Gisterenavond, twintig voor elf, station Dampoort.

Ondergetekende stapt—als enige—van de trein. Op het hoofd een koptelefoon, in de hand een opengeklapte portable, rond de nek een Nikon-met-nieuwe-lens en op de rug mijn hele kapitaal aan fotomateriaal.

Bijna aan mijn fiets gekomen: vanuit de duisternis komen er vier mannen op mij afgestapt. Olijfkleurige mannen. Ze spreken luid. Gesticuleren druk.

Dié daar, lijkt er één te zeggen. Nee, lijkt een andere te zeggen. Houdt de eerste tegen. Toch wel, is de algemene consensus, en ze gaan met z’n vieren rond mij staan.

De kerel die het initiatief genomen had, zet een stap vooruit.

—Sprechen sie français?

—Euh… oui?

Volgt een verwarrend verhaal, in een welhaast onbegrijpelijke mengelmoes van Frans, Duits, Engels en wat ik aanneem Arabisch te zijn.

Dat er hier helemaal niets te zien is, en hoe kan dat? Is dit het station?

Jazeker, zeg ik, maar er zijn in Gent twéé stations.

Aha! Maar is dit het Hauptbahnhof? En stopt de trein uit Londen hier?

Want, blijkt, ‘s mans vrouw komt aan met de trein uit Londen, en ze hadden afgesproken aan het station om elf uur, en ze lopen al een half uur rond in de buurt, maar niemand wil ze helpen.

En of ik misschien weet waar dat andere station dan wel is, en uit welke richting de trein van Londen komt.

Ik heb ze uitgelegd waar Gent-Sint-Pieters ligt en hoe er per camionette te geraken.

Ze vielen praktisch over elkaar van dankbaarheid. De dutsen.