Het kon eigenlijk nóg beter dan het al ging.

Weet ge’t nog, een tijdje geleden, dat mijn computer op het werk plots vreemd deed? En toen ineens dood was? Da’s toen min of meer half opgelost door één van de twee in raid zittende harde schijven eruit te zwieren en de alleen de andere te gebruiken.

Wel: meer van hetzelfde vandaag. Met precies dezelfde foutboodschap.

Uit voorzorg Dell’s hele extended test laten lopen dan maar. En dus: niets geen filmfestival vanavond, want die test duurt ùren (het nadeel van gigabytes en gigabytes geheugen te hebben en heelder olietankers harddiskruimte) en ik geraak niet op tijd terug in Gent. Drets.

Enfin, niet allemaal archi-slecht nieuws: blijkt dat onze Radius, waar ik VPN-gewijs op inlog van thuis, niet overweg kan met wachtwoorden waar aanhalingstekens in zitten. En dus kan ik, na een wijziging van mijn wachtwoord, nu weer op het VPN.

En dus weer van thuis werken, juich.

En ook: mijn tabletPC is—eindelijk—in reparatie gegaan. Het verhaal is te lang en mij te onduidelijk, maar het lang en kort ervan is dat die tablet enkele maanden in limbo heeft gehangen tussen de reparateur en de verzekering.

Maar binnenkort komt het dus in orde, hiep hoi.

En mijn persoonlijke computer thuis, hoor ik net, daar had alleen de voeding het tijdelijke voor het eeuwige geruild.

En dus kan ik morgen om een gerepareerde computer met meer geheugen gaan, yay.

Maar ondertussen geraak ik dus niet op het filmfestival, en ik begin mezelf daar bij gent.blogt min of meer lichtjes belachelijk te vinden. Ik engageer mij nooit meer, verdomme, er komt toch niets van in huis.