In deze avond van miserie, kommer en kwel toch nog één grappige episode meegemaakt, en wel bij de computerboer.

De computerboer waar ik tot pakweg eind vorig jaar om de zoveel tijd mee in contact kwam, uit hoofde van het werk en ook wel privé.

Waar ze me ook ondertussen—gasp!—tien jaar of zo kennen.

Ik vanavond dus binnengekomen met de dooie computer, en met veel zwier aangekondigd: “dooie computer! kapot! ‘t is een ware schande! ik heb hem hier nog geen jaar geleden gekocht! ik moet mijn geld terug hebben! ‘t is allemaal brol! dood! zo dood of een pier! bah!”

Waarop de Man Van De Winkel mij zo’n beetje verschrikt-achtig aankeek, het chassisnummer even onderzocht, naar de map met de facturen liep, die erop nasloeg, en vrees ik dàn pas doorhad dat het allemaal niet zo bedoeld was wegens alsdat het toch maar ik was.

Hij had me niet herkend, wegens alsdat het ondertussen al een jaar en vijftig of zo kilo en een meter haar en een baard en snor geleden was.

Huhu.

Afijn, met wat geluk is het alleen maar de voeding die naar de eeuwige jachtvelden is, en kan die op een dag of zo vervangen worden.

Met wat minder geluk is het het moederbord, en in dat geval kan het wat langer duren.

We zien morgen wel.

En ik heb er meteen een gigabyte of twee geheugen extra en een firewiredinges in laten steken: mijn firewirekaart zit in een andere computer die ze ook nodig heeft. En geheugen, ze geven u tegenwoordig praktisch geld bij als g’er koopt.