Daarjuist dring aan de voordeur.

Ik naar beneden maar Zelie was mij vóór geweest, ze stond met een kerel te spreken, ik schat zo’n 25 jaar oud.

Hij maakte al aanstalten om weg te gaan, maar ik heb hem nog kunnen tegenhouden. Wat blijkt? ‘t Is een mens die honger heeft.

‘t Was iets met een stempel, die hij nog niet gekregen had of net wel, en dat hij honger had, en dat hij een franse hamburger aan het kopen was, maar dat ze hem geen krediet gaven, en dat hij echt wel honger had, en dat hij er zeer mee verveeld zat, maar of ik hem eventueel een euro of zo zou kunenn geven.

Een mens zou het niet kunnen bedenken: dat iemand zó van huis naar huis gaat aanbellen om geld te vragen. Hij woonde aan de Begijnhoflaan, maar zijn vaste fransehamburgeleverancier was blijkbaar in de Ottogracht, en die wou boter bi de vis.

Dan heeft hij blijkbaar bij alle huizen van de pittaplaats tot twee hoeken verder aangebeld en om geld gevraagd, is hij de Goudstratingeslaan, heeft hij daar alle huizen geprobeerd, verder de Sint-Katelijnestraat in , opnieuw alle huizen, en toen bij ons terechtgekomen. Op al die huizen had hij al precies geteld één euro geraapt.

Ik heb hem mijn laatste vijf euro meegegeven. Den duts.