Met de kinderen op schok

Maar wat een plezier is het om met twee grote kinderen van zes en vier en een half thuis te zijn. Stùkken beter dan met twee grote kinderen en een kleuter van anderhalf jaar, in ieder geval.

Vanochtend kunnen uitslapen tot ruim halfnegen (“kindjes, kijken jullie maar wat TV als jullie willen”), dan in de rapte ontbeten, iedereen en mezelf aangekleed, en in de richting van de bibliotheek geflaneerd.

We hebben er een uur of zo over gedaan, over de Vrijdagsmarkt om geld, en dan de Sint-Jacobsnieuwstraat af, over Sint-Anna en zo naar de Bibliotheek. Enorm veel gespeeld, vogels achtervolgd, herfstbladeren verzameld, helicoptertjes doen rondvliegen, de winkels bekeken, en uiteindelijk tot in de bibiliotheek geraakt.

Daar een uur of zo rondgehangen, boekjes gelezen, boekjes gekozen (een Waar is Wally voor het zoeken, en pup en kit dat ik wel eens zou willen kopen zo goed lijkt het, en een ei op de mat dat er ook wel grappig uit ziet).

De bibliotheek heeft tegenwoordig trouwens zelfuitleenmachines: kaartje op de barcodelezer, boeken in de machine, kaartje weer afhalen, en je krijgt een tiketje met de inleverdatum en alle boeken die je nog moet afgeven—een groot gemak.

Daarna naar het shoppingcenter wat gaan rondlummelen en kijken naar de nieuwe Diddl-artikelen Trouwnes, een muis met elefantiasis aan de poten, geen idee waarom meisjes ertoe aangetrokken zijn—en hoe krijgt dat beest bijvoorbeeld zijn onderbroek aan, om maar iets te vragen? Tegen dan was het halftwaalf, en zijn we in een restaurant aan de hoek van de Vlaanderenstraat gaan eten (spaghetti voor de kinderen, steak met roquefort voor mij, en dat we daar nog gaan gaan, want het was wel heel erg lekker).

Op weg terug naar huis binnegesprongen in de Sonywinkel om een oplaadmathilde voro de batterijen van mijn videocamera, dat ik die ook weer eens kan gebruiken. Zwaar bedriegtenboel trouwens, die Sony: een nieuw kabeltje voor mijn specifieke camera zou me 120 euro kosten en moet afzonderlijk besteld worden. Een oplader van Sony voor dat specifiek type batterijen kost 85 euro. En een generische oplader die naast die specifieke batterijen ook een negendertigtal andere types batterijen kan heropladen, heeft me 60 euro gekost. Nog veel geld, maar toch…

Daar in de winkel een plasmascherm gezien met een HDTV-demo erop trouwens. Bij de achtduizend euro, maar toch: mighty impressive. Voor als ik de lotto nog eens win.

Voorbij de Sint-Baafskathedraal komend bedacht ik dat ik daar nog nooit met de kinderen was binnen geweest, en dus: hopla naar binnen. De glasramen, de schilderijen, de privé-altaren, de portretten van bisschoppen, de gebeeldhouwde skeletten, het Lam Gods: blitzbezoek. Ik denk dat ze het meest van al de trappen geapprecieerd hebben: die zijn ze wel twintig keer op en af gelopen.

Even langs huis gepasseerd, maar eigenlijk moesten we al direct weer door naar de Centrale, voor een poppentheatervoorstelling. Ik ben er niet wild van. De kinderen vonden het grappigste moment toen die mevrouw zei dat haar vis dood zou kunnen gaan terwijl hij niet dood kón gaan want het was een plastieken vis. Ik vond het spannendste moment toen de pop van de schilderes de fik in ging.

Daarna naar het park gaan spelen—Judith van de turnles was er, maar zij had een verjaardagsfeestje, en er was nog een meisje van de Franse les ook maar die was vervelend aan het doen, enfin, veel over en weer gewip en gespring en geklim en gedoe later: thuis.

Bijna zeven uur op schok geweest. Voor elke stap die ik gezet heb, hebben de kinderen er vijftien gezeten: vooruit, achteruit, ronddraaien, lopen, terugkeren, treuzelen, klimmen, binnenlopen, weer buitenlopen… Ik ben gebroken. De kinderen, mag ik hopen, ook.

Al betwijfel ik het, helaas.

Geschreven al luisterend naar: Dimitri Shostakovich – Symphony no.7 in c major, op. 60 "leningrad" – II. moderato (poco allegretto)