Normaal gezien lees ik meer dan één boek tegelijkertijd.
Ik heb een boek naast het toilet in de badkamer, een boek in mijn laptoprugzak, een boek in mijn fotomateriaalrugzak, een boek of twee op mijn bureau op het werk, soms ook nog één op het nachtkastje.
Daar lees ik dan gestaag aan verder. Als ik in de buurt ben.
Er zijn boeken waar ik al maanden aan bezig ben, omdat het gewoon niet vooruitgaat. The Complete Roderick, bijvoorbeeld: halverwege. Of Donna Tartt’s Secret History: pagina 100 of zo. Die liggen naast het toilet, kwestie dat ik mezelf forceer om er toch minstens één keer per dag een paar bladzijden verder in te geraken.
Er zijn boeken waar ik óók al maanden aan een stuk in bezig ben, om de zoveel tijd een stukje: mijn Darwin-bundel bijvoorbeeld, of Latourette’s History of Christianity, of Llewellyn’s Rome in the Dark Ages. Maar die doe ik expres lang duren, kwestie van er meer genot van te hebben.
Er zijn boeken die op één twee drie uitgelezen zijn, omdat ze pulp of toch bijna zijn, of omdat ze zeer goed zijn maar gewoon kort: de nieuwe Pratchetts van zodra ze toekomen, de laatste Gaiman, de occasionele detective die ik van Sandra afpak.
En dan zijn er boeken die ik overal naar meeneem, die mijn leven overnemen zolang ze niet uit zijn. Waar ik weiger andere boeken te lezen tót ze uit zijn.
Maar die ik toch zo traag als enigszins mogelijk is probeer te lezen. Omdat ze zó goed zijn. Gaiman’s vorige was er zo één.
En Wicked (The Life and Times of the Wicked Witch of the West), door ene Gregory Maguire, ook. Grabs you by the throat and doesn’t let off. Of ‘t zou moeten zijn, tegen al mijn verwachtingen in, dat het alsnog a turn for the worse zou nemen. Maar ik denk het niet. ‘t Is echt wel zeer goed.
“Er zijn boeken waar ik al maanden aan bezig ben, omdat het gewoon niet vooruitgaat. The Complete Roderick, bijvoorbeeld: halverwege. Of Donna Tartt’s Secret History: pagina 100 of zo. Die liggen naast het toilet, kwestie dat ik mezelf forceer om er toch minstens één keer per dag een paar bladzijden verder in te geraken.”
Dat had ik met _Dubliners_, van James Joyce, dat ik een jaar lang op elke vliegreis meenam om toch maar gelezen te kregen –zonder succes. Het gaat tegenstaan als je zo geforceerd bezig bent met een boek.
Ik heb het boek “wicked” leren kennen door de musical die ze ervan gemaakt hebben.
Ik heb het nu ongeveer 2 dagen en zit bijna aan pagina 60.En voor mezelf vind ik dat al heel wat , te eerste omdat ik niet zo’n lezer ben en te 2de omdat engels nu niet bepaald mijn moedertaal is waardoor ik bepaalde stukken soms moet herlezen voor ik het begrijp.Het voordeel , of mss is het ook wel een nadeel, is dat ik reeds de musical gezien heb en me een perfecte voorstelling kan maken van de verschillende personages.Zoals Mellina (de moeder van Elphaba), een niet zo grote blanke vrouw met lang rood haar en Frex een lange,slanke,kale man met de kledij als van een rechter (maar dan in rood en zwart)
Buiten dat het in het engels is , leest het boek heel makkelijk en werkt het (bij mij toch) erg verslavend.Je word er als het ware naar toe getrokken want je absolut wil weten hoe het afloopt.
Ik vraag me trouwens af of er een nederlandstalige versie van bestaat of dat die er mss ooit zal komen?
In Belgie is die niet zo makkelijk te vinden maar via de standaert boekhandels kan je die wel bestellen.