de rest van ons, quoi. “Rembrandt? Stripverhaaltjes, ja.” Dat soort mensen. Die ook denken dat ze vereerd worden door hun hele entourage, maar eigenlijk zwaar uitgelachen worden achter hun rug. Niet in het minst door de mensen die er het dichtst bij staan.

Nu, ik zeg dat het grappig is, voor mensen die in een draaikolk van zo’n machtswellustige leraar (assistent, professor, studiemeester, mentor) zitten die het “allemaal goed bedoelt” maar uiteindelijk zijn pupillen terroriseert, en die onder het mom van “inspraak kan en mag” totaal dictatoriaal te keer gaat, is het natuurlijk niet zo fijn.

Spreekt een ervaringsdeskundige.