Maar wat krijgen we nu?

Die zot van Letland! En die goele van Katrien en de Golven! Presenteren een retro-best of songfestival!

Ik kijk, laat dat duidelijk zijn, alléén maar omdat ik alles Eurovisie, en dan zeker tot vóór enkele jaren, wijs vind. En omdat ze beloofd hebben dat Nicole en Hugo er zijn. Mag ik bij deze hopen dat dit N&H’s wereldwijde doorbraak wordt?

O goeie help, als het zó wordt de hele avond… Tijdens Sir Cliff’s Congratulations staan er een roedel slaapdronken dansers onder een reuzenvideoscherm. Toon ons dan gewoon de beelden! Ah, Cliff Richard… we hadden daar zo’n cassetbandje van, en ik herinner me dat ik op de tonen van die cassette honderden rondjes rond de ronde voor ons huis gereden heb.

Het is verdorie bijzonder vervelend dat die wiet van de BRTN er heel de tijd door aan het lullen is.

Nummer twee: What’s Another Year. Ik heb die Johnny Logan altijd maar een kwal gevonden, maar dit is natuurlijk wel een dijk van een nummer. Ik ga denk ik maar doen alsof het een radiuitzending is, dat ik die dansers niet moet zien.

Nummertje drie, ha, Dana International. Het moet gezegd: het liedje is niet mis, maar de madam is toch wel schoner dan het liedje.. Spijtig dat ze het niet tonen als ze gewonnen had, met die papegaaienpluimen. Tiens, haar figuur is sinds 1998 eigenlijk niet verslechterd.

Eres Tu. Schone. Schone. Ooooo hoe aandoenlijk, de drie overlevende leden van de groep. De vierde—broer van de zangeres—is vorige week aan kanker gestorven, den duts.

Ho! Wijs! Draken uit het verleden! Met Nicole En Hugo, helemaal terecht, maar met de man van Telex (Eu-ro-vi-sion, iemand?) helemaal onterecht. Hèbben we gelachen, al die jaren.

Ooooo, Anne-Marie David, Tu verras, zo schooooooon.

Numéro vijf is van Ein bißchen Frieden, en was Nicole niet de eerste om zo’n meertalige herhaling te doen als ze won? O kijk, Nicole is gelijk niet al te veel verouderd sinds 1982.

Haha, kijk daar, ons Sandra Kim. Een vrouw waar pak aan is, zeer zeker. Ze kondigt nummer zes aan, Nel blu dipinto di blu. Volàààààààààààààààre!

O kijk, de Bobbysocksenmeisjes zijn gewoon jónger geworden sinds twintig jaar geleden. Ze kondigen Abba aan, van de groep Waterloo. Hm, eigenlijk, bij nader herbekijken: eigenlijk wel hete wijven, die Agnetha en die Anni-Frid. En ook: dat hun platen op plaat veel beter zijn dan live. Die mannen waren op hun best in het schrijvers- en producerskot, voro mijn geld.

Aaaaaaarrrghh!!!! What the?!! Een roepkoor uit Finland, dat Waterloo doet? Ik lag wel even omver van het lachen, maar what the hell?

“Charmeurs” is het volgende vignetje, maar ze houden er een beetje de zot mee, want naast écht charmante mannen zoals daar zijn Louis Neefs en een piepjonge Julio Iglesias, steken ze er ook een bende lelijke geeks tussen. Maar: weer Nicole en Hugo!

Nummer acht: de Olsen Brothers. Mbeh. Goed nummer, vermoed ik, maar daarmee is het ook wel allemaal gezegd. Negatief entertainmentwaarde.

Emilija Kokic, van Riva indertijd. Wié? Oh well, ze kondigt poupire de rire poupire de con aan. Leve Serge Gainsbourg, ha! Dié mens kon nog eens teksten schrijven!

Hu? Er gaat iets mis! Allemaal Vlaamse zangers gelijk, dat kan toch niet zijn? En geen commentaar meer? Zeer vreemd.

Afijn, ze doen allemaal alsof er niets gebeurd is. Oooo l’oiseau et l’enfant, waarom mocht dat niet meedoen? Marie Myriam doet helaas alleen de aankodiging van Sertab. Tiens, in de tijd was dat wel eens iets anders, maar bij wederhoren heeft dat toch wel een bijzonder hoog Spice Girlscloongehalte.

Ah kijk zie, Céline Dion En Haren Tand, toen ze nog schone liedjes zong. En toen ze nog genoeg boterhammen at, wat nu gedimme niet meer het geval is.

Tiens Johnny Logan nog eens. Hold me now, dat ik niet echt de moeite waard vind om in een lijst allerbeste songfestivalsongs te staan.

Vignetje over choreografie! Met Pas de Deux! Zo goéd! Getver we hebben ons inderdaad toch wel serieus geamuseerd al die jaren. Yés! Nóg eens Nicole en Hugo!!

Cheryl Baker van Bucks Fizz doet de inleiding van Save your kisses for me, och here Brotherhood of Man. In de lange traditie van liedjes die maar helemaal op het einde laten doorhebben dat het over een babietje gaat. En ze zijn er begod! Nog altijd samen! Aandoenlijk, zowaar.

Allez ju, en dan nog die allerlaatste schone madam van verleden jaar, en ‘t is al gedaan met de wedstrijd. En ze gaan nog eens Riverdance over doen.

En dan nu “sterke vrouwen”. Jazeker, Nicole en Hugo ook. Tee hee.

Aàààh, dat van daarnet, met die onderbreking, dat was dat ze in de uitzending een pauze hadden maar dat wij Vlamingen zagen.

Ooooo kijk, Dana International, met the best breasts money can buy. Indrukwekkend.

En gaan ze Johnny Logan nog eens laten zingen? Waarom? Omdat hij twee keer gewonnen heeft is hij plots meneer ik-mag-gratis-reclame-maken of zo? Bah.

De vijf finalisten: belachelijk. Volare, OK. Waterloo, OK. Hold me now? Beikes. Save Your Kisses For Me, OK. My Number One, dat van vorig jaar: maar alléééz!

En nog wat winnaars en alles, maar dan nu… Nicole! En! Hugo!!

They represent the best of the European Song Contest, zeer goed gezegd Katrien.

In hun paars pakje! Hoezee! Fantastisch! De avond is goed!

Veel te kort, maar bon. Ze mogen het programma stopzetten voor mij. Ronan Keating? Wat komt dié daar doen? En nog eens allemaal winnaars die nog eens mogen zingen.

Allez ju, de resultaten. As if anyone cares. 3. Hold Me now. 2. Nel blu dipinto di blu. 1. Waterloo.

Ah well. Abba is er niet, beetje een sisser. Pfff, zwakzwakzwak.

Goeie help. Heb ik hier mijn avond aan verdaan? Het begon wel min of meer goed, maar ergens in de helft was de leute er wel van af.