Air conitioning: altijd leute. Tegenwoordig heb ik er geen nood aan: mijn bureau is koel genoeg, en als het niet koel is, kan ik een venster openzetten.

Op mijn vorig werk hadden we er overal, en het was serieus nodig. Content dat ik daarvan was! Twee locaties voor de laatste locatie waar we zaten, zat ik onder een eternit plat dak, en het werd in de zomer stikkend heet.

Ik denk dat het uit reactie tegen de hitte van de Burggravenlaan was dat ik de airco in de Dendermondsesteenweg in mijn eigen bureau bijna altijd op ijzig koud zette.

Maar in serverkoten is het niet altijd evident. Ik heb het nog meegemaakt, op locatie nummer 2, in de Ham, dat er een klein plasje water aan de deur van ons serverkot lag.

Tiens, dacht ik, een plasje water. Wat zou dat zijn, vroeg ik me af.

Een plasje water tegen de deur van het serverkot, ‘t is te hopen dat het niet binnenloopt in het serverkot zelf.

Misschien eens een dweil gaan halen en tegen de binnenkant van de deur leggen?

Ah. Euh. Deur open: heel de vloer van het serverkot nat.

Damned, denkt een mens dan. Water op de vloer! ‘t Is te hopen dat het niet in de draden zit!

Eum. Ah. Blik naar links: het rack is nat. Blik naar boven: héél het rack is nat, en alle servers in het rack staan te druppen.

Wat bleek? De airconditioning was dichtgevroren. Niet genoeg kracht, en oververkoeld. Een groot blok ijs, en dat was dan beginnen smelten, enfin: alles zat onder.

‘t Is alsnog goed gekomen, die servers konden blijkbaar tegen wat vocht. Maar ‘t was wel even schrikken.

memories server