Son, can you play me a memory? I’m not really sure how it goes but it’s sad and it’s sweet and I knew it complete when I wore a younger man’s clothes—wat een ongelooflijk bijnaverfilmd verhaal is dat niet, van die latter-day Kaspar Hauser-maar-niet-echt?

Een maand is die mens al ongeïdentificeerd, dat hou je toch niet voor mogelijk in tweeduizendenvijf?