Louis is eigenlijk ongelooflijk.

Zolang Zelie in de buurt is, houdt hij zich gedeisd en doet hij alsof hij niets kan. Van zodra haar rug gedraaid is, zien we pas wat hij allemaal eigenlijk kan.

Ik heb hem in geen eeuwen nog met blokjes weten spelen, en al helemaal niet iets maken, maar vanmorgen zei hij plots “ik ga een huis met struiken maken”.

En dan kwam hij met dit af:

Zelie zou een blokje pakken, en daar dan aan verder bouwen, maar Louis doet precies hetzelfde, denk ik, als met zijn tekeningen: hij heeft iets in zijn hoofd en dan maakt hij het gewoon.

Perfect symmetrisch en alles.

Dat bouwsel heeft het natuurlijk geen vijf minuten overleefd toen Jan het in zijn klauwen kreeg, en Louis vond het zelfs blijkbaar absoluut niet zo erg dat het kapot was.

Et pour cause: hij is gewoon naar het achterhuis gegaan, heeft wat in de blokken gerommeld, en op geen tijd had hij deze klaar:

Niet te geloven.